• Η Μιχαέλλα Πίκου, που μιλά σήμερα στη «δημοκρατική» ήταν από τους ανθρώπους που άνοιξαν το σπίτι και την καρδιά τους στην οικογένεια προσφύγων που έφτασε στη Ρόδο κυνηγημένη από τον πόλεμο
Σχεδόν έντεκα χρόνια μετά… Η Μιχαέλλα Πίκου, δεν ήταν σίγουρη αν έβλεπε σωστά. Μπροστά της εμφανίστηκε η Νάντα με την κόρη της Νουρ… Μάνα και κόρη επέστρεψαν στο Γεννάδι για να ευχαριστήσουν εκείνους που τους στάθηκαν όταν δεν είχαν τίποτα. Ήρθαν να πουν «ευχαριστώ», σε ανθρώπους που όταν αναζήτησαν καταφύγιο σε ξένο μέρος, τους άνοιξαν την αγκαλιά τους και το σπίτι τους…
Η ιστορία της οικογένειας ξεκινάει το 2013. Έφτασαν με βάρκα στη Ρόδο. Πέρασαν πρώτα από το Φαληράκι, αλλά πολύ σύντομα εγκαταστάθηκαν στο Γεννάδι, αναζητώντας σταθερότητα και μια νέα αρχή. Η μητέρα έγκυος, ο μικρός γιος συχνά άρρωστος, ο πατέρας έπρεπε να φύγει. Μέχρι το 2015 η Νάντα και τα δύο της παιδιά μεγάλωναν στο Γεννάδι, με τη φροντίδα των ανθρώπων που τους αγκάλιασαν.
Το 2015 ο πατέρας επιστρέφει. Φεύγουν. Με πλοίο έφτασαν στον Πειραιά, μπήκαν στο τρένο για Θεσσαλονίκη και από εκεί συνέχισαν με τα πόδια. Είκοσι μέρες πορείας μέσω Σερβίας, μέχρι να φτάσουν στην Αυστρία. Εκεί ζουν μέχρι σήμερα η Νάντα με τα δύο της παιδιά.
Αυτό που τις έφερε πίσω, ήταν η ανάγκη να πουν πως θυμούνται. Πως τίποτα από όσα τους δόθηκαν τότε δεν ξεχάστηκε. Η Μιχαέλλα Πίκου, με μεγάλη συγκίνηση, μιλά σήμερα στη «δημοκρατική» γι’ αυτή τη συγκλονιστική εμπειρία που έζησε όταν άνοιξε την πόρτα και τις είδε μπροστά της.
Η Νουρ, ολόκληρη γυναίκα πια και η μητέρα της Νάντα, επέστρεψαν να πουν ευχαριστώ στους ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα τους όταν έφτασαν ξένοι, σε ξένο μέρος.
Σε μια περίοδο όπου οι ροές ήταν συνεχείς και οι ανάγκες διαρκείς, το Γεννάδι δεν γύρισε την πλάτη, αλλά άνοιξε μια μεγάλη αγκαλιά. «Το να είσαι άνθρωπος το μαθαίνεις μέσα στο σπίτι. Σε εκπαιδεύουν οι γονείς. Οι γονείς είναι τα παραδείγματα των παιδιών τους. Αυτό συνέβη σε μένα. Ο πατέρας μου ήταν ο αρχηγός και καθοδηγητής μου και σε αυτήν την περίπτωση», λέει η Μιχαέλλα Πίκου στη συνέντευξή της στη «δημοκρατική».
• Κυρία Πίκου, θα ήθελα ξεκινήσουμε τη συνέντευξή μας ρωτώντας σας πώς γνωρίσατε την οικογένεια της Νουρ και κάτω από ποιες συνθήκες.
Η οικογένεια της Νουρ ήρθε στο Γεννάδι, ψάχνοντας καλύτερη ποιότητα ζωής. Ο σύζυγος ήταν σε καλύτερη κατάσταση απ΄ότι τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Η Νάντα ήταν έγκυος τότε. Έχριζαν άμεσης βοήθειας.
• Μιλήστε μας για αυτή την παρέα των ανθρώπων στη Νότια Ρόδο που αγκαλιάσατε τη Νουρ και την οικογένειά της.
Είναι οι ίδιοι συμπονετικοί άνθρωποι που συντρέχουν κάθε φορά που παρίσταται ανάγκη. Είναι οι αδερφές Μαρία Ακκούρη και Τσαμπίκα Ιωάννου. Οι παπάδες μας, ο πατήρ Θωμάς Μπαρμπάκης και ο πατήρ Αγαθάγγελος Μανωλάς. Οι πρεσβυτέρες, Τσαμπίκα Μπαρμπάκη και Ιωάννα Κλάδακη. Είναι επίσης η Μαρία Γερολύμου, η Τσαμπίκα Χουρδά και ο Σπύρος Πιζήμολας. Και τ’ αδέρφια μου Νομική και Μανώλης. Αλλά και άλλοι συγχωριανοί μου που και τότε βοήθησαν.
• Ποια ήταν η πρώτη σας σκέψη όταν τους είδατε ξανά;
Η καρδιά μου νόμιζα πως θα σπάσει. Είπα από μέσα μου: ΖΟΥΝ! Ο πατέρας είναι Σύρος και δεν σας κρύβω ότι περνούσε από το μυαλό μου μήπως τους απέλασαν πίσω στη Συρία. Δεν είχαμε νέα τους.
• Και ήρθαν αποκλειστικά από την Αυστρία για να σας συναντήσουν;
Ναι! Ήρθαν να μας δουν και να μας ευχαριστήσουν για τη βοήθεια που τους προσφέραμε τότε. Η Νουρ έφυγε μωρό, δεν θυμάται και πολλά. Θέλησε να μας γνωρίσει κι έτσι ήρθε να μας βρει στο Γεννάδι.
• Ποια ήταν η καθημερινότητα τότε; Τι θυμάστε;
Ο πατέρας είχε φύγει λίγο μετά την γέννηση της Νουρ. Η Νάντα έμεινε πίσω στο χωριό, στο Γεννάδι, με δύο παιδιά. Ο Πέτρος Ιδομενεύς από την Λίνδο, τους παραχώρησε δωρεάν μία γκαρσονιέρα απέναντι από το σπίτι μου. Έπρεπε να φροντίσουμε το μωρό και τον Μοχάμεντ ο οποίος αρρώσταινε συχνά. Φροντίσαμε η γκαρσονιέρα να έχει θέρμανση και να έχουν φαγητό.
• Θα ήθελα να μου πείτε και για το αν υπήρχε στήριξη εκείνη την περίοδο ή αν διαχειριστήκατε αντιδράσεις για τη στήριξη αυτών των ανθρώπων;
Αρκετοί ήταν οι άνθρωποι αυτοί που αγκάλιασαν την οικογένεια και στήριξαν την μητέρα με τα δύο παιδιά. Βέβαια, υπήρξαν και οι αντιδράσεις, δυστυχώς. Είναι αυτοί που λένε «πεινάνε παιδιά και ταΐζεις τ’ αδέσποτα» ή «οι Έλληνες πεινάνε και ταΐζεις τους ξένους». Είναι αυτοί που πάντα κάτι έχουν να πουν. Όμως αυτούς τους αντιμετωπίσαμε εγκαίρως. Καταπολεμήσαμε το φαινόμενο του ρατσισμού.
• Τι θυμάστε πιο έντονα από εκείνη την περίοδο των μεγάλων μεταναστευτικών ροών;
Την αγωνία που είδα στα μάτια των μητέρων…
Τα θλιμμένα μάτια των παιδιών… Θα μου μείνει αξέχαστο ένα κορίτσι που περπατούσε ξυπόλυτο μέσα στην νύχτα. Ένας νεαρός με κινητικά προβλήματα που περπατούσε με δυσκολία και είχε μείνει χιλιόμετρα μακριά από τους δικούς του. Στην καρδιά μου μία πληγή ανοιχτή.
• Γνωρίζατε ότι η οικογένεια της Νουρ βρισκόταν πια στην Αυστρία; Είχατε καθόλου επαφή όλα αυτά τα χρόνια;
Όταν έφυγαν πριν 11 χρόνια, μου έστειλαν ένα μήνυμα από την Αυστρία και μετά έχασα τα ίχνη τους… Από αυτά που γνωρίζω σήμερα, συμπεραίνω πως η Νάντα, η μητέρα, αγωνίστηκε σκληρά όλα αυτά τα χρόνια.
• Τι σας είπαν; Τι συγκρατήσατε από τα λόγια ή τις αγκαλιές όταν συναντηθήκατε ξανά;
Η Νάντα δεν μιλάει πολύ… Με αγκάλιασε σφιχτά για αρκετή ώρα, μου φιλούσε το μέτωπο και σκούπιζε τα δάκρυα μου. Δεν το κρύβω έκλαψα. Εκλαψα από χαρά και ανακούφισή που η Νάντα και τα παιδιά της, είναι καλά και που τους έβλεπα ξανά μπροστά μου. Μου φαινόταν απίστευτο!
• Η Νουρ μεγάλωσε σε μια άλλη χώρα. Πώς ήταν να τη βλέπετε ξανά, όχι πια ως παιδί, αλλά ως νέα γυναίκα;
Χαίρομαι που η Νουρ είναι σήμερα ελεύθερη! Είναι ελεύθερη να επιλέξει για αυτήν, αυτό που πραγματικά επιθυμεί! Όπως δικαιούται η κάθε γυναίκα στη γη. Όπως δικαιούνται όλοι οι άνθρωποι…
• Θέλω να μας πείτε για τη μητέρα της Νουρ… Τι θυμάστε από τότε και τι σας είπε σήμερα;
Η Νάντα ήταν πάντα θλιμμένη. Θλιμμένη είναι και σήμερα. Ανατρέφει μόνη τα παιδιά της. Κατάγεται από τον Λίβανο. Έχασε σχεδόν όλη την οικογένειά της. Εχασε τα αδέρφια της. Εδώ ζούσε συνεχώς με τον φόβο μήπως την απελάσουν και την αναγκάσουν να επιστρέψει στη Συρία. Ζούσε συνέχεια με τον φόβο του πολέμου και την αγωνία για τα παιδιά της. Ηταν πάντα θλιμμένη. Θλιμμένη όμως δυνατή και δυναμική γυναίκα.
• Σήμερα στην Αυστρία έχουν βρει το δρόμο τους;
Στην Αυστρία έκαναν μία νέα αρχή. Εκεί όπως γνωρίζουμε υπάρχει σύγχρονο κοινωνικό κράτος. Τους παρέχουν σπίτι και εργασία στην μητέρα.
• Εχετε επαφή με άλλους ανθρώπους που βοηθήσατε τότε;
Δεν έχω επαφές όμως ποτέ δεν ξέρω! Έχουν βρεθεί μπροστά μου άνθρωποι που έχω βοηθήσει και το έχω ξεχάσει! Ένα θαύμα είναι κι αυτό. Δίνω και πάντα έχω!
• Τι σημαίνει για εσάς «να παραμένεις Άνθρωπος», όπως γράψατε και στην ανάρτησή σας;
Το να είσαι Άνθρωπος το μαθαίνεις μέσα στο σπίτι. Σε εκπαιδεύουν οι γονείς. Οι γονείς είναι τα παραδείγματα των παιδιών τους. Αυτό συνέβη σε μένα. Ο πατέρας μου ήταν ο αρχηγός και καθοδηγητής μου και σε αυτήν την περίπτωση. Το να παραμένεις Άνθρωπος δεν είναι δύσκολο αρκεί να είσαι ταπεινός. Να πονάς, ν’ αντέχεις, να κλαις, να πέφτεις, να σηκώνεσαι, να κάνεις τον σταυρό σου και να προχωράς. Άνθρωπος γεννήθηκες όχι Θεός. «Σήμερον μετ’ εμού εση εν τω Παραδείσω». Αν συμμερισθώ το πάθος του Κυρίου θα απολαύσω και τον Παράδεισο. ΑΓΑΠΑΤΑΙ ΑΛΛΗΛΟΥΣ!
