• Με αφορμή την παράσταση στη Ρόδο και τον ρόλο του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρόνιο, τον οποίο υποδύεται, είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε μια όμορφη συζήτηση με τον θεατράνθρωπο κύριο Κώστα Αρζόγλου
Ο Κώστας Αρζόγλου είναι μία καλλιτεχνική φωνή που μένει ανεξίτηλη στον χρόνο. Με τη συμμετοχή του σε δυναμικές θεατρικές παραστάσεις και θεατρικά σχήματα αλλά και με τολμηρές, επαναστατικές προτάσεις που αναλάμβανε το ρίσκο να τις υλοποιήσει μέσα από το «Ελεύθερο Θέατρο» στο Άλσος Παγκρατίου.
Το αεικίνητο μυαλό του μας χάρισε το 1984 το σπάνιο όνειρό του: Το κινητό θέατρο «Αεικίνητο». Ένα θέατρο φτιαγμένο από 6 φορτηγά, θερμαινόμενη αίθουσα 1.000 θεατών, σκηνή 200 τ.μ. που μεταβαλλόταν σε κάθε σχήμα που ζητούσε η σκηνοθεσία. Ένα κινούμενο θέατρο με αποθηκευτικούς χώρους, γραφείο, ταμείο, καμαρίνια και κυρίως κλίση στις κερκίδες του.
Στην τηλεόραση, εκτός από τα έργα που πήρε μέρος στο «Θέατρο της Δευτέρας», τον χαρήκαμε και στις σειρές «Εν Αθήναις», «Λαυρεωτικά», «Εξαφάνιση του Τζων Αυλακιώτη», «Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά», «Η Εκτέλεση του Ίωνα Δραγούμη», «Απαγορευμένη Αγάπη» και «Βέρα στο Δεξί».
Φέτος συμμετέχει στη θεατρική παράσταση «Ο Άγιος Νεκτάριος, από τη γη στον ουρανό» η οποία μετά την μεγάλη επιτυχία στην Αθήνα, περιοδεύει σε επιλεγμένα σημεία σε όλη την Ελλάδα. Έχουμε την χαρά να απολαύσουμε τη παράσταση που έλαβε διθυραμβικές κριτικές τόσο από το κοινό που την παρακολούθησε, όσο και από κριτικούς θεάτρου, την Πέμπτη 7 Αυγούστου στις 21:30 στο θέατρο Μεσαιωνικής Τάφρου στη Ρόδο, υπό τη διοργάνωση της εταιρείας καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, 12 Ήχος.
Με αφορμή την παράσταση στη Ρόδο και τον ρόλο του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρόνιο, τον οποίο υποδύεται, είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε μια όμορφη συζήτηση με τον θεατράνθρωπο κύριο Κώστα Αρζόγλου. Ημουν παπαδάκι…
Με αφορμή την παράσταση «Ο Άγιος Νεκτάριος, από τη γη στον ουρανό», στην οποία συμμετέχω, αναπολώ κάπως τα παιδικά μου χρόνια. Καταρχήν ήμουν παπαδάκι. Μου άρεσε πάρα πολύ το ότι μπορούσα να μπαίνω στο Ιερό. Πολύ αργότερα, στα 18 μου χρόνια με συγκινούσε η θεαματική τελετουργία στην τέλεση της Κυριακάτικης Θείας Λειτουργίας. Δεν έβλεπα την ώρα να πάω εκεί, να ντυθώ με τα άμφια, να φορέσω το αντερί, να κρατάω το εξαπτέρυγο και γενικά να είμαι ένα προβαλλόμενο πρόσωπο. Μου άρεσε πάρα πολύ. Τη μυρωδιά από το λιβάνι την έχω ακόμα. Τη μυρωδιά του Ιερού.
Ο Νεκτάριος δεν βρήκε ποτέ κάτι έτοιμο…
Ανακάλυψα φέτος στις πρόβες ότι στο πρόσωπο του Αγίου Νεκταρίου βρήκα και μερικά στοιχεία τα οποία είναι σημαντικά, κατ’ εμέ. Δηλαδή, η προώθηση του Νεκταρίου προς διάφορα αξιώματα, μέχρι να γίνει και Άγιος, η σχέση του με τη Ριζάρειο Σχολή, με την Αλεξάνδρεια και με τη Χίο. Πέρασε από χιλιάδες δυσκολίες. Πάρα πολύ μεγάλες δυσκολίες. Έτσι λοιπόν, αγάπησα τον Νεκτάριο, γιατί ανέβαινε αυτό το βουνό των δυσκολιών με την πίστη του και την πεποίθησή του. Αυτό με συγκίνησε αρκετά. Οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν βρει ομαλή διαδρομή προς την εξουσία δεν με συγκινούν τόσο. Μέσα από τον Θεό υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα τα οποία μπορεί να τα βρει κανείς έτοιμα. Ο Νεκτάριος δεν βρήκε ποτέ κάτι έτοιμο. Ίσα ίσα, μισό αιώνα τον πολεμούσαν και του έβαζαν τρικλοποδιές με κάθε τρόπο. Μέχρι και «Τούρκο» τον αποκαλούσαν επειδή είχε γεννηθεί στη Σηλυβρία. Ο Νεκτάριος είναι ένας Άγιος «αιρετικός» θα τολμούσα να πω. Ένα πρόσωπο το οποίο μπήκε «ματωμένα» μέσα στα ελληνικά πράγματα.
Η ταύτιση του κοινού με τον ηθοποιό είναι μία από τις πιο ιερές συνθήκες
Περιμένω τώρα, με αφορμή αυτή την παράσταση, μια ξεχωριστή συνθήκη μεταξύ κοινού και ηθοποιών. Η ταύτιση του κοινού με τον ηθοποιό είναι μία από τις πιο ιερές συνθήκες. Η πράξη του ότι συνευρισκόμαστε με το κοινό, γίνεται ένα είδος Εκκλησίας με την αρχαία έννοια. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Όλοι λοιπόν οι άνθρωποι που γίνονταν σχεδόν ένα, έχουν κοινή ανάσα, κοινή συγκίνηση, κοινή ατμόσφαιρα. Τους περιβάλλει η αφήγηση ενός μύθου που στηρίζεται πάνω σε δεκάδες τεχνικά μέσα. Η ίδια η Εκκλησία, η σημερινή, η Ορθόδοξη, στηρίζεται σε τεχνικά μέσα. Δηλαδή, πότε ανοίγει η Ωραία Πύλη, πότε κλείνει, πότε γίνεται το Μυστήριο, πότε μετατρέπεται το αίμα σε κρασί, πώς τρέμει το Ιερό Μανδήλιο πάνω από το κρασί. Αυτό είναι μια τελετουργία που στηρίζεται σε τι; Σε ένα μαντίλι, σε μια Ωραία Πύλη. Με τα τεχνικά μέσα προσπαθεί κανείς να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα. Και στο Αρχαίο Θέατρο αυτό γινόταν. Αντίστοιχα, στην Ορθόδοξη Εκκλησία νομίζω ότι υπάρχουν τεχνικά θέματα τα οποία συντελούν σε μία άλλη ατμόσφαιρα.
Δεν μ’ αρέσει το ότι σύρεται μια ολόκληρη κοινή γνώμη στην άποψη ότι το θέατρο «είναι του διαβόλου»…
Σχετικά με το αν πιστεύω στο Θεό, νομίζω ότι με αυτή την έννοια είμαι ένθεος σε όλη μου την πορεία. Και στον τρόπο ζωής μου και στον τρόπο να κάνω θέατρο. Ας πούμε, σήμερα δεν μ’ αρέσει το ότι σύρεται μια ολόκληρη κοινή γνώμη στην άποψη ότι το θέατρο «είναι του διαβόλου». Αυτά είναι μεσαιωνικά πράγματα. Γι’ αυτό πιστεύω ότι οι παπάδες, οι απλοί παπάδες πρέπει να βλέπουν θέατρο.
Για να ακολουθήσει κανείς τον δρόμο της αρετής τώρα, είναι πάρα πολύ δύσκολο
Υπάρχουν φορές που αναρωτιέμαι πώς θα αντιμετώπιζα τις αντιξοότητες της ζωής αν ήμουν στη θέση του Αγίου Νεκταρίου. Πιστεύω ότι σε αυτή την περίπτωση θα κατέρρεα αλλά αμέσως μετά θα σηκωνόμουν από την τέφρα μου. Όποτε έχουν γίνει καταστροφές μεγάλες, αισθάνομαι σαν να με δοκιμάζει κάποιος. Σαν δοκιμασία περισσότερο θα το έβλεπα και θα εύρισκα την οποιαδήποτε λύση μπορούσε εκείνη την ώρα να με σώσει. Για να ακολουθήσει κανείς τον δρόμο της αρετής τώρα, είναι πάρα πολύ δύσκολο, ακριβώς γιατί υπάρχουν πολύ περισσότεροι πειρασμοί γύρω μας. Στη σύγχρονη εποχή είναι πολύ περισσότεροι από την εποχή του Αγίου Νεκταρίου. Οι πειρασμοί έχουν κατακτήσει σχεδόν τον κόσμο όλο. Διάφορες μορφές παίρνουν αυτοί οι πειρασμοί. Και ο μόνος τρόπος νομίζω, που δεν είναι εύκολος , είναι το να μειώσει κανείς τις ανάγκες του. Δηλαδή να μην έχει ανάγκη για ιδιοκτησία. Τότε καταργείται όλο το νομικό πλαίσιο ιδιοκτησίας. Όταν δεν το χρειάζεται ο άνθρωπος.
Είμαι ενάντια σε αυτή την πυραμιδοειδή εξουσία της Εκκλησίας, πιστεύω πολύ περισσότερο στον παπά της Ενορίας
Κλείνοντας, θα ήθελα να πω δυο λόγια για τον ρόλο του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρονίου του Δ’, που υποδύομαι στο έργο μας. Παίζω ένα είδος εξουσίας της Εκκλησίας και αυτό είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον, αν μπορώ να το εξυπηρετήσω και να το δικαιολογήσω. Δηλαδή εγώ είναι φανερό ότι είμαι ενάντια σε αυτή την πυραμιδοειδή εξουσία της Εκκλησίας. Δηλαδή πιστεύω πολύ περισσότερο στον παπά της Ενορίας. Όμως φαντάζομαι ότι οι άνθρωποι που έχουν εξουσία, οι Ιεράρχες που έχουν εξουσία, πρέπει να δείχνουν την εξουσία τους. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω. Με τα σκήπτρα, με τα χρυσοκέντητα ρούχα τους, αλλιώς; Πρέπει να τη δείχνουν αυτήν την εξουσία. Δεν μπορεί να είναι μια εξουσία του παπά της Ενορίας. Εμένα δεν μου αρέσει αυτού του είδους η εξουσία. Δεν μου αρέσει. Ο Νεκτάριος νομίζω ότι είναι από τα πρόσωπα τα οποία έχουν υποφέρει από αυτή την εξουσία. Αυτό που μπορεί να προσφέρει στο κοινό το έργο που θα παρουσιάσουμε είναι το γεγονός πως ασφαλώς μπορεί να κινητοποιήσει τον άνθρωπο που δουλεύει, που βλέπει, που ενημερώνεται μόνο από το κομπιούτερ, από το τάμπλετ, από τα social media και ζει έτσι όπως ζει, να τον αφυπνίσει να αναζητήσει μέσα του και γύρω του την αλήθεια και την αγάπη μέσα από την υπομονή, την επιμονή και την ταπεινότητα της ψυχής.
Κύριε Αρζόγλου, σας ευχαριστούμε για την όμορφη συζήτηση.
-Κι εγώ σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία. Σας περιμένουμε στο θέατρο Μεσαιωνικής Τάφρου την Πέμπτη 7 Αυγούστου στις 21:30. «Άγιος Νεκτάριος, από τη Γη στον Ουρανό» του Θανάση Σταυρόπουλου, σε σκηνοθεσία του Μενέλαου Τζαβέλλα και παραγωγή της Κατερίνα Χάσκα-Creatists .
Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Κώστας Αρζόγλου στον Ρόλο του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρονίου Δ’. Κωνσταντίνος Νιάρχος στον ρόλο του Αγίου Νεκταρίου.
Με σειρά εμφάνισης: Αννα Μωραΐτου, Γιώργος Ζώης, Μάνθος Καλαντζής, Κωνσταντίνα Σιλεβρή, Ιωάννα Μαρμάρου, Ραφαέλα Καβαζαράκη
Ένα έργο αφιερωμένο στη ταπεινότητα και την πνευματική δύναμη του Αγίου Νεκταρίου.
