Για να μην (ξανα)μείνουν «αόρατα»

Παράλληλα με το μπαράζ ανατριχιαστικών αποκαλύψεων για την υπόθεση σεξουαλικής κακοποίησης και εκμετάλλευσης της 12χρονης , «τρέχει» η δημόσια συζήτηση και τα λαϊκά δικαστήρια που έχουν στηθεί στα social media, αναμεσά τους και η χυδαιότητα χάριν μικροπολιτικής.  Μόνο που η πολιτική ή κομματική ταυτότητα  κάποιου κατηγορούμενου ή ήδη καταδικασθέντα για εγκληματικές πράξεις, είναι μία λάθος συζήτηση. Ανάμεσα στους κομματικούς καυγάδες, αλλά και πολλών παρόμοιων κατά καιρούς, χάνεται από τον ορίζοντα το πραγματικό πρόβλημα που αφορά στην έξαρση της εγκληματικότητας και της βίας στην κοινωνία μας. Όσα διαδραματίζονται σήμερα και αφορούν είτε μικρά παιδιά των 12 ετών, είτε βία στα σχολεία, είτε ενδοοικογενειακή βία, δημιουργούν αίσθημα ανασφάλειας και αβεβαιότητας σε όλους μας. Κάνουν με άλλα λόγια, πιο δύσκολη τη ζωή και την καθημερινότητα μας. Αν θέλουμε να μιλήσουμε επί της ουσίας, θα χρειαστεί να μιλήσουμε για πολιτικές, που θα προστατεύουν το παιδί, από κάθε μορφή βίας και διακρίσεων. Με κοινωνικές υπηρεσίες, στελεχωμένες και σαφώς ενισχυμένες, οι οποίες δεν θα περιμένουν τους “πελάτες” στο γραφείο τους, αλλά θα βρίσκονται στο πεδίο και το δρόμο, εκεί που ενίοτε η εκμετάλλευση και η βία είναι ορατή. Τα εννιά παιδιά της οικογένειας στον Κολωνό ήταν μήνες, χρόνια, μέρες εκεί και δίπλα σε κάποια άλλη γειτονιά, ήταν πολλά άλλα και πολύ πιθανά βίωναν τη φτώχεια και την απόλυτη ανέχεια, εύκολα θύματα επιτήδειων βιαστών και υποκριτικά «καθώς πρέπει» ανθρώπων. Ωστόσο ήταν εκτός πλάνου πολιτικής και κοινωνίας. Και όταν η υπόθεση του Κολωνού καταλαγιάσει, πολύ φοβαμαι ότι θα ξεχαστούν και θα παραμείνουν «αόρατα» και πάλι. Αν θέλουμε να μιλήσουμε επί της ουσίας, λοιπόν, ας μιλήσουμε για το παιδί, ως απόλυτη προτεραιότητα, για την κοινωνία των πολλαπλών διακρίσεων, και της βαρβαρότητας. Αν θέλουμε να μιλήσουμε επί της ουσίας,  θα χρειαστεί να μιλήσουμε, επίσης, για τις έμφυλες διακρίσεις, την πατριαρχία, τη βία, τον σεξισμό και τις γυναικοκτονίες.