Λίγες εβδομάδες μετά από τον παγκόσμιο αγώνα freerunning «Red Bull Art of Motion» – την εξέλιξη του παρκούρ – που διεξήχθη στη Σαντορίνη και ανέδειξε τον 19χρονο Θεσσαλονικιό Δημήτρη Κυρσανίδη σε παγκόσμιο πρωταθλητή, το τραγικό περιστατικό με το θάνατο του 13χρονου παιδιού που έκανε βουτιά από φωταγωγό πολυκατοικίας ρίχνει τη σκιά του στο σύγχρονο άθλημα και θέτει εκ νέου ερωτήματα για το κατά πόσο είναι επικίνδυνο ή όχι.
Τι είναι το παρκούρ
Το παρκούρ, έγινε γνωστό και ως «η τέχνη της φυγής» και είναι μια γαλλικής καταγωγής σωματική και πνευματική τέχνη που έχει ως στόχο τη μετακίνηση στον καλύτερο δυνατό χρόνο, με ταχύτητα και ασφάλεια, από ένα σημείο σε κάποιο άλλο, μόνο με τις ανθρώπινες σωματικές ικανότητες.
Το παρκούρ καθιερώθηκε από τον Νταβίντ Μπελ τη δεκαετία του ’80 στο Παρίσι. Ο όρος «παρκούρ» προέκυψε από ένα είδος στρατιωτικού αγωνίσματος δρόμου μετ’ εμποδίων, το Parcours du Combattant. Κι ενώ πρόκειται για αγώνισμα δρόμου, στο παρκούρ περιλαμβάνονται και η υπερπήδηση εμποδίων, φυσικών και τεχνητών, όπου ως εμπόδια μπορούν να θεωρηθούν τα πάντα, από βράχοι, ποτάμια, ή κλαδιά μέχρι τοίχοι, πεζούλια, ή κάγκελα – κι αυτό είναι που κάνει το παρκούρ μοναδικό, καθώς ο αθλητής -traceur όπως ονομάζεται- «εκπαιδεύεται» να εντοπίζει εναλλακτικούς τρόπους κίνησης και πορείας και γι’ αυτό η κατηγοριοποίηση του παρκούρ ως δραστηριότητα είναι δύσκολη, αφού κάποιοι το θεωρούν άθλημα ενώ κάποιοι πολεμική τέχνη.
Το παρκούρ στην Ελλάδα
Ο Άγγελος Πουλής, είναι από τους πρώτους που ξεκίνησε να κάνει παρκούρ στην Ελλάδα πριν από οκτώ χρόνια, σε ηλικία 22 ετών, στις πλατείες του κέντρου της Αθήνας, αντιγράφοντας τις κινήσεις αθλητών παρκούρ που έβλεπε στο διαδίκτυο. Σήμερα, συμμετέχει σε διαφημιστικές ταινίες και ταινίες μικρού μήκους ως αθλητής παρκούρ, σπουδάζει υποκριτική και ετοιμάζεται να ταξιδέψει στο Λος Άντζελες για να δουλέψει εκεί ως ηθοποιός-stunt man σε ταινίες.
«Δεν υπήρχε κάποιος να με μάθει παρκούρ και έτσι άρχισα μόνος μου προπονήσεις. Το παρκούρ χρειάζεται πολύ προπόνηση και σίγουρα δεν κάτι που μπορείς να κάνεις από τη μια μέρα στην άλλη. Χρειάζεται να έχεις αυτοέλεγχο, αυτογνωσία, να μπορείς να ελέγχεις το σώμα σου και να ξέρεις μέχρι που φτάνουν οι ικανότητες σου. Για να μπορείς να πηδήξεις π.χ. πάνω από πέντε σκαλιά, θα πρέπει να έχεις δοκιμάσει να πηδήξεις από κάθε ένα σκαλί μόνο του, να ξέρεις ότι την κίνηση την κατέχεις και σωματικά και πνευματικά, ότι είναι «δική σου», την κάνεις τόσο αβίαστα όσο το περπάτημα. Ε, αυτό θέλει πάρα πολύ προπόνηση. Τώρα πια υπάρχουν κάποιου τύπου σχολές στη Θεσσαλονίκη που μπορείς να εκπαιδευτείς σε τεχνικές αλμάτων και υπερπήδησης εμποδίων. Η ενόργανη γυμναστική επίσης βοηθάει στην εκμάθηση του παρκούρ, όπως και οι ασκήσεις ενδυνάμωσης με βάρη που βοηθούν στην σωστή ανάπτυξη του σώματος. Από κει και πέρα εξαρτάται πόσο καλός θέλεις να γίνεις» λέει στο theTOC ο Άγγελος.
«Για να ξεκινήσει κάποιος παρκούρ είναι σημαντικό να καταλάβει ότι δεν έχει να κάνει με κινδύνους και δεν περιλαμβάνει αλόγιστες φιγούρες. Έχει να κάνει με την πρόοδο σε μια ολοένα αυξανόμενη ικανότητα να μετακινείται διαφορετικά και αποτελεσματικά μέσα στο περιβάλλον. Για αρχή, ο traceur το πρώτο ερώτημα που θα πρέπει να θέσει στον εαυτό του είναι: «πώς μπορώ να ξεπεράσω αυτό το εμπόδιο με τον ασφαλέστερο τρόπο;» αναφέρεται στην ιστοσελίδα parkour.gr, που τα τελευταία χρόνια λειτουργεί ως «τόπος συνάντησης» όσων ενδιαφέρονται να γνωρίσουν το νέο αυτό άθλημα ή να βρουν πληροφορίες για ομάδες, σχολές και τις κοινότητες των φίλων του παρκούρ στην Ελλάδα.
«Εκτός από το σώμα, που πρέπει να είναι εκπαιδευμένο και δυνατό, το παρκούρ σε εκπαιδεύει και στη μενταλιτέ σου, στον πνευματικό και τον ψυχολογικό τομέα, σε προπονεί και για τον φόβο. Όταν δοκιμάζεις ένα άλμα στο έδαφος πολλές φορές, λέγοντας ότι «από κάτω έχει κενό 10 μέτρα», εκπαιδεύεσαι και ψυχολογικά για να το υπερπηδήσεις – γιατί προφανώς δεν πας να κάνεις προπόνηση στα 10 μέτρα! – όταν λοιπόν έρθει η ώρα να κάνεις πραγματικά αυτό το άλμα, είσαι προπονημένος συνολικά. Εμένα το παρκούρ μου άλλαξε τη ζωή, μου άλλαξε τη φιλοσοφία και την ιδεολογία που είχα, τώρα προσπαθώ να περνάω κάθε εμπόδιο που βρίσκεται μπροστά μου, σκέφτομαι και βρίσκω τις τεχνικές για να το κάνω» λέει ο Άγγελος.
Το βασικό ερώτημα φυσικά, είναι φυσικά ένα: Είναι το παρκούρ επικίνδυνο;
«Όπως κάθε άθλημα, το παρκούρ μπορεί να είναι επικίνδυνο, αν δεν έχουν ληφθεί προληπτικά μέτρα ασφαλείας. Οι περισσότεροι τραυματισμοί συμβαίνουν όταν οι αθλητές είναι αμελείς ή επιχειρούν κάτι πέραν των δυνατοτήτων τους. Το πόσο επικίνδυνο είναι εξαρτάται κατά μέγιστο βαθμό από τον ίδιο τον traceur. Αν προχωρεί κανείς υπομονετικά, μεθοδικά, και πειθαρχημένα, οι πιθανότητες ατυχήματος μειώνονται δραματικά. Οι μικροτραυματισμοί στο παρκούρ (μελανιές, γρατσουνιές, γδαρσίματα, κτλ) είναι εξαιρετικά συχνοί, αλλά εξαρτώνται κατά κύριο λόγο από τον ίδιο τον αθλητή. Ο λόγος που πολλοί τραυματίζονται συχνά είναι προφανείς. Βιάζονται υπερβολικά να βελτιωθούν, και καταλήγουν με ένα σωρό τραυματισμούς: από σπασμένα χέρια ή δόντια, μέχρι μόνιμες ζημιές στις αρθρώσεις» σημειώνει το parkour.gr
«Το παρκούρ δεν είναι συνώνυμο του κινδύνου. Όλα είναι θέμα προπόνησης. Αν έπαιρνα δίπλωμα οδήγησης και έπρεπε με τη μια να βγω να οδηγήσω στην Ομόνοια, δεν θα ήταν αυτό επικίνδυνο; Ενώ αν έχεις οδηγήσει χιλιάδες ώρες, θα δυσκολευτείς να οδηγήσεις στην Ομόνοια;» λέει ο Άγγελος χαρακτηριστικά. «Απ’ ότι έμαθα, το παιδί στη Θεσσαλονίκη δεν ήταν αθλητής του παρκούρ, δεν τον γνώριζαν – όπως και τους φίλους του – στην κοινότητα παρκούρ της πόλης. Μάλλον ήξεραν παρκούρ οι φίλοι του και αποφάσισε να τους ακολουθήσει».
Τhetoc.gr
