«Η δωδ/σιακή οικονομία απέδειξε τις αντοχές της»

Στον πρόεδρο του ΕΒΕΔ κ. Γιάννη Πάππου, τέθηκε από την «δημοκρατική» το ακόλουθο ερώτημα:
«Ποιες επιπτώσεις είχε στη δωδ/κή οικονομία, το έτος 2012, η οικονομική κρίση; Ποιες προοπτικές προδιαγράφονται κατά τη γνώμη σας για το έτος 2013 και τι πρέπει να γίνει και από ποιους, για τη στήριξη της δωδ/κής επιχειρηματικότητας; Πού εξαντλείται η αισιοδοξία και πού αρχίζει η απαισιοδοξία για ένα καλύτερο μέλλον;»
Ακολουθούν οι θέσεις του προέδρου του ΕΒΕΔ κ. Γιάννη Πάππου:
Η Δωδεκανησιακή οικονομία απέδειξε πράγματι τις αντοχές της απέναντι σε ένα φαινόμενο που ξεκίνησε το φθινόπωρο του 2008, οπότε και ξεκίνησε από τις ΗΠΑ η κρίση στον διεθνή χρηματοπιστωτικό τομέα, και έκτοτε κλιμακώνεται σταθερά επί τέσσερα συνεχόμενα χρόνια. Τέσσερα χρόνια μετά, έχει πλέον εξαντλήσει όλα τα αποθέματα που είχε. Σήμερα, σε αντίθεση με αυτούς που επιχειρηματολογούν περί της μοναδικής της αντοχής, γνωρίζει τις ίδιες ακριβώς επιπτώσεις που γνώρισε και ολόκληρη η Ελλάδα. Για να αποτυπώσουμε όμως την Δωδεκανησιακή οικονομία, πρέπει πρώτα να κάνουμε τον διαχωρισμό των νησιών της Δωδεκανήσου στις τρεις κατηγορίες που έχουν να κάνουν με τα τρία διαφορετικά επίπεδα ή ταχύτητες που συναντάμε στην Δωδεκάνησο. Στην πρώτη ταχύτητα έχουμε δύο νησιά, τη Ρόδο και την Κω. Στη δεύτερη ταχύτητα έχουμε τέσσερα νησιά, την Κάλυμνο, τη Λέρο, την Πάτμο και την Κάρπαθο. Όλα τα άλλα νησιά μας βρίσκονται στην τρίτη ταχύτητα και είναι αυτά που υπέφεραν πρώτα και άμεσα τις επιπτώσεις της πρωτοφανούς ύφεσης. Η κρίση που ξέσπασε το φθινόπωρο το 2008, ήταν αναμενόμενο ότι θα έφερνε στην επιφάνεια όλα τα δομικά προβλήματα που η Ελληνική οικονομία έκρυβε επιμελώς επί δεκαετίες. Αυτό που δεν ήταν αναμενόμενο είναι η αντίδραση των Ελλήνων πολιτικών που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν αυτή την κρίση. Δεν την διαχειρίστηκαν, δεν αντέδρασαν με ψυχραιμία και νηφαλιότητα και δεν λειτούργησαν με εθνική ατζέντα. Η σημερινή κατάσταση της Ελληνικής, αλλά και Δωδεκανησιακής οικονομίας, είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που αποφασίσθηκε και εφαρμόστηκε ως συνταγή. Μία συνταγή απόλυτα καταστροφική. Σήμερα, οι επιχειρήσεις της Δωδεκανήσου προσπαθούν απλώς να κρατηθούν στη ζωή, να επιβιώσουν. Βέβαια, με τρομακτικές απώλειες και με τη συντριπτική πλειοψηφία αυτών να ζει μέσα στην αβεβαιότητα για το τι τους επιφυλάσσει το μέλλον. Ο απολογισμός μας, στο τέλος αυτής της περιπέτειας όποτε και αν είναι αυτό, θα είναι πολύ βαρύς. Η κρίση βρήκε τις επιχειρήσεις της Δωδεκανήσου υπερδανεισμένες και σήμερα τις σκοτώνει ένας συνδυασμός τεσσάρων παραγόντων : η μεγάλη πτώση στον κύκλο εργασιών, η δραματική και παράλογη αύξηση της φορολόγησής τους, η μηδενική ρευστότητα του τραπεζικού συστήματος και η αύξηση του κόστους εξυπηρέτησης του παλαιού δανεισμού τους. Πολύ δύσκολο να αντιμετωπισθούν όλα αυτοί οι παράγοντες όταν συμπέσουν. Αυτό που κάποτε προβάλαμε ως μειονέκτημά μας, την μονοκαλλιέργεια του τουρισμού, σήμερα είναι και η μοναδική μας ελπίδα όχι μόνο για να αντέξουμε αλλά και για να βγούμε από το αδιέξοδο. Με εμάς όμως πολύ πιο επαγγελματίες, πολύ πιο προσγειωμένους, πιο διαβασμένους και πάνω από όλα έτοιμους να παίξουμε πια σε ένα διεθνές περιβάλλον πολύ πιο σκληρό και ανταγωνιστικό. Αυτά όσον αφορά εμάς, γιατί όσο και να αγωνιζόμαστε εμείς αν οι κυβερνώντες, τόσο σε κεντρικό όσο και σε τοπικό επίπεδο, συνεχίσουν να μας τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια τότε δεν έχουμε καμία ελπίδα να πετύχουμε τίποτα. Το χαλί κάτω από τα πόδια μας, είναι ακριβώς το ζητούμενο για το διάστημα που έχουμε μπροστά μας. Να μας επιτρέψουν να επιβιώσουμε. Γιατί εμείς έχουμε και ελπίδα και προοπτική. Ο μύθος της φοροδιαφυγής ως αίτιου για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας είναι αστείος. Η χώρα έπεσε έξω γιατί δεν είχε νοικοκυριό, τάξη, έλεγχο και κανόνες σε αυτά που εισέπραττε και σε αυτά που ξόδευε. Η μεγάλη αλήθεια, και ας ενοχλούνται οι κρατιστές και οι βολεμένοι, είναι ότι η χώρα έπεσε έξω εξαιτίας του δημόσιου τομέα της και όχι του ιδιωτικού. Σήμερα όμως, το 1,5 εκατομμύριο θύματα προέρχεται αποκλειστικά και μόνο από τον ιδιωτικό τομέα. Και κανένας δεν ντρέπεται για αυτή την αδικία. Αντίθετα, διαγκωνίζονται ακόμα και σήμερα τα μέρη της τρικομματικής κυβέρνησης για το ποιος θα προσφέρει την καλύτερη ομπρέλα προστασίας στους κομματικούς στρατούς τους και αδιαφορούν πλήρως για το αν έτσι βυθίζουν την χώρα ακόμα περισσότερο και εξανεμίζουν τις ελπίδες του ιδιωτικού τομέα για ανάκαμψη. Και αυτή είναι η δεύτερη αλήθεια που επίσης που μπορεί να ενοχλεί κάποιους πολύ, ότι δηλαδή η μόνη ελπίδα που η Ελλάδα έχει για να ανακάμψει είναι η αντιστροφή του κλίματος και της πορείας του ιδιωτικού της τομέα. Αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα της χώρας μας για το 2013. Αυτή είναι και η μεγάλη πρόκληση για τους πολιτικούς μας και αυτό είναι και το ερώτημα που έχουν να απαντήσουν. Η επιβίωση του Έλληνα μικρομεσαίου. Αυτού που δυσφήμισαν και κυνήγησαν σαν να ήταν εγκληματίας.
Δεν επιθυμώ να επαναλάβω για χιλιοστή φορά τα γνωστά θέματα της Δωδεκανήσου: Ακτοπλοϊκό, υποδομές, Δηφοδώ, μαρίνες, ενεργειακό, γκόλφ, αεροδρόμια κτλ. Δεν επιθυμώ να τα αναφέρω γιατί σήμερα, επαναλαμβάνω, το ερώτημα είναι αν σε αυτή την χώρα θέλουμε ιδιωτική πρωτοβουλία ή όχι. Δεν υπάρχει περιθώριο για μετάθεση ούτε του χρόνου της απάντησης ούτε των αποφάσεων που πρέπει να ληφθούν.
Οι Έλληνες μικρομεσαίοι είναι η ψυχή της Ελλάδας των νοικοκύρηδων, της δημιουργίας και της προκοπής. Έχω πίστη στις δικές μας δυνάμεις, δεν έχω εμπιστοσύνη σε αυτούς που αποφασίζουν. Οι στιγμές είναι ιστορικές και οι κυβερνώντες σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο πρέπει πλέον να μας απαντήσουν με χειροπιαστά μέτρα. Δεν επιθυμούμε στήριξη, γιατί άλλωστε ποτέ δεν την είχαμε ουσιαστικά, αλλά να μην μας τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια.