Αυταπάτη οι μεγάλες προσδοκίες

Ενα χρόνο μετά την δολοφονία του Αλκη Καμπανού από μία αγέλη νεαρών οπαδών, αναρωτιέται κανείς αν το αίμα του 19χρονου θα είναι και το τελευταίο. Υπάρχει κάποιος ανάμεσά μας που να πιστεύει ότι αυτός ο αναίτιος θάνατος θα καταφέρει να τερματίσει τη βία και το τυφλό οπαδικό μίσος; Οποια ισχύ κι αν απέκτησε σταδιακά το σύμβολο «19», όσα τα χρόνια του Αλκη, δεν επαρκεί για να μετατρέψει τον οπαδό σε φίλαθλο. Η δολοφονία του Αλκη Καμπανού συγκλόνισε. Και μας έδωσε στιγμές με ευαισθησία που όμως δεν φάνηκε να παρακινεί τις ομάδες να μην εκδίδουν κατακεραυνωτικές ανακοινώσεις. Ούτε πείθει τα αθλητικά φύλλα που στάζουν μίσος για τον αντίπαλο της ομάδας να μην εμπορεύονται φανατισμό. Υπάρχει κάποιος ανάμεσά μας που να πιστεύει ότι αυτή η δολοφονία θα ξεδοντιάσει τη βία και το τυφλό, αναίτιο, μίσος; Σπάνια τα πρώτα πηγαία συναισθήματα ένα χρόνο πριν,  αλλά και η συγκίνηση της επετείου, κατασταλάζουν σε ώριμες σκέψεις και αποφάσεις. Οταν το «σοκαρισμένο κοινό» στρέψει αλλού την προσοχή του, οι παλιές συνήθειες παλινορθώνονται ατόφιες. Κακά τα ψέματα. Και αυταπάτη οι μεγάλες προσδοκίες. Ο θάνατος παραμένει μη διδακτική ύλη.