• Η απόφαση Α172/2025 απέρριψε το αίτημα αποζημίωσης 466.085,12 ευρώ για ρήξη περινέου και μεταγενέστερη ακράτεια, καθώς η επιπλοκή χαρακτηρίστηκε σπάνια και αναπόφευκτη, ενώ δεν διαπιστώθηκε κακή ιατρική πρακτική
Με την υπ’ αριθμ. Α172/2025 απόφασή του, που δημοσιεύθηκε στις 7 Απριλίου 2025, το Τριμελές Διοικητικό Πρωτοδικείο Ρόδου απέρριψε στο σύνολό της την αγωγή που είχε ασκηθεί κατά του Γενικού Νοσοκομείου Ρόδου από γυναίκα, η οποία ισχυρίστηκε ότι υπέστη σοβαρό μαιευτικό τραυματισμό κατά τη διάρκεια φυσιολογικού τοκετού στις 12 Δεκεμβρίου 2014.
Η αγωγή είχε κατατεθεί το 2019 και διεκδικούσε το ποσό των 466.085,12 ευρώ ως αποζημίωση για περιουσιακή ζημία και ηθική βλάβη, επικαλούμενη παραλείψεις και λανθασμένους ιατρικούς χειρισμούς του προσωπικού της Μαιευτικής-Γυναικολογικής Κλινικής του νοσοκομείου.
Σύμφωνα με το ιστορικό της υπόθεσης, η ενάγουσα εισήχθη εκτάκτως στο νοσοκομείο το βράδυ της 11ης Δεκεμβρίου 2014 ως επίτοκος. Τις πρωινές ώρες της 12ης Δεκεμβρίου, κατά το στάδιο της εξώθησης, υπέστη αιφνίδια και σπάνια επιπλοκή: ρήξη 4ου βαθμού, που περιελάμβανε ταυτόχρονη ρήξη του οπίσθιου κολπικού τοιχώματος και του ορθού, με ακέραιο κολπικό τρήμα – ένα ιδιαίτερα σπάνιο συμβάν στη μαιευτική πρακτική. Το νεογνό εξήλθε από την εντερική οδό.
Η γυναίκα υπεβλήθη άμεσα σε συρραφή και νοσηλεύτηκε μέχρι τις 15 Δεκεμβρίου 2014. Της χορηγήθηκε φαρμακευτική αγωγή και της δόθηκαν οδηγίες για επανεξέταση μετά από έξι εβδομάδες.
Ωστόσο, όπως καταγράφεται, δεν επέστρεψε ποτέ για ιατρική επανεκτίμηση στο νοσοκομείο κατά το χρονικό διάστημα που ακολούθησε, ενώ προσήλθε εκ νέου στο νοσοκομείο μόνο το 2017 και το 2018, καταγγέλλοντας επιδείνωση της κατάστασης και εμφανίζοντας ακράτεια κοπράνων, πρωκταλγία και αιμορροϊδοπάθεια.
Η ενάγουσα ισχυρίστηκε ότι η ιατρική επιπλοκή οφείλεται σε λανθασμένη περινεοτομή και πλημμελή συρραφή, οδηγώντας σε χρόνια συμπτώματα, περιορισμό της λειτουργικότητάς της, επαγγελματική ανικανότητα και ψυχολογική επιβάρυνση. Τεκμηρίωσε τους ισχυρισμούς της με σειρά ιατρικών εγγράφων, γνωματεύσεων και γνωστοποιήσεων αναπηρίας, ζητώντας αναγνώριση της ευθύνης του νοσοκομείου.
Από την πλευρά του, το νοσοκομείο αρνήθηκε κάθε ευθύνη, υποστηρίζοντας ότι δεν πραγματοποιήθηκε περινεοτομή, ότι η επιπλοκή ήταν αιφνίδια, σπάνια και αναπόφευκτη κατά τη διάρκεια φυσιολογικού τοκετού και ότι η συρραφή έγινε άμεσα και σωστά, χωρίς εμφάνιση φλεγμονών ή άλλων επιπλοκών εντός της νοσηλείας.
Το Δικαστήριο, με βάση τα στοιχεία της υπόθεσης, συμπεριλαμβανομένων ιατρικών εκθέσεων, γνωματεύσεων, καρτέλας τοκετού και ένορκων καταθέσεων, έκρινε ότι:
• Δεν αποδείχθηκε εκτέλεση περινεοτομής.
• Η ρήξη που υπέστη η ενάγουσα ήταν αποτέλεσμα μαιευτικού τραυματισμού και όχι ιατρικής αμέλειας.
• Η συρραφή και η μετέπειτα φροντίδα έγιναν σύμφωνα με την ιατρική δεοντολογία (de lege artis).
• Η καθυστέρηση τριών ετών στην αναζήτηση περαιτέρω ιατρικής βοήθειας, καθώς και η μη επανεξέταση εντός των προβλεπόμενων εβδομάδων μετά τον τοκετό, αποδυνάμωσε τον ισχυρισμό περί συνεχιζόμενης αμέλειας.
