Με αφορμή την επιμνημόσυνη δέηση για τον Βαγγέλη Χατζηγιαννάκη ο κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος δήλωσε τα εξής:
“Αποχαιρετούμε τον Βαγγέλη Χατζηγιαννάκη με τιμή, σεβασμό και αγάπη.Το Καστελλόριζο ήταν η ψυχή του.
Εκεί γεννήθηκε και μεγάλωσε, στη δεκαετία του 1930, σε έναν τόπο που δοκιμάστηκε σκληρά από την Ιστορία. Τα παιδικά του χρόνια σημαδεύτηκαν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, την προσφυγιά στην Παλαιστίνη μαζί με την οικογένειά του και τους Καστελλοριζιούς, αλλά και από την τραγωδία της επιστροφής, όταν το πλοίο “Empire Patrol” βυθίστηκε, στερώντας τη ζωή σε πολλούς συμπατριώτες του.
Όταν επέστρεψαν στο νησί, αντίκρισαν ένα Καστελλόριζο κατεστραμμένο. Ο πατέρας του, Ιωάννης Β. Χατζηγιαννάκης, επίσης ιατρός και παρασημοφορημένος για την ανδρεία του στον πόλεμο, πήρε τότε τη δύσκολη αλλά γενναία απόφαση να εγκατασταθούν στη Ρόδο, αναζητώντας μια νέα αρχή.
Ο Βαγγελης μαζί με τα αδέλφια του, ολοκλήρωσε τις σπουδές του και κατάφερε να εισαχθεί στην Ιατρική Σχολή Αθηνών. Από νωρίς έγινε φανερό ότι για εκείνον η Ιατρική δεν ήταν απλώς ένα επάγγελμα, αλλά λειτούργημα. Με υποτροφία συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Cambridge, ανοίγοντας έναν δρόμο που τον οδήγησε στην πρωτοπορία της επιστήμης.
Υπήρξε πρωτεργάτης και θεμελιωτής των μεταμοσχεύσεων στην Ελλάδα. Σε μια εποχή δύσκολη, με περιορισμένα μέσα και πολλές προκαταλήψεις, αγωνίστηκε με επιμονή και πίστη για να δώσει ελπίδα εκεί όπου μέχρι τότε υπήρχε μόνο αδιέξοδο. Χάρη στο έργο του, χιλιάδες άνθρωποι κέρδισαν τη ζωή και οικογένειες γλίτωσαν τον πόνο της απώλειας.
Μαζί με τη σύζυγό του, εργάστηκαν επί δεκαετίες για να εδραιώσουν τις μεταμοσχεύσεις όχι μόνο ιατρικά, αλλά και θεσμικά, διοικητικά και νομικά. Δημιούργησαν μια παρακαταθήκη γνώσης και ήθους, την οποία μετέδωσε απλόχερα στους μαθητές και τους συναδέλφους του για περισσότερα από εξήντα χρόνια.
Για μένα, όμως, ο Ευάγγελος Χατζηγιαννάκης ήταν κάτι περισσότερο από ένας σπουδαίος επιστήμονας.
Ήταν αγαπημένος φίλος.Ένας άνθρωπος σεμνός, καθαρός στον λόγο και στις πράξεις, βαθιά δεμένος με την πατρίδα και τον τόπο του. Μεγάλος πατριώτης, χωρίς μεγάλες κουβέντες, χωρίς επίδειξη.
Η είδηση της απώλειάς του με αιφνιδίασε και με γέμισε με βαθιά λύπη.Η απουσία του αφήνει ένα κενό, αλλά το παράδειγμά του θα συνεχίσει να φωτίζει όσους τον γνώρισαν και όσους ωφελήθηκαν από το έργο και την ανθρωπιά του.
Θερμά συλλυπητήρια στην αγαπημένη του σύζυγο και στα παιδιά του.
Τον αποχαιρετούμε με ευγνωμοσύνη, με τιμή, σεβασμό και αγάπη.”
