Μια παυσίπονη σταγόνα…

Η σπουδαία ποιήτρια Κική Δημουλά,  έφυγε από τη ζωή. Η γυναίκα για την οποία όλοι συμφωνούν ότι οι στίχοι της μαγεύουν, έστω και αν η ίδια σε πολλές συνεντεύξεις της απαρνείται τα πρωτεία, όπως όλοι οι ικανοί. Η κορυφαία Ελληνίδα ποιήτρια ιδιαιτέρως αγαπητή και προσιτή, άφησε πίσω της την ποίηση της που λειτούργησε για πολλούς ανθρώπους έως και παρηγορητικά, καθώς έστρεψε από νωρίς το βλέμμα στην απώλεια, την ματαίωση, την απουσία, αλλά και την καθημερινότητα. Ζωγράφιζε την καθημερινότητά σου λες και σε ήξερε, ένιωθε τι περνάς, πώς σκέφτεσαι. Η μεγάλη τέχνη και η μεγάλη ποίηση, είναι αυτή στην οποία μπορείς να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου, να ταυτίσεις μια στιγμή σου να πεις, μέσα σου, το «αυτό είναι σαν να το έχει γράψει για μένα».  Η ποίηση της φιλόξενη στέγη σε καθημερινές πληγές και κοινά ανθρώπινα βιώματα, όσο πικρά συναισθηματικά φορτία κι αν κουβαλά, στην ουσία επιτυγχάνει την κάθαρση και τη λύτρωση. «Μια παυσίπονη σταγόνα σε έναν ωκεανό λύπης. Δεν είναι λίγο…» Όπως έλεγε η ίδια  «Πιστεύω ότι η ποίηση βοηθάει, όσο το κερί που ανάβουμε μπαίνοντας σε ένα έρημο και καταργημένο ξωκλήσι, με φευγάτους όλους τους αγίους. Ωφελεί όσους την αγαπούν, επειδή βρίσκουν εντός της μικρά κομματάκια από σκισμένες φωτογραφίες του ψυχισμού τους. Περισσότερο και πιο σωστά ωφελεί εκείνους που πιστεύουν στη μαγεία της. Που δεν θέλουν να θέσουν τον δάκτυλό τους επί τον τύπον της κατανόησής της. Ωφελεί κυρίως τη γλώσσα. Την περισυλλέγει από τους μεγάλους κάδους της βιασύνης και τη μεταγγίζει με σέβας στο τόσο δα μπουκαλάκι του αγιασμού, μια γουλιά, όσο ακριβώς χρειάζεται να πιει η ουσία. «Μια παυσίπονη σταγόνα σε έναν ωκεανό λύπης. Δεν είναι λίγο.»