Στη διάρκεια της ζωής μας συναντιόμαστε με πολλούς ανθρώπους. Συναναστρεφόμαστε μαζί τους, είτε για μικρό χρονικό διάστημα είτε για μεγάλο. Κάποιοι μένουν, κάποιοι κατεβαίνουν από το τρένο της διαδρομής μας.
Σημασία έχει, τι έχει να προσφέρει ο κάθε άνθρωπος, και τι έχεις να του προσφέρεις εσύ. Προφανώς όχι υλικά αγαθά. Υπάρχουν άνθρωποι, που μπορεί να συναναστραφήκαμε για λίγο μαζί τους κι όμως να μας έδωσαν τόσα πολλά, που θα έχουμε να πορευόμαστε για μια ζωή και το αντίστροφο.
Στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου της Αστόριας, είχα την τύχη να συναντήσω των πατέρα Βασίλειο Λούρο. Έναν νέο άνθρωπο, σεμνό, ταπεινό, πράο, μειλίχιο με λόγο καθηλωτικό. Η πόρτα του γραφείου του είναι πάντα ανοιχτή όπως και η αγκαλιά του για όσους ζητούν την συμβουλή και τη βοήθειά του.
Ο πατέρας Βασίλειος Λούρος, με μια πολύ ενδιαφέρουσα προσωπική ιστορία η οποία δεν ήθελε να δημοσιοποιηθεί γιατί δεν επιθυμεί να προβληθεί ο ίδιος αλλά μόνο το έργο της εκκλησίας, με δέχθηκε στο γραφείο του χωρίς να με γνωρίζει, παρά το φορτωμένο του πρόγραμμα, «γιατί αφού μου ζητήσατε να σας μιλήσω για την εκκλησία, δεν θα ήταν σωστό να μην ανοίξω την πόρτα».
Στη διάρκεια της συνάντησης, ήταν αδύνατον να λειτουργήσω ως δημοσιογράφος θέτοντας ερωτήματα για τον ρόλο της εκκλησίας στην ομογενειακή παροικία και το σημαντικό έργο που επιτελεί, που ήταν και ο αρχικός σκοπός της επίσκεψής μου. Προτίμησα να ακούσω τον καθηλωτικό λόγο του, που πόρρω απείχε από οποιασδήποτε μορφής κήρυγμα, με την έννοια που όλοι γνωρίζουμε.
Μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας ο ιερέας Βασίλειος Λούρος, ένας άνθρωπος στη δική μου ηλικία, ειλικρινής, συνειδητοποιημένος και ρεαλιστής, με κέρδισε πρωτίστως ως (συν)άνθρωπος και μου έδωσε να καταλάβω πώς πρέπει να είναι οι ιερείς που θέλουν να στέκονται δίπλα στους πιστούς και πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος τους.
Προφανώς, είχαμε μια συζήτηση που δεν μπορεί να δημοσιοποιηθεί, όχι μόνο για το περιεχόμενό της, όσο και για το βαθύτερο νόημά της… Γιατί δεν θα μπορούσα να αποτυπώσω στο χαρτί ούτε τον τόνο της φωνής του, ούτε την έκφραση του προσώπου του, ούτε τις κινήσεις των χεριών του.
Αυτό όμως που μπορώ να καταθέσω είναι πως σίγουρα ο πατέρας Βασίλειος Λούρος, αποτελεί «φάρο» για τους Ελληνες της Νέας Υόρκης και της ομογένειας, και θα πρέπει να αποτελεί παράδειγμα για άλλους ιερείς, που ίσως έχουν αντιληφθεί λάθος το ρόλο τους και τον προορισμό τους.
Στη διάρκεια της σύντομης συνάντησής μας, πήρα πάρα πολλά, από έναν άνθρωπο, έναν ιερέα, που άξια είναι εκπρόσωπος Του Κυρίου.
Η προσωπική αυτή εμπειρία δημοσιοποιείται μόνο και μόνο, ως οφειλόμενη τιμή στο πρόσωπό του και στο έργο που επιτελεί συνολικά αλλά και για τον κάθε ένα άνθρωπο ξεχωριστά, αλλά κι επειδή μάς λείπουν τέτοιοι ιερείς από την εκκλησία. Ιερείς που επιτελούν λειτούργημα, που βρίσκονται στη θέση τους από καθαρή επιλογή και με απόλυτη συνείδηση για τον ρόλο τους. Που φέρνουν κοντά στην εκκλησία τους πιστούς και που κάνουν πιο ισχυρή την πίστη των ανθρώπων απέναντι όχι μόνο στον Θεό αλλά και στους ανθρώπους…
Α-τυπος και υπογραμμός: Οφειλόμενη τιμή
