• « Τα Χριστούγεννα για μένα είναι η εποχή που ο κόσμος θυμάται έστω για λίγο να γίνεται πιο τρυφερός» • Η Ρόδος, όσο κι αν αλλάζω πόλεις, μένει πάντα σπίτι μου, είναι οι ρίζες μου, το φως μου, οι άνθρωποι που με έφτιαξαν» • «Το άστρο που ακολουθούν οι τρεις μάγοι είσαι εσύ κι οδηγεί στη φάτνη της καρδιάς σου!»
Τα Χριστούγεννα, για την Αναστασία Κορινθίου, είναι συναίσθημα… Είναι η εποχή που, όπως λέει, θυμόμαστε να γινόμαστε πιο τρυφεροί, να συγχωρούμε, να αγκαλιάζουμε, να δίνουμε χώρο σε μια καινούργια αρχή.
Πολυτάλαντη, συγγραφέας, καλλιτέχνις, επιχειρηματίας, μιλάμε σήμερα για όσα την έχουν διαμορφώσει, τα παιδικά της Χριστούγεννα, τις εικόνες της Ρόδου, τις γειτονιές και τους ανθρώπους που κουβαλά μαζί της και την Αθήνα της.
Στη συνέντευξή μας σήμερα στη «δημοκρατική», ανακαλεί μνήμες και μας μιλά με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο για το ταξίδι από τη Ρόδο στην Αθήνα, από την παιδική αθωότητα στο σήμερα, για τις δεύτερες ευκαιρίες και για τη σημασία να παραμένεις άνθρωπος σε έναν κόσμο που πασχίζει να κρατήσει και να κρατηθεί από την αθωότητά του.
Μια χριστουγεννιάτικη συζήτηση για τη μνήμη, τη γραφή και όλα εκείνα που μας θυμίζουν ποιοι είμαστε όταν μιλάμε με την καρδιά μας…
• Αναστασία, νομίζω ότι είσαι το πιο κατάλληλο πρόσωπο για να μιλήσουμε για τη μαγεία των Χριστουγέννων! Τι σημαίνουν για σένα τα Χριστούγεννα;
Τα Χριστούγεννα για μένα είναι η εποχή που ο κόσμος θυμάται έστω για λίγο να γίνεται πιο τρυφερός. Είναι η στιγμή που η καρδιά ανοίγει σαν φως καλοκαιριού μέσα στον χειμώνα. Μου θυμίζουν πως ό,τι κι αν περάσαμε, υπάρχει πάντα μια ευκαιρία για αρχή, για συγχώρεση, για αγκαλιά.
• Πώς επηρεάζει αυτή η περίοδος τον τρόπο που βλέπεις τον κόσμο και τη δημιουργική σου ματιά;
Τον Δεκέμβριο βλέπω τον κόσμο πιο αργά, σαν slow motion κίνηση πιο ανθρώπινα. Άλλοι βλέπουν ταχύτητα και φούρια να τα προλάβουν όλα, εγώ όχι! Παρατηρώ χαμόγελα, κρυφές συγκινήσεις, ανθρώπους που προσπαθούν λίγο περισσότερο να βρουν αγάπη και να χαρίσουν χαμόγελα! Αυτή η εποχή μού μαλακώνει την καρδιά και η γραφή μου γίνεται πιο φωτεινή, πιο συναισθηματική, πιο κοντά στη μνήμη και στην παιδικότητα.
• Πώς η αγάπη σου για τα Χριστούγεννα επηρεάζει τον τρόπο που γράφεις ή παρατηρείς τους ανθρώπους;
Με κάνει να ψάχνω πίσω από τις λέξεις τους. Να βλέπω τι δεν λένε. Οσα κρύβονται στον λαιμό και σε αγέννητα χαμόγελα. Φάτνη η ψυχή μας αγέννητων «θέλω»! Τα Χριστούγεννα ξυπνούν μέσα μου μια ανάγκη να αγγίζω τους ανθρώπους με ιστορίες που τους θυμίζουν ποιοι είναι όταν αφήσουν τον θόρυβο και μείνουν μόνο με την καρδιά τους.
• Πώς διαμορφώνει την καθημερινότητά σου και τους υπόλοιπους μήνες του χρόνου;
Αυτή η εποχή μου θυμίζει να κρατώ όλο τον χρόνο μικρές γωνιές μαγείας. Μια κούπα καφέ πολύ πρωί, μια βόλτα στην πόλη με τα αναμμένα φώτα, ένα «σ’ αγαπώ» που δεν το περίμενες. Κρατάω το πνεύμα των Χριστουγέννων σαν πυξίδα.
• Τι είδους ιστορίες αναζητούν οι αναγνώστες αυτές τις μέρες;
Ιστορίες που ζεσταίνουν. Που μιλούν για δεύτερες ευκαιρίες, για συγγνώμες, για οικογένειες όχι τέλειες, αλλά αληθινές. Θέλουν λόγια που τους θυμίζουν ότι δεν είναι μόνοι.
• Υπάρχουν στιγμές ή βιβλία που έχουν συνδεθεί για σένα με τα Χριστούγεννα;
Ναι, κάθε χρόνο θυμάμαι τον εαυτό μου παιδί, με ένα βιβλίο στο χέρι και δέντρο δίπλα. Για μένα τα Χριστούγεννα είχαν πάντα σελίδες. Ιστορίες που μύριζαν κανέλα, όνειρα, φωτάκια και μια αθωότητα που δεν θέλω να χάσω. Ιστορίες αληθινές που είναι οι φίλοι μου, αυτοί που με ξέρουν από παιδί και με αγαπούν χωρίς εξηγήσεις. Είναι η γειτονιά μου, εκεί όπου όλα είχαν μια μυρωδιά: από γιασεμί μέχρι βρεγμένο χώμα μετά τη βροχή. Είναι η Αγία Αναστασία, εκεί που άφησα ευχές, φόβους, όνειρα και σιωπές. Μια εκκλησία και μια μικρή γειτονίτσα της Ρόδου που για μένα δεν είναι χώρος απλά είναι ανάσα. Και είναι το ραδιόφωνο… Οι νύχτες που μιλούσα σε μια πόλη που αγαπώ βαθιά. Η φωνή μου γινόταν παρέα σε ανθρώπους που δεν γνώριζα, όμως τους ένιωθα δικούς μου. Εκεί κατάλαβα πως ο λόγος, όταν βγαίνει από την καρδιά, βρίσκει πάντα κάπου να ακουμπήσει.
Κι ύστερα, η Παλιά Πόλη.
Μόνο εκεί μπορείς να περπατήσεις βράδυ, με βροχή, και να ακούσεις τα βήματα όλων όσων πέρασαν πριν από σένα. Οι πέτρες της κρατούν μυστικά, κι εγώ πάντα αισθανόμουν ότι κάτι μου ψιθύριζαν ίσως πως αντέχω περισσότερο απ’ όσο πιστεύω.
Και μέσα σε όλα αυτά…
Υπάρχει μια εικόνα που κουβαλώ κάθε Χριστούγεννα: οι κιτς πράσινες γυάλινες μπάλες του δέντρου μας. Αυτές που έσπαγαν με το παραμικρό, όσο κι αν η μάνα μου τις τύλιγε προσεκτικά με βαμβάκι, σαν να προστάτευε θησαυρούς. Δεν ήταν όμορφες· ήταν δικές μας. Και γι’ αυτό τις αγάπησα περισσότερο.
Ίσως γιατί μέσα σε αυτές κρυβόταν όλη η παιδική μου αθωότητα -εύθραυστη, φωτεινή, αληθινή.
Γι’ αυτό η Ρόδος, όσο κι αν αλλάζω πόλεις, μένει πάντα σπίτι μου.
Είναι οι ρίζες μου, το φως μου, οι άνθρωποι που με έφτιαξαν.
Από τη Ρόδο έφυγα όχι γιατί το ήθελα αν ρωτάς αλλά τελικά όλα έγιναν για να εξελιχθώ, ποτέ όμως δεν έφυγε από μέσα μου. Τη νιώθω σε κάθε μου βήμα στο φως που κουβαλάω όταν γράφω, στη θάλασσα που θυμίζει την αντοχή μου, στην πέτρα που μου έμαθε να αντέχω, στη φιλερημική γαλήνη που μου έμαθε να προσεύχομαι με τον τρόπο της καρδιάς.
Η Αθήνα μπορεί να είναι το τώρα μου, αλλά η Ρόδος είναι το πάντα.
• Για μίλησέ μας λοιπόν για το τώρα σου.
Η Αθήνα μου άνοιξε δρόμους, όνειρα και συνεργασίες. Εδώ μεγάλωσα, ωρίμασα επαγγελματικά, γνώρισα ανθρώπους που πίστεψαν σε μένα και έμαθα να στέκομαι πιο δυνατή. Μου λείπει η Ρόδος, αλλά η Αθήνα είναι το βήμα που χρειαζόμουν τελικά για να πάω παρακάτω. Στη Ρόδο είχα μια παιδική αθωότητα που μμμ ναι την κουβαλώ ακόμη αλλά νιώθω πιο… γυναίκα στην οπτική μου και στον τρόπο που ανοίγω συνεργασίες και εμπιστεύομαι!
• Πώς βλέπεις τη θέση του βιβλίου σήμερα που η προσοχή μετακινείται συνεχώς από οθόνη σε οθόνη;
Το βιβλίο δεν κάνει θόρυβο και γι’ αυτό επιβιώνει. Είναι το καταφύγιό μας από τον θόρυβο. Όσο πιο γρήγορη γίνεται η ζωή, τόσο περισσότερο ο άνθρωπος έχει ανάγκη κάτι σταθερό που θα τον αγγίξει και όχι απλώς θα του τραβήξει το βλέμμα. Εμεις που έχουμε βιβλιοπωλείο οφείλουμε να μιλάμε με τους πελάτες μας, να προτείνουμε, να ανοίγουμε συζητήσεις και δρόμους ανάγνωσης
• Τι θεωρείς πιο απαιτητικό για τον σημερινό δημιουργό σε ένα περιβάλλον γρήγορης κατανάλωσης περιεχομένου;
Το πιο δύσκολο είναι να μείνεις αυθεντικός. Να μην γράφεις για να αρέσεις, αλλά για να αληθεύεις. Να μη χαθείς στην ταχύτητα και ξεχάσεις την ψυχή.
• Πώς διαμορφώνεται η σχέση ανάμεσα σε εκδότη, συγγραφέα και αναγνώστη σήμερα;
Πιο άμεση από ποτέ. Πιο εκτεθειμένη, αλλά και πιο ζεστή. Όταν υπάρχει σεβασμός, διαφάνεια και κοινό όραμα, η σχέση γίνεται δημιουργικό ταξίδι κι όχι απλώς επάγγελμα.
• Ποιες μικρές στιγμές των γιορτών σου θυμίζουν κάθε χρόνο γιατί αγαπάς τόσο την εποχή;
Το άναμμα των φωτισμένων δρόμων. Η μυρωδιά του κρύου. Ναι ναι έχει μυρωδιά το κρύο και την αγαπώ! Το πρώτο στολίδι που θα βγει από την κούτα και θα ξυπνήσει μια ανάμνηση! Η φωνή ενός αγαπημένου ανθρώπου. Η αίσθηση ότι κάτι νέο αρχίζει. Αυτές οι μικρές αλήθειες με κάνουν να αγαπώ τον Δεκέμβριο απόλυτα.
• Αν έβαζες σε μία φράση το συναίσθημα που θέλεις να κρατήσει ο αναγνώστης τις μέρες των Χριστουγέννων, ποια θα ήταν;
Μείνε άνθρωπος κι άφησε το φως που κουβαλάς να μην το σβήσει κανείς. Το άστρο που ακολουθούν οι τρεις μάγοι είσαι εσύ κι οδηγεί στη φάτνη της καρδιάς σου!
