“Με πολύ προβληματισμό ψηφίζω αυτό το νομοσχέδιο”

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΡΕΜΑΣΤΙΝΟΣ: Κύριε Πρόεδρε, κύριοι συνάδελφοι, θα προσπαθήσω να προσεγγίσω τεχνοκρατικά το θέμα αυτό που απασχολεί σήμερα όλη τη χώρα και όλους τους πολίτες.
Πώς φθάσαμε μέχρι εδώ; Το ασφαλιστικό σύστημα και ο βασικότερος πυλώνας του ήταν πάντα ο Προϋπολογισμός. Μπορούσαν να ξοδέψουν ελεύθερα τα Ταμεία και οι Ασφαλιστικοί Οργανισμοί, το κοινωνικό κράτος, στηριζόμενοι στον Προϋπολογισμό. Τώρα, δυστυχώς, ο βασικότερος -ίσως- πυλώνας ο Προϋπολογισμός, κατέπεσε. Και κατέπεσε, όχι κυρίως γιατί ελαττώθηκαν οι εισφορές -που και αυτό είναι σωστό- ή η φορολογία δεν αποδίδει όσο θα έπρεπε, να αποδίδει, με την φοροδιαφυγή, αλλά κυρίως, κατέπεσε διότι συρρικνώθηκε η ανάπτυξη και οι προοπτικές για ανάπτυξη. Και μη έχοντας ισχυρό προϋπολογισμό να καλύψει τα Ταμεία, το σύστημα αυτό των συγκοινωνούντων δοχείων: προϋπολογισμός, ασφαλιστικά Ταμεία, έγειρε προς την αρνητική πλευρά.
Ενθυμούμε, ότι όταν μου ανέθεσε τότε ο Πρωθυπουργός, ο Ανδρέας Παπανδρέου το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων ασχολήθηκα, για πρώτη φορά με τις κοινωνικές ασφαλίσεις. Το 1994, λοιπόν, η προοπτική που υπήρχε με την αναλογιστική μελέτη που κάναμε, ήταν να υπάρχουν λεφτά στα Ταμεία μέχρι το 2020. Αυτό ανέφερα τότε στον Πρωθυπουργό, ο οποίος μου είπε: «Κάντε μια νέα αναλογιστική μελέτη να πάτε, τουλάχιστον, μέχρι το 2030». Δυστυχώς, τα γνωστά γεγονότα, έφεραν το αντίθετο αποτέλεσμα. Δηλαδή, να έχουμε το πρόβλημα, αντί το 2020, το 2010. Το αδιέξοδο, την βόμβα που έσκασε στα χέρια του σημερινού αρμόδιου Υπουργού.
Την αλήθεια πρέπει να την πούμε. Δύο είναι οι τρόποι να αντιμετωπιστεί το θέμα. Ο ένας είναι ο αλόγιστος δανεισμός με οποιοδήποτε επιτόκιο, τόκο, κτλ, οπότε σημαίνει ότι μπορεί να συνεχίσει το κράτος να είναι συνεπές καθώς και η Κυβέρνηση και ο άλλος είναι ο δανεισμός με προϋποθέσεις. Ο αλόγιστος όμως δανεισμός, με ελεύθερα τα επιτόκια, οδηγεί κατευθείαν στη χρεωκοπία. Και η χρεωκοπία αντιλαμβάνεστε ότι αφορά, όλους τους Έλληνες. Ο δανεισμός υπό προϋποθέσεις, είναι σκληρός δανεισμός, γιατί αυτός που σε δανείζει, επιβάλει και τους όρους του. Και οι όροι και η συνταγή, είναι γνωστοί: περιορισμός του κοινωνικού κράτους. Παγκόσμιο φαινόμενο. Όποιος δανείζεται από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η συνταγή είναι αυτή: περιορισμός του κοινωνικού κράτους. Θα περιορίσεις την υγεία, την παιδεία ή τις κοινωνικές -αν θέλετε- προσφορές;
Αν περιορίσεις την παιδεία και την υγεία, που είναι οριακή, τότε θα προκαλέσεις μη αναστρεπτή βλάβη. Εάν, όμως, καταφέρεις -και βάζω το εάν- να ξεφύγεις γρήγορα από αυτό το τούνελ, έχεις μεγάλες πιθανότητες να φθάσεις στο αποτέλεσμα που επιδιώκεις.
Αυτό, αν θέλετε, είναι η μεγάλη πρόκληση για τη σημερινή Κυβέρνηση και τον Υπουργό. Δηλαδή, για να θυμηθούμε και πάλι τον Ανδρέα «εάν η χώρα δεν αφανίσει το χρέος, το χρέος θα αφανίσει τη χώρα». Είναι δική του δήλωση σε αυτό το χώρο. Και η δεύτερη τότε και για την οποία είχε κατηγορηθεί «Φοβούμαι ότι οι Έλληνες δεν θα αντέξουν στον Ευρωπαϊκό Ανταγωνισμό και οι Έλληνες θα καταλήξουν σερβιτόροι της Ευρώπης και μάλιστα φθηνοί σερβιτόροι.».
Αυτή η δήλωση προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις. Αλλά, δυστυχώς σήμερα βλέπουμε αυτό το φαινόμενο. Ακόμα και τα ξενοδοχεία μας παραχωρούνται σε ευρωπαϊκές επιχειρήσεις. Ακόμα οι αδύνατοι οικονομικά συμπολίτες μας πουλάνε τα σπίτια τους στα χωριά στους Ευρωπαίους, γιατί προσπαθούν να επιβιώσουν. Και το πρόβλημα είναι τεράστιο, όταν βλέπει κανένας ολόκληρα χωριά σιγά-σιγά να κατοικούνται από ευρωπαίους.
Πώς, όμως, μπορεί κανένας να ξεφύγει από αυτό το δίλημμα; Βέβαια υπάρχουν πολλοί τρόποι. Αλλά ο κλασσικός είναι η ανάπτυξη. Ποια ανάπτυξη, όμως; Η ασιατικού τύπου ανάπτυξη ή η δυτικού τύπου ανάπτυξη; Η ασιατικού τύπου ανάπτυξη είναι αυτή η οποία θέλει χαμηλά ημερομίσθια, εξαθλιωμένους εργάτες και βεβαίως τύπου Κίνας, αν θέλετε, ανάπτυξη. Μπορούμε εμείς; Την αντέχουμε; Έχουμε συνηθίσει σε αυτή την ανάπτυξη;
Η δυτικού τύπου ανάπτυξη είναι αλήθεια ότι πάει περισσότερο σε εμάς και το λαό μας. Μέσα από αυτά τα προγράμματα, το ΕΣΠΑ παραδείγματος χάριν, δεν θα πρέπει να καταναλωθεί η ανάπτυξη επιβίωσης, όπως καταναλώθηκαν άλλα προγράμματα. Δηλαδή, να φτιάξουμε μικρά-μικρά έργα για να απασχολούμεθα και να μπορούμε να ζήσουμε. Το ΕΣΠΑ κατά τη γνώμη μου, πρέπει να κατευθυνθεί με σκοπιμότητα να βελτιώσει τη βιοτεχνία, να βελτιώσει το επίπεδο της γεωργίας, να βελτιώσει την κτηνοτροφία, να γίνουμε αυτάρκης σε αυτά που ήμασταν αυτάρκης. Και κυρίως να κερδίσουμε από τον Τουρισμό, που είναι η μοναδική πηγή βιομηχανίας μας.
Γνωρίζετε, αγαπητοί συνάδελφοι, ότι η χώρα δεν διαθέτει ούτε ένα μεγάλο συνεδριακό κέντρο; Όταν όλες οι άλλες οι ανταγωνιστικές χώρες έχουν συνεδριακά κέντρα και εκεί κατευθύνονται τα μεγάλα συνέδρια οι αριστείς όλης της δημόσιας ζωής και της επιστήμης. Επιτρέπεται να λέμε ότι έχουμε ανταγωνιστικό τουρισμό και να μην έχουμε ένα συνεδριακό κέντρο είκοσι και είκοσι πέντε χιλιάδων συνέδρων;
Επιτρέπεται η γειτονική Τουρκία να έχει απέναντι από τη Ρόδο δέκα μαρίνες; Και η Ρόδος να αγωνίζεται να έχει την πρώτη μαρίνα επί πενήντα χρόνια. Και πώς θα έρθει ο υψηλού επιπέδου τουρισμός, όταν δεν έχει που να αράξει το καράβι του ο εύπορος τουρίστας;
Νομίζω ότι είναι τα θέματα που θα πρέπει να μας προβληματίσουν και να μας ενώσουν είτε είναι το ένα κόμμα στην εξουσία, είτε είναι το άλλο κόμμα, είτε είναι το οποιοδήποτε κόμμα.
Είναι δυστυχώς, μονόδρομος. Με πολύ προβληματισμό, αλλά και με αίσθημα ευθύνης ψηφίζω αυτό το νομοσχέδιο. Γιατί πιστεύω ότι κατά τον καλύτερο τρόπο τώρα διασφαλίζονται οι μισθοί και οι συντάξεις, γιατί πιστεύω ότι εάν λειτουργήσει σωστά το όλο σύστημα μπορεί να επανέλθει γρήγορα η χώρα σε ευρωπαϊκά επίπεδα από πλευράς κοινωνικού κράτους.
Πρέπει επιτέλους να πάψει η χώρα μας να είναι ο φτωχός συγγενής της Ευρώπης.
Ευχαριστώ.
(Χειροκροτήματα από την πτέρυγα του ΠΑ.ΣΟ.Κ.)