Η έξαρση της έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας, οι ομοφοβικές επιθέσεις, η επέλαση της εκδικητικής πορνογραφίας, τα ανησυχητικά φαινόμενα παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης σε συνδυασμό με την επιβίωση πατριαρχικών και σεξιστικών αντιλήψεων (συχνά και «τοξικής αρρενωπότητας») δείχνουν ότι η «εκπαίδευση» που λαμβάνουν τα παιδιά και οι έφηβοι γύρω από τα ζητήματα που αφορούν το σεξ και τις έμφυλες σχέσεις μάλλον δεν είναι η καλύτερη. Η ένταξη του μαθήματος της σεξουαλικής εκπαίδευσης στο επίσημο σχολικό πρόγραμμα θεωρείται αυτονόητη εδώ και δεκαετίες στις ευρωπαϊκές χώρες. Παρότι η διδασκαλία του μαθήματος ανακοινώθηκε το… 1964, ακόμη και σήμερα παραμένει ευσεβής πόθος που προσέκρουε στα συντηρητικά αντανακλαστικά και της Εκκλησίας και της Πολιτείας. «Από το 2000 εκδόθηκαν από το υπουργείο βιβλία για την Αγωγή Υγείας (βιβλίο μαθητή / βιβλίο καθηγητή) αλλά δεν μοιράστηκαν ποτέ στα σχολεία λόγω αντιδράσεων» τονίζει η Ευαγγελία Μαυρικάκη, καθηγήτρια στο Παιδαγωγικό τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών: «Από το 2022 η διδασκαλία του μαθήματος της σεξουαλικής αγωγής παραμένει στη «διακριτική ευχέρεια» των εκπαιδευτικών που καλούνται να το επιλέξουν ως μάθημα επιλογής. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής δεν εντάσσεται στην επίσημη και υποχρεωτική διδακτέα ύλη αλλά αποτελεί μάθημα επιλογής ως τμήμα των Εργαστηρίων Δεξιοτήτων. Δυστυχώς, για ένα τμήμα της ελληνικής κοινωνίας το παιδί παραμένει αθώο και «οποιαδήποτε συζήτηση για τη σεξουαλικότητα θα το αποπλανήσει και θα το μολύνει ανεπανόρθωτα» επισημαίνει η Ελενα Σκαρπίδου, εκπαιδεύτρια σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης. «Μέσα από την κατάκτηση των κατάλληλων γνώσεων και δεξιοτήτων τα παιδιά θα μπορούσαν να διαπραγματευτούν καλύτερα τις σεξουαλικές προφυλάξεις αλλά και τη συναίνεση στις σχέσεις τους – κάτι που σπάνια διδάσκονται στην οικογένεια. Θα είχαμε άτομα με σεξουαλική αυτενέργεια και μια σύνθετη και θετική σεξουαλική ζωή» καταλήγει η Ελενα Σκαρπίδου.
Ευσεβής πόθος
