• Το δικαστήριο δικαίωσε επιχείρηση και εγγυητή λόγω διαδικαστικού απαραδέκτου
Με μια ιδιαίτερα εκτενή, εμπεριστατωμένη και τεκμηριωμένη απόφαση, το Πολυμελές Πρωτοδικείο Ρόδου έκανε δεκτή την από 12.2.2024 ανακοπή γνωστής τουριστικής εταιρείας και εκπροσώπουη της, ακυρώνοντας οριστικά τη διαταγή πληρωμής υπ’ αριθμ. 438/2023, με την οποία είχαν επιβαρυνθεί με το ποσό των 2.269.813,95 ευρώ, πλέον τόκων και εξόδων.
Η δικαστική αυτή νίκη δεν είναι απλώς μια ανακοπή που ευδοκίμησε. Αποτελεί ουσιαστικό νομικό προηγούμενο, το οποίο επαναπροσδιορίζει τον τρόπο που εξετάζονται τα νομιμοποιητικά έγγραφα κατά την έκδοση διαταγών πληρωμής σε υποθέσεις τιτλοποιημένων απαιτήσεων.
Η διαταγή πληρωμής είχε εκδοθεί υπέρ της εταιρείας doValue Greece, ως διαχειρίστριας τιτλοποιημένων απαιτήσεων της αλλοδαπής εταιρείας Cairo No. 3 Finance DAC, διαδόχου της Eurobank. Επρόκειτο για απαίτηση που απορρέει από τραπεζική πίστωση ύψους 2.500.000 ευρώ, αρχικά χορηγηθείσα το 2006 μέσω σύμβασης αλληλόχρεου λογαριασμού και εγγυητή τον δεύτερο ανακόπτοντα.
Μετά από χρόνια λειτουργίας, η δανειακή σύμβαση καταγγέλθηκε το 2016, οι λογαριασμοί μεταφέρθηκαν σε καθυστέρηση και εν τέλει μεταβιβάστηκαν στην εταιρεία ειδικού σκοπού, στο πλαίσιο τιτλοποίησης επιχειρηματικών απαιτήσεων. Στη συνέχεια, η doValue Greece προχώρησε στην κατάθεση αίτησης για έκδοση διαταγής πληρωμής, η οποία και εκδόθηκε το 2023.
Η πλευρά των ανακοπτόντων, εκπροσωπούμενη από τις δικηγόρους του δικηγορικού γραφείου Μαυρομμάτη κ.κ. Παρασκευή Χρυσοχοΐδη και Αργυρώ Παναγοπούλου, προέβαλε ένα καίριο επιχείρημα: ότι η καθ’ ης η ανακοπή δεν προσκόμισε όλα τα νομιμοποιητικά και αποδεικτικά έγγραφα που ήταν αναγκαία για την έγκυρη έκδοση της διαταγής πληρωμής.
Συγκεκριμένα, στο εκτελεστικό έγγραφο περιλήφθηκαν λογαριασμοί οι οποίοι δεν σχετίζονταν με την επίδικη δανειακή σύμβαση, ούτε αποδείχθηκε η σύνδεσή τους εγγράφως. Οι λογαριασμοί αυτοί δημιουργήθηκαν μεταγενέστερα από την τελευταία αναγνώριση οφειλής, χωρίς σαφή σύνδεση με την αρχική πίστωση.
Το Δικαστήριο έκανε δεκτή αυτή την ένσταση ως ουσιαστικά βάσιμη, κρίνοντας ότι η μη προσκόμιση των κατάλληλων εγγράφων καθιστά διαδικαστικά απαράδεκτη την έκδοση διαταγής πληρωμής.
Το Δικαστήριο δέχθηκε ότι:
Η συνεισφορά λογαριασμών που δεν αποδεικνύουν άμεσα την απαίτηση παραβιάζει τις αυστηρές τυπικές προϋποθέσεις του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας.
Η διαδικαστική πλημμέλεια αυτή δεν θεραπεύεται με εκ των υστέρων προσκόμιση στοιχείων στην ανακοπή.
Η ένσταση καταχρηστικής άσκησης δικαιώματος που προέβαλε η καθ’ ης με προτάσεις – και όχι προφορικά στο ακροατήριο – είναι απορριπτέα ως απαράδεκτη και επιπλέον νομικά αστήρικτη.
Η απόφαση υπογραμμίζει ότι η ακύρωση της διαταγής πληρωμής λόγω διαδικαστικού απαραδέκτου δεν κρίνει την ουσία της απαίτησης – δηλαδή δεν αποκλείεται η άσκηση νέας αγωγής με πλήρη στοιχεία. Ωστόσο, για τον συγκεκριμένο εκτελεστό τίτλο, το Δικαστήριο δεν είχε άλλη επιλογή από το να τον ακυρώσει.
Η απόφαση 17/2025 αποτελεί σαφές μήνυμα προς τις εταιρείες διαχείρισης απαιτήσεων ότι η ακρίβεια και η πληρότητα των αποδεικτικών στοιχείων είναι αδιαπραγμάτευτες όταν επιδιώκουν την έκδοση διαταγών πληρωμής. Για τις επιχειρήσεις και τους εγγυητές που βρίσκονται αντιμέτωποι με τιτλοποιημένες απαιτήσεις, η υπόθεση αυτή προσφέρει νομική προστασία και εργαλείο άμυνας, όταν το βάρος της απόδειξης δεν πληρούται.
