Από την τ δήμαρχο Πάτμου κ. Λ Πέντε ανακοινώθηκαν τα ακόλουθα:
Η μείωση του ΦΠΑ στα νησιά είναι ένα αργοπορημένο μεν, θετικό βήμα δε. Έπρεπε να έχει γίνει νωρίτερα, αλλά τουλάχιστον έγινε και δεν μπορεί να μηδενίζεται. Είναι μια κίνηση στη σωστή κατεύθυνση. Όμως η νησιωτικότητα δεν μπορεί να μπαίνει σε φάσεις, ούτε να εφαρμόζεται μόνο εκεί όπου το επιτρέπουν τα δημοσιονομικά περιθώρια. Δεν είναι παραχώρηση, είναι συνταγματική υποχρέωση.
Πρώτα μπήκαν τα πέντε νησιά που δέχθηκαν μεταναστευτική πίεση. Στη συνέχεια ανακοινώθηκε η μείωση στα νησιά κάτω των 20.000 κατοίκων. Και η Ρόδος μένει απ’ έξω. Η κατηγοριοποίηση αυτή αποκρυσταλλώνει μια λογική που δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα, ούτε από την ίδια την ουσία της νησιωτικότητας. Γιατί η νησιωτικότητα δεν μετριέται με πληθυσμό και τετραγωνικά χιλιόμετρα έκτασης. Είναι το κόστος της μεταφοράς, το ακριβότερο γάλα στο ράφι, η βενζίνη που είναι σταθερά πιο ακριβή από την ηπειρωτική Ελλάδα, η απόσταση από υπηρεσίες και δομές που αλλού είναι δεδομένες. Αυτά είναι που καλείται η πολιτεία να ισοφαρίσει.
Η Ρόδος δεν ζητά προνόμια. Ζητά ισονομία. Δεν μπορεί να παρουσιάζεται η εξαίρεσή της ως «μεγάλη νίκη» για τα υπόλοιπα νησιά. Γιατί η νησιωτικότητα δεν μπαίνει σε δόσεις. Αν σήμερα μένει απ’ έξω η Ρόδος, αύριο μπορεί να μείνει κάποιο άλλο νησί. Κι έτσι η έννοια αλλοιώνεται, κόβεται και ράβεται ανάλογα με τα εκάστοτε περιθώρια.
Την ίδια στιγμή, η χώρα βρίσκεται ήδη αντιμέτωπη με προειδοποιήσεις από την Ευρώπη για τη μη εναρμόνιση με την οδηγία που δίνει τη δυνατότητα μείωσης ή και μηδενισμού του ΦΠΑ σε βασικά αγαθά, όπως τρόφιμα και φάρμακα, καθώς και για την ενίσχυση των μικρών επιχειρήσεων. Είναι ένα ακόμη πεδίο όπου η απάντηση δεν δόθηκε. Αυτό δείχνει πως δεν έχει γίνει αντιληπτό το βάθος του προβλήματος. Γιατί η νησιωτικότητα δεν είναι μόνο τουρισμός και ανάπτυξη, είναι πρώτα απ’ όλα η καθημερινότητα των πολιτών που παλεύουν με ακριβότερα βασικά προϊόντα και υψηλότερο κόστος ζωής.
Η νησιωτικότητα είναι συνταγματική επιταγή και πρέπει να μείνει άθικτη. Ακόμα κι όταν τα οικονομικά είναι στενά, πρώτα εκεί πρέπει να βρίσκεται ο δημοσιονομικός χώρος. Γιατί η νησιωτικότητα δεν είναι προνόμιο, είναι όρος δικαιοσύνης. Είναι συνδεδεμένη με το δημογραφικό, με το αν θα μείνουν οι νέοι στα νησιά, με το αν θα συνεχίσει η χώρα να έχει ζωντανά και βιώσιμα νησιά στο Αιγαίο. Αν δεν ρισκάρουμε δημοσιονομικό χώρο, θα χάνουμε δημογραφικό χώρο. Και η ουσία είναι να είναι η ζωή στα νησιά μας ελκυστική, χειμώνα και καλοκαίρι, για να μπορούν οι άνθρωποι να μείνουν, να δημιουργήσουν και να προχωρήσουν. Και όσο κι αν τα Δωδεκάνησα παρουσιάζονται ως «ναυαρχίδα του τουρισμού», η πραγματικότητα είναι πως όσο περισσότερο τα στραγγίζουμε χωρίς στήριξη, τόσο πιο κοντά φτάνουμε στη στιγμή που θα στερέψουν. Και τότε η ζημιά θα είναι για όλους.
Η νησιωτικότητα δεν είναι αριθμοί. Είναι καθημερινότητα, είναι δυσκολίες, είναι κόστη. Και είναι δικαίωμα για τα ίδια τα νησιά και υποχρέωση για την ίδια την πολιτεία.
