Η δημόσια συζήτηση γύρω από το ενδεχόμενο ύπαρξης πολιτικού κενού στη χώρα δεν είναι νέα, όμως οι τελευταίες ενδείξεις από τις έρευνες κοινής γνώμης φαίνεται πως προσδίδουν στο φαινόμενο μεγαλύτερη ένταση και βάθος. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια οι αναποφάσιστοι καταγράφονται σταθερά ως η πολυπληθέστερη κατηγορία στα εκλογικά δεδομένα, γεγονός που δεν μπορεί να αγνοηθεί. Το εύρημα αυτό δεν αποτελεί απλώς μια στατιστική ανωμαλία, αντίθετα συνιστά ένδειξη ευρύτερης κοινωνικής και πολιτικής αμηχανίας. Η αδυναμία των κομμάτων να εκφράσουν πειστικά τις ανάγκες των πολιτών δημιουργεί ένα κενό εκπροσώπησης το οποίο διευρύνεται καθημερινά.
Η εικόνα συμπληρώνεται από τα στοιχεία που αφορούν την καταλληλότητα για την πρωθυπουργία, όπου πρώτος αναδεικνύεται ο κανένας, ενώ ακολουθεί κάποιος άλλος μη προσδιορισμένος υποψήφιος, μια απάντηση που υποδηλώνει την αναζήτηση μιας εναλλακτικής λύσης πέρα από το υπάρχον πολιτικό σκηνικό. Η τρίτη αυτή κατηγορία φανερώνει την επιθυμία μέρους των πολιτών να δουν νέες προσωπικότητες στην πολιτική ζωή της χώρας, πρόσωπα που δεν ταυτίζονται με την τρέχουσα κομματική γεωγραφία και που ενδεχομένως θα μπορούσαν να εμπνεύσουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη.
Η ιστορία έχει δείξει ότι κάθε φορά που παρουσιάστηκε αντίστοιχο πολιτικό κενό ακολούθησαν σημαντικές εξελίξεις. Τα κενά δεν παραμένουν ποτέ ακάλυπτα, διότι η κοινωνία λειτουργεί πάντοτε με δυναμικούς τρόπους και αναζητά διεξόδους. Η φύση του τρόπου με τον οποίο καλύπτεται το κενό δεν είναι ποτέ προβλέψιμη, καθώς εξαρτάται από μια σειρά μεταβλητών, όπως η κοινωνική πίεση, η οικονομική συγκυρία, η θεσμική σταθερότητα και η ικανότητα του πολιτικού συστήματος να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών. Ωστόσο το γεγονός πως σήμερα οι πολίτες δεν εκφράζονται από τις υπάρχουσες επιλογές είναι ένα σαφές καμπανάκι που το πολιτικό προσωπικό οφείλει να λάβει σοβαρά υπόψη.
Παρά τις πρόσφατες ανακοινώσεις της κυβέρνησης σχετικά με τα ενεργειακά ζητήματα και τις προσπάθειες να δοθεί μια αίσθηση σταθερότητας και προοπτικής, οι δείκτες των δημοσκοπήσεων παραμένουν αμετάβλητοι. Το ζήτημα της ακρίβειας εξακολουθεί να απασχολεί σχεδόν το σύνολο της κοινωνίας, επηρεάζοντας άμεσα την καθημερινότητα των πολιτών και περιορίζοντας την εμπιστοσύνη προς την πολιτική διαχείριση της οικονομίας. Η κρίση των θεσμών βρίσκεται επίσης σε περίοπτη θέση, με τη δικαιοσύνη να αποτελεί τον κορυφαίο τομέα ανησυχίας, καθώς οι πολίτες αναμένουν μεγαλύτερη ταχύτητα, διαφάνεια και αξιοπιστία.
Όλα τα παραπάνω δημιουργούν ένα περιβάλλον όπου η κοινωνική δυσαρέσκεια συσσωρεύεται και εκδηλώνεται με τη μορφή αποστασιοποίησης από τα κόμματα. Το πολιτικό σύστημα δείχνει να δυσκολεύεται να δώσει πειστικές απαντήσεις στα καθημερινά προβλήματα, ενώ οι πολίτες αναζητούν νέους τρόπους έκφρασης και νέες μορφές πολιτικής συμμετοχής. Το γεγονός ότι οι αναποφάσιστοι συγκροτούν πλέον μια ιδιότυπη πολιτική πλειοψηφία δεν είναι απλώς μια συγκυριακή εξέλιξη, αλλά ένας δείκτης βαθύτερης κρίσης εκπροσώπησης.
Το πολιτικό κενό λοιπόν δεν είναι θεωρητική διαπίστωση, αλλά μια πραγματικότητα που επιβεβαιώνεται καθημερινά. Το ερώτημα που μένει ανοικτό είναι ποιοι και με ποιο τρόπο θα καταφέρουν να το καλύψουν, προσφέροντας μια νέα συλλογική αφήγηση που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τις προσδοκίες της κοινωνίας.
