Στις μικρές κοινωνίες οι ψίθυροι γίνονται κραυγές

Η ειδησεογραφία της εβδομάδας που πέρασε «σφραγίστηκε» από το θλιβερό περιστατικό με την αυτοκτονία του πατέρα σε ακριτικό νησί της Δωδεκανήσου μετά τη «διαρροή» βίντεο με προσωπικές στιγμές του γιου του με άλλον άνδρα, που είχε ως αποτέλεσμα το ανελέητο bullying εις βάρος του από μερίδα συγχωριανών του.
Το βάρος της χλεύης ήταν, όπως όλα κατατείνουν και ο οικογενειακός του κύκλος υποστηρίζει, που οδήγησαν τον 60χρονο πατέρα στην απόφαση να αφαιρέσει τη ζωή του μην αντέχοντας τα σχόλια της στενής τοπικής κοινωνίας.
Η «δημοκρατική» που αποκάλυψε το θέμα, αρκέστηκε στην ανάδειξη του γεγονότος και στις κοινωνικές του προεκτάσεις χωρίς να κάνει καμία αναφορά στο νησί, καθώς η είδηση δεν ήταν το «πού» έγινε, αλλά το «γιατί» έγινε. Η διαρροή της τοποθεσίας από άλλα ΜΜΕ στοχοποίησε περαιτέρω έναν τόπο και τους κατοίκους του που είχαν να διαχειριστούν ήδη ένα εξαιρετικά δυσάρεστο περιστατικό, παρουσιάζοντάς τους όλους συλλήβδην ως ομοφοβικούς, ρατσιστές και νταήδες, και είναι ακριβώς αυτό που η «δημοκρατική» προσπάθησε να αποφύγει εξαρχής. Στην προκειμένη περίπτωση, στην τραγική αυτή υπόθεση, η τοποθεσία ήταν το έλασσον παρότι εντέλει αναδείχθηκε σε μείζον, σε πολλές περιπτώσεις για να παρουσιαστεί το θέμα χωρίς ουσιαστικά να αναδειχθούν τα αίτια ώστε να αποφευχθούν στο μέλλον παρόμοια περιστατικά σε κάποιο άλλο απομακρυσμένο από την πρωτεύουσα νησί ή χωριό.
Οι άνθρωποι που ζουν μακριά από τα αστικά κέντρα, δεν έχουν πρόσβαση, τουλάχιστον εύκολη, σε δομές που θα μπορούσαν να αναζητήσουν βοήθεια για ζητήματα που τους απασχολούν. Δεν υπάρχει ενημέρωση για το πώς και πού μπορούν να απευθυνθούν για ψυχολογική υποστήριξη, για να αναζητήσουν τρόπο να αντιμετωπίσουν αυτό που τους απασχολεί. Οι κάτοικοι του χωριού όπου εκτυλίχθηκε το συγκεκριμένο περιστατικό, διαμαρτυρήθηκαν για τη διαρροή της τοποθεσίας -τουλάχιστον με τον τρόπο που έγινε- καθώς έγιναν βορά στην τηλεοπτική αρένα χωρίς επί της ουσίας να ασχοληθεί κανείς ουσιαστικά με το πρόβλημα και τη διαχείρισή του, πέρα από την καταγραφή ενός περιστατικού που «πουλάει».
To ζητούμενο είναι, μέσα από αυτή την τραγική υπόθεση, να αποτυπωθεί η πραγματική διάσταση του προβλήματος της ομοφοβίας, του bullying, της έλλειψης δομών παροχής ψυχολογικής υποστήριξης και επιπλέον να γίνει αντιληπτό ότι το βάρος του «στίγματος» στις μικρές κοινωνίες είναι πολλαπλάσια μεγαλύτερο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο εξάλλου, ότι άνθρωποι που ζουν σε μικρές κοινωνίες έχουν αναγκαστεί να αλλάξουν τόπο κατοικίας προς μεγαλύτερα αστικά κέντρα ή ακόμα και στο εξωτερικό όχι μόνο εξαιτίας της σεξουαλικής τους επιλογής, αλλά για οποιαδήποτε επιλογή δεν «εγκρίνεται» από την τοπική κοινωνία. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα. Και καλό θα είναι όσοι δεν έχουν ζήσει σε κλειστή κοινωνία, δεν έχουν έρθει αντιμέτωποι με την κοινωνική κατακραυγή, με την χλεύη του συγγενή, του γείτονα, του φίλου, του συγχωριανού, όσοι δεν έχουν έρθει αντιμέτωποι με τον φόβο του τι θα αντιμετωπίσουν περνώντας το κατώφλι της εξώπορτάς τους, να μην κουνούν επιδεικτικά το δάχτυλο για το τι θα μπορούσε ή θα έπρεπε να έχει γίνει, στην περίπτωση του πατέρα, στην περίπτωση του γιου…
Στις μικρές κοινωνίες, που δεν υπάρχει η επιλογή της ανωνυμίας, οι ψίθυροι γίνονται κραυγές, πίσω από τα περιπαικτικά σχόλια φωλιάζει η χλεύη και στην προκειμένη περίπτωση η ανακούφιση των υπολοίπων που ξορκίζουν το «κακό» σκεπτόμενοι «ευτυχώς δεν ήταν ο δικός μου ο γιος, ευτυχώς δεν ήμουν εγώ στη θέση του πατέρα», κι αυτό δεν έχει να κάνει με το γεωγραφικό στίγμα, αλλά με το στίγμα που φορτώνει μια τοπική κοινωνία σε ό,τι δεν ταιριάζει στα μέτρα και στα όριά της και οτιδήποτε πέρα από αυτά το θεωρεί «ξένο σώμα».