• Το δικαστήριο απέρριψε τους αυτοτελείς ισχυρισμούς περί πραγματικής και νομικής πλάνης του κατηγορουμένου, διατηρώντας την ποινή των τριών ετών φυλάκισης με αναστολή
Η εκδίκαση της υπόθεσης ενός 32χρονου υπηκόου Αλβανίας ενώπιον του Μικτού Ορκωτού Εφετείου Δωδεκανήσου στις 3 Νοεμβρίου 2025, αναβίωσε μία από τις πλέον ευαίσθητες ποινικές υποθέσεις των τελευταίων ετών στη Δωδεκάνησο.
Ο κατηγορούμενος είχε καταδικαστεί πρωτοδίκως για γενετήσιες πράξεις με ανήλικη που είχε συμπληρώσει τα δώδεκα αλλά όχι τα δεκατέσσερα έτη, με τις πράξεις να φέρονται ότι τελέστηκαν κατ’ εξακολούθηση το 2019 στην Κω.
Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο είχε επιβάλει ποινή φυλάκισης τριών ετών, αναγνωρίζοντάς του το ελαφρυντικό της καλής μετέπειτα συμπεριφοράς και χορηγώντας του αναστολή εκτέλεσης της ποινής.
Το Εφετείο, μετά από πλήρη αξιολόγηση του φακέλου και των ισχυρισμών της υπεράσπισης, επιβεβαίωσε την πρωτόδικη κρίση.
Το ιστορικό της υπόθεσης
Η υπόθεση ήρθε στο φως στις 25 Ιουνίου 2019, όταν μία 13χρονη μαθήτρια προσήλθε με τη μητέρα της στο Τμήμα Ασφαλείας Κω και κατήγγειλε ότι ο 32χρονος γείτονάς της είχε συνάψει μαζί της ερωτική σχέση και είχαν έρθει σε σεξουαλική επαφή δύο φορές κατά το χρονικό διάστημα Μαΐου – Ιουνίου 2019. Σύμφωνα με τη δικογραφία, η ανήλικη κατέθεσε με σαφήνεια τα περιστατικά, περιγράφοντας τόσο τη φύση της σχέσης όσο και την ψυχική αναστάτωση που υπέστη.
Η καταγγελία έγινε όταν η ανήλικη φοβήθηκε ενδεχόμενη εγκυμοσύνη, γεγονός που οδήγησε τη μητέρα της να ενημερώσει τις αρχές. Από την προανάκριση προέκυψε ότι ο κατηγορούμενος κατοικούσε στο ίδιο κτήριο με την ανήλικη και την οικογένειά της και πως οι επαφές μεταξύ τους πραγματοποιήθηκαν στο διαμέρισμά του.
Οι ισχυρισμοί του κατηγορουμένου
Κατά την ακροαματική διαδικασία ο 32χρονος αρνήθηκε την κατηγορία, υποστηρίζοντας ότι η σχέση του με την ανήλικη δεν υπήρξε αποτέλεσμα εξαναγκασμού αλλά συναίνεσης. Επικαλέστηκε ότι προερχόταν από κοινότητα Ρομά, όπου σύμφωνα με τα τοπικά ήθη είναι συνηθισμένοι οι γάμοι σε μικρές ηλικίες, και δήλωσε ότι σκόπευε να την παντρευτεί.
Στην έγγραφη δήλωση αυτοτελών ισχυρισμών που κατέθεσε ενώπιον του δικαστηρίου με τη συνήγορό του κ. Ματούλα Παπαβεργή, προέβαλε δύο βασικές θέσεις: πρώτον, ότι βρισκόταν σε «πραγματική πλάνη» σχετικά με την ηλικία της ανήλικης, καθώς εκείνη του είχε δηλώσει ότι ήταν δεκατεσσάρων ετών και σωματικά φαινόταν μεγαλύτερη· και δεύτερον, ότι βρισκόταν σε «συγγνωστή νομική πλάνη», καθώς, όπως υποστήριξε, λόγω της πολιτισμικής του ανατροφής θεωρούσε ότι η σχέση ήταν επιτρεπτή στο πλαίσιο των εθίμων των Ρομά.
Στο κείμενο των ισχυρισμών του ανέφερε ότι πίστευε πως ενεργούσε σύμφωνα με τα ήθη της κοινότητάς του, χωρίς πρόθεση παραβίασης του νόμου. Επικαλέστηκε επίσης το άρθρο 30 του Ποινικού Κώδικα περί πραγματικής πλάνης και το άρθρο 31 περί συγγνωστής νομικής πλάνης, ζητώντας την απαλλαγή του λόγω έλλειψης δόλου.
Το Μικτό Ορκωτό Εφετείο, εξετάζοντας τα αποδεικτικά στοιχεία και τους ισχυρισμούς, έκρινε ότι η υπερασπιστική γραμμή δεν μπορούσε να θεμελιώσει λόγο απαλλαγής. Το δικαστήριο έκρινε ότι ο κατηγορούμενος γνώριζε ή όφειλε να γνωρίζει την ηλικία της ανήλικης, απορρίπτοντας τον ισχυρισμό περί πραγματικής πλάνης, ενώ απέρριψε και τον ισχυρισμό περί συγγνωστής νομικής πλάνης, σημειώνοντας πως η ελληνική έννομη τάξη δεν αναγνωρίζει ως δικαιολογητικό λόγο παραβίασης του ποινικού νόμου τα τοπικά ήθη οποιασδήποτε κοινότητας.
Κοινωνικές προεκτάσεις και προβληματισμοί
Η υπόθεση αυτή επανέφερε στη δημόσια συζήτηση τον τρόπο με τον οποίο το ποινικό δίκαιο συναντά κοινωνικές και πολιτισμικές ιδιαιτερότητες. Στο επίκεντρο βρέθηκε η αντιπαράθεση ανάμεσα στην αρχή της προστασίας των ανηλίκων και στην επίκληση πολιτισμικών συνηθειών που, αν και αποτελούν μέρος κοινωνικών δομών, δεν μπορούν να σταθούν υπεράνω του νόμου.
Το Εφετείο, επιβεβαιώνοντας την πρωτόδικη κρίση, κατέστησε σαφές ότι η έννοια της συναίνεσης δεν μπορεί να αναγνωριστεί σε πρόσωπα κάτω των δεκατεσσάρων ετών και ότι κάθε πράξη αυτού του είδους παραμένει αξιόποινη, ανεξαρτήτως κοινωνικού ή πολιτισμικού πλαισίου.
