• «Στη Ρόδο, το κοινό είναι αρκετά εκπαιδευμένο, υπάρχει ενδιαφέρον, αλλά δεν έχουμε τη δυνατότητα να βλέπουμε τακτικά συναυλίες» • «Ο πατέρας μου με πήρε από το χέρι, με πήγε στο ωδείο και μου είπε “θα δοκιμάσουμε εδώ”» • «Ενας από τους μελλοντικούς μου στόχους είναι να επιστρέψω και να συνεισφέρω μουσικά στην πατρίδα μου»
Ο Απόστολος Κωνσταντάκης στα 25 του χρόνια είναι ήδη ένας διεθνώς καταξιωμένος πιανίστας. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Ρόδο και σήμερα συνεχίζει τις σπουδές του στις Ηνωμένες Πολιτείες με υποτροφία, έχοντας ήδη στο βιογραφικό του σημαντικές διακρίσεις και συνεργασίες με ορχήστρες στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Η σχέση του με το πιάνο ξεκινά από μικρή ηλικία, αλλά διαμορφώνεται στην πορεία. Οι πρώτες σπουδές στη Ρόδο, η ώριμη απόφαση να συνεχίσει στην Κέρκυρα, οι υποτροφίες που τον οδήγησαν στην Αμερική και η θέση που εξασφάλισε για το διδακτορικό του στο Eastman School of Music, συνθέτουν ένα κομμάτι από τη διαδρομή ενός νέου ταλαντούχου μουσικού που ξεκίνησε από ένα νησί με εφόδιά του την αγάπη του για το πιάνο, το ταλέντο του και τη συνέπειά του.
Οι διακρίσεις του περιλαμβάνουν πρώτα βραβεία στον 5ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Πιάνου του Φεστιβάλ Πιάνου Θεσσαλονίκης και στο Marjorie Conrad Art Song Competition 2024 στις Η.Π.Α. Ανακηρύχθηκε νικητής του διαγωνισμού κοντσέρτου του Bowling Green State University το 2023 και του Ohio MTNA Competition το 2024. Μέσω αυτών, είχε την ευκαιρία να συνεργαστεί με την ορχήστρα BG Philharmonia και να ερμηνεύσει το 2ο Κοντσέρτο του Φραντς Λιστ σε Λα μείζονα, υπό τη διεύθυνση της Dr. Emily Freeman Brown.
Το ίδιο έργο παρουσίασε και με την Αθηναϊκή Συμφωνική Ορχήστρα Νέων στο Ωδείο Αθηνών, υπό τον Παύλο Σεργίου.
Φοίτησε στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου, όπου σπούδασε με τον Λάμπη Βασιλειάδη και υπό την καθοδήγηση της Hideyo Harada.
Τον Μάιο του 2025 αποφοίτησε από το Bowling Green State University, στις Ηνωμένες Πολιτείες, με μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών, υπό την καθοδήγηση της Dr. Solungga Liu και τώρα ξεκινά τις σπουδές του με υποτροφία διδάκτρων στο πρόγραμμα διδακτορικού τίτλου (D.M.A.) στο Eastman School of Music του Ρότσεστερ, στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, υπό την καθοδήγηση του διακεκριμένου πιανίστα Alexander Kobrin.
Με αφορμή την επιστροφή του στη Ρόδο για τη συναυλία της 1ης Αυγούστου, είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για την πορεία, τους στόχους του αλλά και το πώς βλέπει σήμερα τη μουσική, τις σπουδές και τις επιλογές του.
• Αποστόλη πότε ήταν η πρώτη σου επαφή με τη μουσική;
Ξεκίνησα όταν ήμουν περίπου πέντε ετών, στη Ρόδο, με το πρόγραμμα μουσικής προπαιδείας. Έπειτα, η πρώτη μου καθηγήτρια πιάνου ήταν η Εύα Σπύρου.
• Από τότε άρχισες να καταλαβαίνεις τι σημαίνει μουσική για σένα;
Όχι ακριβώς. Ήμουν παιδί και δεν είχα συνειδητοποιήσει με το τι θέλω να ασχοληθώ. Μελετούσα όσο μπορούσα και αυτό όχι πάντα. Έδειχνα αρκετό ενδιαφέρον, αλλά φυσικά ήμουν ένα υπερκινητικό παιδί που ήθελε να παίξει. Στο γυμνάσιο και στο λύκειο άρχισα να συμμετέχω σε περισσότερες συναυλίες και διαγωνισμούς, γεγονός το οποίο με κινητοποίησε να ασχοληθώ πιο συστηματικά. Εκεί άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ήθελα να ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο.
• Ξεκίνησες από την αρχή με το πιάνο;
Ακριβώς. Ξεκίνησα με το πιάνο. Στο λύκειο πια, άρχισα να το σκέφτομαι σοβαρά.
• Ήθελες να γίνεις πιανίστας, παρά το γεγονός ότι μεγάλωσες σε νησί, κάτι που συνήθως σημαίνει πιο περιορισμένες ευκαιρίες.
Είναι όντως πιο δύσκολο σε σχέση με τις πιο μεγάλες πόλεις λόγω του διαφορετικού αριθμού αιθουσών και συναυλιών. Στη Ρόδο, το κοινό είναι αρκετά εκπαιδευμένο, υπάρχει ενδιαφέρον, αλλά δεν έχουμε τη δυνατότητα να βλέπουμε τακτικά συναυλίες, όπως συμβαίνει στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη για παράδειγμα. Παρ’ όλα αυτά, προχωρήσαμε σιγά σιγά.
• Παρά τις δυσκολίες, βρήκες την κλίση σου. Πιστεύεις ότι, αν κάποιος το θέλει πραγματικά, μπορεί να τα καταφέρει, ακόμα κι από ένα μικρό μέρος;
Ναι, αν έχει όρεξη και το αγαπάει, μπορεί να βρει τον δρόμο του. Δεν είναι εύκολο, αλλά γίνεται.
• Θέλω να σταθώ λίγο στην ηλικία σου όταν ξεκίνησες. Πέντε-έξι χρονών παιδί… Πώς έγινε η πρώτη επαφή;
Δεν θυμάμαι να το επέλεξα εγώ. Νομίζω με πήγαν οι γονείς μου. Ένα παιδί δεν λέει «θέλω να κάνω αυτό». Θέλει απλώς να παίζει. Ο πατέρας μου με πήρε από το χέρι, με πήγε στο ωδείο και μου είπε «θα δοκιμάσουμε εδώ». Πήγε καλά, φάνηκε ότι είχα έφεση, και έτσι το συνεχίσαμε. Αν δεν ήταν οι γονείς μου, πιθανόν να μην είχα ασχοληθεί ποτέ με τη μουσική.
• Πριν το ωδείο, θυμάσαι να ασχολείσαι στο σπίτι με μουσικά όργανα;
Όχι ιδιαίτερα. Έρχομαι από μια οικογένεια η οποία δεν αποτελείται από επαγγελματίες μουσικούς. Αυτό που μόνο θυμάμαι είναι ένα παιχνίδι, το οποίο ήταν ένα μικρό πιάνο με μικρόφωνο, το οποίο υπήρχε στο σπίτι.
• Πότε αποφάσισες ότι θες να ασχοληθείς επαγγελματικά;
Στην ουσία, έγινε σιγά σιγά. Όταν είπα ότι θέλω να σπουδάσω μουσική στο πανεπιστήμιο, ήταν μια απόφαση που πήραμε μαζί με τους γονείς μου και την καθηγήτριά μου. Στο γυμνάσιο έκανα φροντιστήρια, υπήρχαν και άλλες σκέψεις. Αλλά είπα «μου αρέσει, πιστεύω ότι θα τα καταφέρω, γιατί να μην το δοκιμάσω;».
Συμμετείχα και σε διαγωνισμούς. Ήταν μια σημαντική ευκαιρία. Οι γονείς μου ήταν δίπλα μου από την αρχή.
• Άρα η απόφαση ωρίμασε σταδιακά.
Ακριβώς. Δεν ξύπνησα ένα πρωί και είπα «θέλω να γίνω πιανίστας». Ήρθε με τον καιρό.
• Πώς σκέφτεσαι την επαγγελματική σου πορεία στο μέλλον;
Θέλω να κάνω αυτό που αγαπάω. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν οι υποδομές που έχει, για παράδειγμα, η Αμερική. Δεν έχουμε μεγάλες εγκαταστάσεις, πολλά πιάνα, πολλές αίθουσες.
Από την άλλη, είμαι αρκετά ευγνώμων για τη στήριξη και την αγάπη αλλά και το μεράκι της πατρίδας μου, και στην Ελλάδα έχουμε και το προνόμιο της δωρεάν δημόσιας εκπαίδευσης, κάτι που συχνά θεωρούμε δεδομένο. Προτιμώ να σκέφτομαι το αμέσως επόμενο βήμα το οποίο είναι η ολοκλήρωση των διδακτορικών μου σπουδών και θα αποφασίσω στην πορεία που και με ποιον τρόπο θα εξελιχθώ επαγγελματικά.
• Το οποίο ξεχνάμε όσο ζούμε εδώ.
Ακριβώς. Και επειδή δεν το πληρώνουμε, ίσως δεν έχουμε και το ίδιο κίνητρο. Αν πληρώνεις για κάτι, το ζεις αλλιώς. Το εκτιμάς αλλιώς, δυστυχώς.
• Στην Κέρκυρα άρχισε να διαμορφώνεται πιο σταθερά η σχέση σου με τη μουσική;
Στην Κέρκυρα θα έλεγα πως ακολούθησε μια περαιτέρω συνειδητοποίηση, διότι αλλιώς βλέπει ένας έφηβος το μέλλον του, τις δυνατότητές του και το τι θέλει να κάνει και αλλιώς στην ενήλική του ζωή. Προηγουμένως, η καθηγήτριά μου, η Εύα Σπύρου με βοήθησε πάρα πολύ και μου δίδαξε την πειθαρχία, τη συνέπεια και τη συστηματική μελέτη. Επίσης, ο πατέρας μου έπαιξε σημαντικό ρόλο όταν ήμουν πιο μικρός, καθώς, μπορεί ο ίδιος να μην ήξερε από μουσική, αλλά καθόταν δίπλα μου, κρατούσε σημειώσεις, με στήριζε, με παρότρυνε… Χωρίς αυτόν, δεν θα είχα φτάσει ως εδώ.
• Γιατί επέλεξες την Κέρκυρα;
Η Κέρκυρα έχει ένα εξαιρετικό πανεπιστήμιο με πολύ καλό διδακτικό προσωπικό. Ο καθηγητής μου, ο Λάμπης Βασιλειάδης, ήταν ο λόγος που πήγα εκεί και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξή και στη μετέπειτα πορεία μου.
Δεν τον είχα γνωρίσει πριν περάσω στο πανεπιστήμιο, αλλά είχαμε ακούσει για το έργο του καθώς και ότι παροτρύνει τους φοιτητές του να συνεχίσουν τις σπουδές τους στο εξωτερικό. Είχε σπουδάσει και ο ίδιος στο εξωτερικό βιώνοντας πολλές εμπειρίες και διαμορφώνοντας ένα κύκλο γνωριμιών και συνεργασιών. Εξαιτίας αυτού αλλά και του πρώην φοιτητή του Ανδρέα Ξενόπουλου, ο οποίος δημιούργησε το Piano Plus Festival, μία αστική εταιρεία μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα που στοχεύει στον προγραμματισμό, την οργάνωση και τη διαχείριση πολιτιστικών εκδηλώσεων και δράσεων, συμμετείχα σε σεμινάρια πιάνου, πήρα μέρος σε διάφορα φεστιβάλ, και έτσι γνώρισα τη καθηγήτριά μου Dr. Solungga Liu από το Bowling Green State University του Οχάιο, των Η.Π.Α.
• Πήγες δηλαδή στην Κέρκυρα έχοντας ως στόχο να δουλέψεις με τον καθηγητή Βασιλειάδη.
Ακριβώς. Είχα ακούσει πολλά για εκείνον, γνώριζα ότι είχε βοηθήσει φοιτητές να ανοίξουν τα φτερά τους στο εξωτερικό. Ήταν καθοριστικός στην πορεία μου. Με ενέπνευσε, με προέτρεψε να συμμετάσχω σε φεστιβάλ και σεμινάρια. Ήταν αυτός που μου έδειξε τι σημαίνει αφοσίωση και εμβάθυνση. Αυτός που μου έδειξε τι σημαίνει «να ακούω».
• Θέλω να μας εξηγήσεις λίγο πώς κατάφερες να πάρεις την υποτροφία.
Καθώς ολοκλήρωνα τις προπτυχιακές μου σπουδές στην ερμηνεία πιάνου με τον Λάμπη Βασιλειάδη στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών, έκανα την αίτησή μου στο Bowling Green State Univeristy για το μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών στην ερμηνεία πιάνου. Μου έστειλαν υποτροφία σπουδών και assistantship, γεγονός το οποίο ήταν καθοριστικό για να συνεχίσω τις σπουδές μου στις Η.Π.Α. Assistantship είναι ενός είδους εργασία μέσα στο πανεπιστήμιο και εγώ συγκεκριμένα ήμουν μουσικός συνοδός, ή accompanist. Οι αρμοδιότητές μου ήταν να συνοδεύω άλλους φοιτητές, όπως φλαουτίστες, τραγουδιστές, βιολονίστες, κλαρινετίστες κτλ., για μία μηναία αμοιβή η οποία με βοηθούσε να διαχειρίζομαι τα έξοδά μου κατά τη διάρκεια των σπουδών μου.
• Και μετά; Πώς εξελίχθηκε το ταξίδι σου;
Ολοκλήρωσα τις μεταπτυχιακές μου σπουδές, γεγονός το οποίο αισθάνθηκα ότι συνέβη πολύ γρήγορα. Συγκεκριμένα διήρκησε δύο χρόνια. Στον δεύτερο χρόνο άρχισα να σκέφτομαι το ενδεχόμενο διδακτορικών σπουδών.
Δεν ήμουν σίγουρος από την αρχή και το αποφάσισα την τελευταία στιγμή. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα, Doctor of Musical Arts, DMA, μιλώντας για την κατεύθυνση του πιάνου, στοχεύει κυρίως στην κατάρτιση συναυλιακής εμπειρίας. Διαρκεί για τουλάχιστον τρία χρόνια. Θα ξεκινήσω λοιπόν τις διδακτορικές μου σπουδές τώρα τον Αύγουστο στο Eastman School of Music, κοντά στον καθηγητή Alexander Kobrin, αφού έλαβα το προνόμιο να έχω υποτροφία διδάκτρων και assistantship. Επιπλέον, θα έχω τη χαρά να είμαι μέλος του διδακτικού προσωπικού του Eastman Community Music School για τη νέα ακαδημαϊκή χρόνια.
• Τώρα βρίσκεσαι στη Ρόδο.
Ναι. Επέστρεψα για λίγες μέρες στην ιδιαίτερη μου πατρίδα για τη συναυλία της 1ης του Αυγούστου.
• Η προσέγγιση της κλασικής μουσικής στην Ελλάδα και την Αμερική έχει διαφορές;
Θα έλεγα ότι στην Αμερική είναι πολύ μεγαλύτερο το κοινό το οποίο προτιμά να παρακολουθεί συναυλίες κλασικής μουσικής. Από την άλλη η Ελλάδα διαθέτει εξαιρετικούς μουσικούς. Η μουσική βρίσκεται στο DNA μας. Ο χορός, η παράδοση… και το ταμπεραμέντο. Προφανώς, οι υποδομές και οι εγκαταστάσεις είναι αυτές που διαφέρουν ανάμεσα σε Ελλάδα και Η.Π.Α.
• Έχεις ξεχωρίσει κάποια συνεργασία μέχρι στιγμής; Κάτι που να λες «αυτό δεν θα το ξεχάσω»;
Να πω την αλήθεια, ένα από τα όνειρά μου ήταν να συμμετέχω σε μεγάλα σύνολα όπως μια συμφωνική, φιλαρμονική ορχήστρα. Είχα λοιπόν αυτήν την ευκαιρία να ερμηνεύσω ένα κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα με 2 ορχήστρες νέων στην Αμερική και στην Ελλάδα και η διαδικασία αυτή είναι μια αξέχαστη και πολύ συναρπαστική εμπειρία.
• Τώρα τι σε εμπνέει περισσότερο;
Αυτήν την περίοδο με συναρπάζουν οι συνεργασίες με καλλιτέχνες και μουσικά σύνολα. Πέρα από το σόλο ρεπερτόριο, με ενδιαφέρει και η μουσική δωματίου.
• Στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό;
Αυτήν την περίοδο συνεχίζω τις σπουδές μου στις Η.Π.Α. και είναι μια καλή ευκαιρία να αποκτήσω εμπειρίες και να αναπτύξω ένα κύκλο συνεργασιών και διασυνδέσεων στο εξωτερικό. Ως Έλληνας όμως, φυσικά δεν ξεχνώ την πατρίδα μου. Προτιμώ γενικά να σκέφτομαι το αμέσως επόμενο βήμα το οποίο είναι η ολοκλήρωση των σπουδών μου.
• Θυμάσαι την πρώτη σου φορά μπροστά σε κοινό;
Ναι. Ήμουν σε αρκετά μικρή ηλικία και συμμετείχα σε μία συναυλία πιάνου στο πλαίσιο των ωδειακών μου σπουδών. Θυμάμαι ότι ήταν μία αρκετά διασκεδαστική αλλά και έντονη συναισθηματικά εμπειρία
• Από τη Ρόδο, τι σου λείπει περισσότερο, Αποστόλη;
Η οικογένειά μου. Οι φίλοι μου. Ο καιρός. Και φυσικά, το φαγητό.
• Αν σε ρωτήσω τώρα, σκέφτεσαι να επιστρέψεις; Το έχεις καθόλου στο μυαλό σου;
Όπως είπα, θέλω να είμαι αφοσιωμένος στο αμέσως επόμενο βήμα, την ολοκλήρωση των σπουδών μου δηλαδή. Φυσικά ένας από τους μελλοντικούς μου στόχους είναι να επιστρέψω και να συνεισφέρω μουσικά στην πατρίδα μου.
• Θέλεις να κλείσουμε με αυτούς που ήταν καθοριστικοί στην πορεία σου;
Ευχαριστώ από καρδιάς τους καθηγητές μου για τη στήριξη, καθοδήγηση και αγάπη καθώς και την οικογένειά μου, η οποία ήταν και είναι θεμέλιο! Χωρίς αυτούς και τον αγώνα που κάνουν καθημερινά, τίποτα δεν θα ήταν πραγματικότητα.
