Όταν σκεφτόμαστε διακοπές σε ελληνικό νησί, η εικόνα είναι γνώριμη και σχεδόν αυτονόητη: λευκά σπιτάκια, κρυστάλλινα νερά, ηλιοβασιλέματα πάνω στην άμμο, ψάρια και μεζέδες σε κάποια παραθαλάσσια ταβέρνα. Και πράγματι, αυτό το ονειρικό σκηνικό είναι ζωντανό σε δεκάδες νησιά — από τις πολύβουες Κυκλάδες μέχρι τους πιο ήσυχους προορισμούς του Αιγαίου.
Υπάρχουν, όμως, μέρη που λειτουργούν σχεδόν σαν αντιπροτάσεις. Που σε καλούν να κοιτάξεις αλλιώς αυτό που θεωρείς «διακοπές». Η Λέρος είναι ένα τέτοιο μέρος.
Πάνω από το γραφικό ψαροχώρι Παντέλι στέκει η Παναγιά του Κάστρου, ίσως το ωραιότερο κάστρο ελληνικού νησιού
Στο νοτιοανατολικό Αιγαίο, ανάμεσα στα Δωδεκάνησα, η Λέρος δεν κραυγάζει για την προσοχή σου. Αντιθέτως, σε προσκαλεί αθόρυβα, με μια διακριτική, γνήσια ομορφιά. Πευκόφυτοι λόφοι που καταλήγουν σε ήρεμους όρμους, γραφικά λιμανάκια, χρώματα και ρυθμοί που δεν επιβάλλονται αλλά προκύπτουν. Δεν είναι τόπος εντυπωσιακών αξιοθέατων ή τουριστικών «must». Είναι, όμως, ένας τόπος με αυθεντικό χαρακτήρα — και αυτό είναι όλο και πιο σπάνιο.
Ο Αγιος Ισίδωρος
Οι παραλίες του ποικίλουν: από οργανωμένες αμμουδιές όπως η Άλιντα και ο Βρωμόλιθος, μέχρι ερημικές βοτσαλωτές ακτές όπως η Γούρνα και η Μερικιά. Στα βάθη του νησιού, η ιστορία αφήνει διακριτικά αλλά ουσιαστικά το αποτύπωμά της: από βυζαντινά κάστρα και ιταλική αρχιτεκτονική, έως εγκαταστάσεις του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που σήμερα λειτουργούν ως μικρά, συγκινητικά μουσεία.
Το λιμάνι Λακκί είναι ένα αρχιτεκτονικό διαμάντι
Και η κουζίνα; Όχι φανταχτερή, αλλά αληθινή. Σε παραδοσιακές ταβέρνες, τοπικές σπεσιαλιτέ και ζεστή φιλοξενία γίνονται η βάση για γεύματα που μένουν στη μνήμη όχι για τη “σκηνοθεσία”, αλλά για τη γεύση και την αυθεντικότητα.
Όμως το στοιχείο που δίνει ουσία στο Λέρος είναι οι ίδιοι οι άνθρωποί του. Εδώ η φιλοξενία δεν είναι ρόλος — είναι στάση. Οι κάτοικοι μοιράζονται πρόθυμα ιστορίες, χρόνο και τόπο, χωρίς επιτήδευση, χωρίς τουριστικό φίλτρο.
Πηγή: protothema.gr
