Ο Βαλάντης Νικάκης διαγνώστηκε με καρκίνο λάρυγγα σε προχωρημένο στάδιο, στα τέλη του 2024.
Ένα απροσδόκητο τηλεφώνημα την κατάλληλη στιγμή και ο Σύλλογος Στήριξης Καρκινοπαθών, που έκανε αυτό που δεν έκανε το κράτος, του έδειξαν τον δρόμο για τη ζωή.
Ο Βαλάντης έφυγε μόνος για την Κρήτη. Τρεις μήνες μακριά από το σπίτι του, από τους δικούς του ανθρώπους και κυρίως από την κόρη του, που εκείνη την περίοδο νοσηλευόταν στο Νοσοκομείο της Ρόδου μετά από σοβαρό τροχαίο. Πήγε για να κάνει κάθε μέρα ακτινοβολία διάρκειας… 7,5 λεπτών.
«Στην Κρήτη ήμουν ένας αριθμός. Εδώ είμαι ο Βαλάντης», λέει σήμερα στη συνέντευξή του στη «δημοκρατική». Μιλά για την απουσία του κράτους αλλά και για την επείγουσα ανάγκη να λειτουργήσει Ακτινοθεραπευτικό Τμήμα στο Νοσοκομείο της Ρόδου. Γιατί ο καρκίνος δεν περιμένει, δεν κάνει διακρίσεις και γιατί αν δεν έχεις χρήματα δεν έχεις ίσες ευκαιρίες να παλέψεις για τη ζωή σου. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα
Σε όλη τη διάρκεια της συζήτησής μας επανελάμβανε το «Δόξα τω Θεώ». Δίπλα του η Μαρία Κρητικού, πρόεδρος του Συλλόγου Στήριξης Καρκινοπαθών, όπως ήταν και σε όλη τη διάρκεια της μεγάλης περιπέτειας της υγείας του.
Η συζήτηση προχωρούσε, αλλά η συγκίνηση ήταν διάχυτη. Η Μαρία δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της, ακούγοντας ξανά τη διαδρομή του Βαλάντη και ο ίδιος μιλούσε με χαμόγελο και μάτια βουρκωμένα. «Δεν σου λέει ούτε τα μισά. Ο Βαλάντης πέρασε πάρα πολύ δύσκολα. Λύγισε πολλές φορές, γιατί του έτυχαν πολλά, είχε πολλές παρενέργειες και δεν μπορούσε να ολοκληρώσει τις θεραπείες του. Αλλά είναι δυνατός», λέει.
«Σήμερα όμως είμαι εδώ. Δόξα τω Θεώ», επαναλαμβάνει ο Βαλάντης, που η μεγαλύτερη του αγωνία, μετά τα αποτελέσματα του PET scan, είναι να λειτουργήσει επιτέλους το Ακτινοθεραπευτικό Κέντρο στη Ρόδο.
• Βαλάντη, πότε διαγνώστηκες με καρκίνο;
Τέλος Οκτωβρίου, του 2024. Ο καρκίνος ήταν σε σημείο του λάρυγγα και στις φωνητικές χορδές. Έκλεινε η φωνή μου μέρα με τη μέρα. Το ένιωθα, καταλάβαινα ότι κάτι δεν πάει καλά. Πήγα, έκανα εξετάσεις και διαγνώστηκα με κακοήθη καρκίνο, τρίτο προς τέταρτο στάδιο.
• Έκανες τις πρώτες εξετάσεις στη Ρόδο;
Ναι, έκανα βιοψία εδώ. Είχα και κάποιες αντιπαραθέσεις με γιατρούς. Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα, μου είπαν να πάω να κάνω κατευθείαν εγχείρηση, λαρυγγεκτομή, χωρίς όμως να με στείλουν σε ογκολόγο. Ένιωσα σαν να χάνεται η γη κάτω απ’ τα πόδια μου. Ένα τηλέφωνο μού έσωσε τη ζωή. Κυριολεκτικά. Με πήρε μια φίλη, που μιλούσαμε μια φορά τον χρόνο. Την ίδια μέρα, χωρίς να ξέρει τίποτα. Της είπα: «Έχω τα αποτελέσματα της βιοψίας. Εχω καρκίνο και μου είπαν να κάνω λαρυγγεκτομή. Πάω να αυτοκτονήσω, πάω να πέσω απ’ το Μόντε Σμιθ». Και μου λέει: «Κλείσε τώρα το τηλέφωνο. Θα μιλήσω με τον Σύλλογο Στήριξης Καρκινοπαθών. Πού είσαι;» Της λέω: «Στο νοσοκομείο». Ήμουν στον προαύλιο χώρο του νοσοκομείου. Είχα κατέβει από άλλη κλινική. Με πήραν από τον Σύλλογο Καρκινοπαθών, βρήκα την Πρόεδρό μας την Μαρία, τον γραμματέα μας τον Γιώργο, να είναι καλά… Με πήραν απ’ το χέρι και με πήγαν στην Ογκολογική, εκεί που έπρεπε να πάω από την αρχή. Δεν τα ήξερα αυτά, δεν ήξερα τι να κάνω, πού να πάω. Ήμουν σε κατάσταση σοκ, είχα χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μου.
• Κι εκεί σου είπαν ότι υπάρχει κι άλλη επιλογή;
Ναι. Εγώ δεν ήθελα να κάνω λαρυγγεκτομή. Έχω μάθει να δουλεύω, να είμαι δραστήριος. Δεν ήθελα να καταλήξω με μία αναπηρική σύνταξη και απλώς να κάθομαι. Το είπα ξεκάθαρα στον γιατρό, να είναι καλά. Με στέλνει στην Αθήνα, κάνω PET scan, και ξεκινάμε θεραπείες εδώ στη Ρόδο αρχικά. Ευτυχώς, βρέθηκαν άνθρωποι να βοηθήσουν, ο κύριος Χολής, η κυρία Παρασκευά. Για τις ακτινοβολίες έπρεπε να πάω στην Κρήτη. Έλειψα τρεις μήνες. Έκανα ακτινοβολίες και χημειοθεραπείες ταυτόχρονα.
• Τρεις μήνες μακριά από το σπίτι σου, μακριά από τους δικούς σου ανθρώπους, μακριά από την εργασία σου και με τα έξοδα να τρέχουν.
Φυσικά, τα έξοδα ήταν από την τσέπη μου. Δεν υπάρχει κράτος, δεν υπάρχει βοήθεια από την πολιτεία. Εγώ δόξα τω Θεώ, είχα βοήθεια από τον Σύλλογο Στήριξης Καρκινοπαθών και κάποιους φίλους μου. Αλλά ήμουν από τους «προνομιούχους», γιατί δεν χρειάστηκε να πουλήσω το νεφρό μου για να γίνω καλά από τον καρκίνο. Εγώ πήγα και ήρθα Ρόδο• Κρήτη τρεις φορές. Βάλε εισιτήρια, διαμονή, διατροφή, όλα αυτά που θα τα βρει ο καρκινοπαθής αφού δεν μπορεί να δουλέψει; Δηλαδή, πιο φτηνά είναι να πας Ντουμπάι παρά Κρήτη. Ευτυχώς βρήκα να μείνω στον ξενώνα του Νοσοκομείου. Πληρώνουμε ένα ποσό, μόνο δέκα ευρώ τη βραδιά μόνο για τα λειτουργικά έξοδα.
• Πόσες μέρες έμεινες συνολικά;
Γύρω στις 85 μέρες. Ήταν πολύ δύσκολα. Δεν εύχομαι σε κανέναν να το περάσει αυτό, ούτε ό,τι πέρασα. Είχα καθυστερήσεις στη θεραπεία μου, πολλές παρενέργειες, πολλές αναποδιές… Λόγω και του σημείου που είχα καρκίνο. Πήγα για να ξεκινήσω τη θεραπεία και δεν μου είχαν πει ότι έπρεπε να κάνω πρώτα εξαγωγές δοντιών. Μου έκαναν πέντε εξαγωγές σε μία ώρα. Για δέκα χρόνια μετά την ακτινοβολία δεν επιτρέπεται να με αγγίξει οδοντίατρος. Ξαναγύρισα πίσω στη Ρόδο, περίμενα 20 μέρες, ξανακατέβηκα Κρήτη. Μου έπεσε ο αιματοκρίτης, ξαναγύρισα, πάλι 20 μέρες και ξανά πίσω στην Κρήτη για να συνεχίσω τις ακτινοβολίες και τις χημειοθεραπείες.
• Και φυσικά δεν δούλευες όλο αυτό το διάστημα.
Όχι. Και μην με ρωτήσεις πώς ζούσα. Δεν ξέρω. Ο Θεός με βοήθησε. Δεν δουλεύω, το κράτος είναι πάντα ο μεγάλος απών… Δουλεύω από 17 χρονών παιδάκι. Αν νομίζουν ότι με 1.100 ευρώ κάθε δύο μήνες, μπορεί να ζήσει καρκινοπαθής άνθρωπος, να έρθουν να με ρωτήσουν πώς τα βγάζω πέρα εγώ. Μόνο στα φαρμακεία στην Κρήτη έδωσα κοντά στο χιλιάρικο. Οι αλοιφές για να μην πάθω εγκαύματα στον λαιμό, δεν συνταγογραφούνται.
• Στην Κρήτη ήσουν μόνος;
Μόνος μου, ναι. Δύσκολα. Πολύ δύσκολα. Δόξα τω Θεώ τα κατάφερα. Αλλά ήταν μεγάλο το φορτίο. Δεν έπρεπε να γίνονται όλα αυτά στην Κρήτη. Έπρεπε να γίνονται εδώ, στο νησί μου, στη Ρόδο. Στο Νοσοκομείο μας και να εξυπηρετούνται και τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα. Μόνο στον ξενώνα Μαίρη, ήμασταν 12 άτομα από τα Δωδεκάνησα. Στην Κρήτη, αγόραζα φαγητό από τη φοιτητική εστία, με ελάχιστα χρήματα. Και αγόραζα δύο μερίδες, δεν έπαιρνα μόνο για μένα.
• Τι σκεφτόσουν τα βράδια που πήγαινες να κοιμηθείς; Αρχικά, κοιμόσουν;
Όχι. Δεν κοιμόμουν. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Συνεχώς σκεφτόμουν. Ελεγα ότι αν είναι γραμμένο, αν έχω λαδάκι στο καντήλι μου θα ζήσω, φτάνει να μην τυραννήσω δικό μου άνθρωπο. Αν είναι να φύγω, να φύγω με αξιοπρέπεια όρθιος. Ορθιος…
• Σκέφτηκες ότι μπορείς να μην τα καταφέρεις;
Βέβαια. Κάθε βράδυ το σκεφτόμουνα Μαίρη και ποτέ δεν γύρισα το κεφάλι μου πάνω μου πάνω να τα βάλω με τον Κύριο. Ποτέ. Μία φορά μόνο. Απέναντι από τον ξενώνα στην Κρήτη που έμενα είχε ένα χώρο για παιδάκια, εγώ νόμιζα ότι ήταν παιδικός σταθμός, αλλά δεν ήταν παιδικός σταθμός. Όταν είδα τα παιδάκια 3 και 4 και 5 χρονών χωρίς μαλλιά, όπως και εγώ που έχασα τα μαλλιά μου, τότε έβαλα τα κλάματα και Του λέω γιατί σε αυτά τα παιδιά Κύριε; Πάρε εμένα και άσε τα παιδιά να ζήσουν…
• Να πούμε βέβαια ότι τότε που ξεκίνησε η δική σου περιπέτεια, η κόρη σου μόλις είχε αρχίσει να ορθοποδεί μετά από ένα πολύ σοβαρό τροχαίο και αρκετές χειρουργικές επεμβάσεις και ταλαιπωρία μηνών.
Ναι, ήταν μόλις το κοριτσάκι μου, έκανε τις τελευταίες της εγχειρήσεις. Από τροχαίο που ήταν συνοδηγός. Έκανε αισίως τα 7 χειρουργεία στο ποδαράκι της.
• Πότε πήρες τα ευχάριστα νέα για την πορεία της υγείας σου;
Την τελευταία μέρα που ήμουν εκεί και μίλησα με τη γιατρό μου, την ογκολόγο που μου έκανε τις ακτινοβολίες. Αξιοπρεπέστατη κυρία. Η κυρία Τόλια, ακτινοθεραπεύτρια. Της λέω «Πώς τα πήγαμε;» και μου λέει «Δεν βλέπω τίποτα». Της λέω «Γιατρέ μου, τι δεν βλέπεις;». Μου λέει «Τίποτα. Ό,τι υπήρχε δεν υπάρχει, δεν βλέπω κάτι τώρα». Εκεί έκλαψα. Έχασα τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου από τη χαρά μου. Μου ήρθε να τη φιλήσω. Φίλησα τον βοηθό της, τον Αντωνιάδη! Να είναι καλά και οι δύο. Αυτή είναι η αλήθεια. Και μετά βγήκα έξω, πήρα δέκα τηλέφωνα σε ένα δευτερόλεπτο. Ελεγα, «Είμαι καλά!», «Είμαι καλά!» και το έκλεινα.
• Πότε έγινε αυτό;
Στις 7 Μαΐου, που έκανα την τελευταία μου θεραπεία. Τώρα φεύγω, για την Αθήνα να κάνω το PET scan. Αυτό θα μας δείξει τι συμβαίνει μέσα στον οργανισμό. Όλα. Ούτε κι αυτή γίνεται στη Ρόδο. Πάλι έξοδα. Να πάνε όλα καλά, να επιστρέψω και να πατήσω πάλι στα πόδια μου, να γίνω ο Βαλάντης που ήμουν.
Αυτό θέλω και μετά να σταθώ δίπλα σε όποιον έχει ανάγκη. Γιατί έχω καταλάβει τι σημαίνει να έχεις ανάγκη και να θέλεις βοήθεια.
• Η οποία βοήθεια δεν είναι μόνο υλική…
Σωστά. Και η συζήτηση βοήθεια είναι, να πεις μια κουβέντα σε έναν άνθρωπο που περνά αυτή τη δοκιμασία. Είμαι 52 χρονών και μέσα στον ξενώνα ήμουν ο πιο μικρός και προσπαθούσα να τους βοηθήσω όσο μπορούσα. Είχα έναν παππού από την Κάρπαθο, που είχε μάθει στη ζωή του να του φτιάχνουν τον καφέ του. Του έφτιαχνα λοιπόν τον καφέ και του έλεγα “Έλα θείο Μανώλη, τον καφέ τον έχω έτοιμο”. Εκείνη την ώρα, αυτό τον βοηθούσε.
• Αυτά όμως, σε βοηθούσαν και εσένα, έτσι δεν είναι;
Ναι. Όπως επίσης μαγείρευα, κάποιες μέρες που μπορούσα να φάω. Γιατί υπήρχαν στιγμές που ήμουν με ένα γιαούρτι δύο μέρες. Λόγω του σημείου που έγινε, είχε καεί ο οισοφάγος, δεν κατέβαινε τίποτα. Και πάλι εδώ το κράτος ο μεγάλος απών… Να σου πω και να καταλάβεις γιατί. Στην 21η ακτινοβολία έπρεπε να μου δώσουν τα συμπληρώματα διατροφής. Δεν μου τα δίνανε γιατί είχε χαλάσει το σύστημα. Πήγαινα και τα αγόραζα μόνος μου. Τα πλήρωνα. Όταν γύρισα στη Ρόδο, αφού τελείωσα όλη μου την περιπέτεια, μου στείλανε από την εταιρεία που συνεργάζεται με το κράτος, από την Κρήτη, 60 συμπληρώματα διατροφής. Συνεννοήθηκα με τον γιατρό μου πώς να τα χρησιμοποιώ. Μου λέει, «Θα πίνεις ένα την ημέρα, αλλά τμηματικά, όχι ολόκληρο. Γιατί έχει παρενέργειες». Βλέπω τα συμπληρώματα, παίρνω τηλέφωνο πίσω, του λέω: «Γιατρέ μου, μου στείλατε 60, αλλά έτσι όπως μου είπες να τα πίνω, είναι φύσει αδύνατον να τα καταναλώσω πριν λήξουν». Γιατί μου τα στείλανε στις 22 Μαΐου και λήγανε στις 13 Ιουνίου. Παραπάνω από τα μισά θα ήταν άχρηστα…. Εγώ είχα ήδη αρχίσει πια να τρώω κανονικά στο σπίτι μου. Πήγα και τα άφησα στην Ογκολογική μας, να τα δώσουν σε άλλους ασθενείς. Τον καιρό που τα χρειαζόμουν, δεν τα είχα από το κράτος.
• Πόσες ακτινοβολίες έκανες συνολικά;
35. Και χημειοθεραπείες έκανα 4 μεγάλες εδώ και 11 στην Κρήτη.
• Τώρα πώς νιώθεις;
Μου είπαν ότι δεν θα κάνω άλλη θεραπεία. Δεν την αντέχει ο οργανισμός μου. Όμως είχε λάδι το καντηλάκι μου και σήμερα είμαστε εδώ και μιλάμε.
• Γιατί το λες αυτό;
Για πολλούς λόγους. Όταν μου πέσανε ο αιματοκρίτης και τα αιμοπετάλιά μου, ο γιατρός δεν με άφηνε να μπω στο αεροπλάνο να έρθω στη Ρόδο. Λόγω της κατάστασής μου δεν έπρεπε να πετάξω, έπρεπε να αποφύγω την πίεση αυτή του αέρα μέσα στο αεροπλάνο. Εφυγα νύχτα, το έσκασα. Πήρα κρυφά την απόφαση, είπα ψέματα ότι θα φύγω με το καράβι ενώ είχα ήδη κλείσει εισιτήριο με το αεροπλάνο και είπα ό,τι γίνει. Φτάνω στο γκισέ, δίνω τη βαλίτσα και μου λέει ο άνθρωπος «θέλετε να δώσετε και το σακ βουαγιάζ;». Και ρωτάω «γιατί, είναι μικρό το αεροπλάνο;» και μου λέει «ναι, από σήμερα ξεκινάνε τα ελικοφόρα», τα οποία πετάνε πιο χαμηλά. Κι αυτό με έσωσε Μαίρη.
• Εκανες τέτοιο πράγμα;
Ναι, το έκανα. Σου είπα ότι έχω ακόμα λαδάκι, αλλιώς δεν θα μιλούσαμε τώρα… Κι αυτό έγινε στις 7 Απριλίου, που είχα και τα γενέθλιά μου. Πήγα ξαφνικά στο νοσοκομείο της Ρόδου γιατί την επόμενη μέρα έπαιρνε εξιτήριο η κόρη μου! Πήγα στο κοριτσάκι μου. Γυρίζω πάνω στον ουρανό και λέω «Ζω. Σε ευχαριστώ, Θεέ μου». Ήμουν τυχερός.
• Βαλάντη, τι κρατάς από όλη αυτή την περιπέτεια;
Ότι ήρθαν άνθρωποι δίπλα μου από εκεί που δεν το περίμενα. Μου στέλνανε έστω κι ένα μήνυμα Εστω ότι πήγαν και άναψαν ένα κεράκι για μένα. Αυτό κρατάω. Όπως επίσης κρατάω και κάποιους που περίμενα, αλλά εξαφανίστηκαν. Θα σου πω ένα περιστατικό. Βρίσκω έναν γνωστό μου, τότε τον θεωρούσα φίλο μου. Και μου λέει «Τι έγινε;» και τον βλέπω να κάνει βήματα πίσω. Του λέω «Κοίτα να δεις, δεν κολλάει, καρκίνο έχω, δεν έχω κάτι μεταδοτικό». Και έκανε πίσω… Τι να πεις τώρα σε αυτούς τους ανθρώπους
• Το έχεις ξανακούσει αυτό, ότι σε τέτοιες καταστάσεις γίνεται ένα μεγάλο ξεσκαρτάρισμα;
Ναι. Είμαι ευχαριστημένος. Ευλογημένος γι΄αυτό το ξεσκαρτάρισμα. Βοήθησα άτομα που δεν έστειλαν ούτε ένα μήνυμα, που δεν ρώτησαν «πώς είσαι, χρειάζεσαι κάτι;». Δεν είναι ότι χρειάζεσαι κάτι απαραίτητα, ούτε υλικά πράγματα. Μην τρελαθούμε. Δόξα τω Θεώ. Ο Θεός δεν με άφησε, Μαίρη. Ούτε να πεινάσω, ούτε να μην πηγαίνω τις βόλτες μου. Όλη μέρα γυρνούσα με ένα λεωφορείο. Μετά τις θεραπείες. Μου λέγανε οι υπεύθυνοι του ξενώνα: «Μαζέψου πια».
• Άρα ήσουν κι ένας άνθρωπος που δεν σε πήρε από κάτω.
Έψαχνα να βρω τρόπους να φτιάξω την ψυχολογία μου. Την ψυχολογία μου, μου την έφτιαχνε ένα σκυλάκι στον δρόμο όταν με πλησίαζε, ένα μωρό στο καρότσι όταν μου χαμογελούσε, ένα τηλέφωνο που με έπαιρνε ένας γνωστός και μου έλεγε: «Σήμερα πήγα στην Παναγία Τσαμπίκα και σου άναψα κεράκι». Αυτά μου δίνανε κουράγιο.
• Πιστεύεις ότι αυτό το ξεσκαρτάρισμα που έγινε στη ζωή σου θα σε βοηθήσει στο εξής; Έχει αλλάξει ο τρόπος σκέψης σου, οι προτεραιότητές σου;
Τα πάντα. Όλα έχουν αλλάξει. Εγώ ήμουν πολύ επικοινωνιακός και πολύ χαρούμενος και με όλο τον κόσμο μιλούσα. Πίστευα ότι όπως σκέφτομαι εγώ, σκέφτονται και οι απέναντι. Αλλά ήταν το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου. Έχουν αλλάξει τα πάντα. Μαίρη μου, όταν σου λέω όλα, εννοώ όλα. Τώρα φτάνω σε σημείο να βλέπω ανθρώπους στον δρόμο και να κάνω ότι δεν τους βλέπω. Κάνω ότι μιλάω στο τηλέφωνο.
• Με ανθρώπους που γνώρισες εκεί ή στη διάρκεια της θεραπείας σου έχεις κρατήσει επαφή;
Φυσικά. Δεν θα κρατήσω επαφές; Δεν θα βοηθήσω; Ειδικά τον Σύλλογο που στάθηκε δίπλα μου βράχος; Την Μαρία, τον Γιώργο… Φεύγω αύριο Αθήνα, γυρίζω σε δύο μέρες, Παρασκευή βράδυ είμαι Ρόδο. Σάββατο πρωί ξεκινάω δουλειά. Θέλω να γυρίσω πίσω στη ζωή μου και να σταθώ στα πόδια μου.
• Αν λειτουργούσε το Ακτινοθεραπευτικό Κέντρο στη Ρόδο, τι διαφορά πιστεύεις ότι θα είχε;
Τεράστια. Το Ακτινοθεραπευτικό Κέντρο στη Ρόδο είναι ένα τεράστιο δώρο για τους καρκινοπαθείς, είναι δώρο ζωής. … Στην Κρήτη ήμουν ένας αριθμός. Ημουν το 22, το 24, το 8… Εδώ είμαι ο Βαλάντης. Είναι πάρα πολύ απλά τα πράγματα. Η ακτινοθεραπεία μου κρατούσε 7,5 λεπτά. Κάθε μέρα στις τρεισήμισι το μεσημέρι. Να βγάλω τη μπλούζα μου, να μου βάλουν τη μάσκα, να γίνει η θεραπεία, να ξαναβάλω τη μπλούζα μου. 7,5 λεπτά. Έβαλα χρονόμετρο με το κινητό. Και βάλε τώρα τα έξοδα, διαμονή, διατροφή, έξοδα μετακίνησης πήγαινε• έλα από την Κρήτη επί τρεις μήνες για 7,5 λεπτά την ημέρα…
• Άρα για 7,5 λεπτά, ήσουν υποχρεωμένος να λείπεις από το σπίτι σου, μακριά από τους δικούς σου και να περνάς ολομόναχος αυτή τη δοκιμασία.
Ακριβώς. Γιατί να μην έχω την ευκαιρία να δώσω τον αγώνα αυτόν στο σπίτι μου, στον τόπο μου; Θα πήγαινα, θα έκανα τις ακτινοβολίες μου, θα πήγαινα στο σπίτι μου, θα ήμουν στον χώρο μου, θα μαγείρευα, θα έβλεπα τους φίλους μου, θα είχα άλλη ψυχολογία. Ενώ εκεί, ήμουν μόνος, σε ξένο μέρος, έχοντας να διαχειριστώ και όλες τις παρενέργειες των θεραπειών, των ακτινοβολιών και των χημειοθεραπειών. Δεν ήταν όλες οι μέρες, εύκολες. Πολλές φορές σηκωνόμουν το πρωί και αλλού πατούσα και αλλού βρισκόμουν, ζαλάδες, αδυναμία… Δεν έτρωγα και καλά και κάποιες μέρες καθόμουν νηστικός. Ενιωθα ότι είχα πέτρα στον λαιμό, δεν μπορούσα να φάω. Και δεν είχα άνθρωπο δίπλα μου, είναι πολλά τα έξοδα. Και να ήθελε κάποιος, πώς θα ερχόταν στην Κρήτη; Επιπλέον συναναστρεφόμασταν στον ξενώνα καθημερινά με ανθρώπους που είχαν το ίδιο πρόβλημα. Και αυτό δεν είναι καλό για την ψυχολογία ενός ασθενή. Έτσι, γύριζα όλη μέρα μέσα σε ένα λεωφορείο. Και επειδή δυστυχώς Μαίρη, πλέον σχεδόν κάθε σπίτι έχει έναν καρκινοπαθή, δεν μπορώ να ακούω ανθρώπους να λένε γιατί να γίνει το Ακτινοθεραπευτικό Κέντρο στη Ρόδο. Είναι απαραίτητο να γίνει, θα χαρίσει ζωή κυριολεκτικά. Είδα ανθρώπους να αφήνουν στη μέση τις θεραπείες τους γιατί δεν είχαν λεφτά να συνεχίσουν. Ανθρώπους που επειδή δεν είχαν χρήματα γύρισαν να πεθάνουν στο σπίτι τους… Και υπάρχουν ακόμα κάποιοι που αναρωτιούνται αν θα πρέπει να γίνει το Ακτινοθεραπευτικό στη Ρόδο και το λένε και δημόσια; Μόνο όποιος έχει περάσει καρκίνο ή έχει συγγενή με καρκίνο μπορεί να καταλάβει αυτό που λέω. Την αγωνία, το άγχος, τις δυσκολίες, την αβεβαιότητα, την πίεση, τον αγώνα…
• Στους ανθρώπους που θα διαβάσουν τη συνέντευξη, τι θα ήθελες να τους πεις; Και τι λες γενικά στους ανθρώπους σου μετά από αυτό που πέρασες;
Είναι μια περιπέτεια πολύ δύσκολη. Τώρα τα πρώτα μου αποτελέσματα βγήκαν καλά και λέμε ότι είμαι καλά. Τα επόμενα δεν τα ξέρουμε. Τι μας επιφυλάσσει το μέλλον; Μια φορά καρκινοπαθής, πάντα καρκινοπαθής Μαίρη. Αλλά πρέπει να προσέχουμε, να κάνουμε πρόληψη, προληπτικές εξετάσεις. Εγώ δεν έκανα. Είμαι από αυτούς που δεν έκαναν και ίσως αν έκανα να μην περνούσα αυτά που πέρασα. Κι επειδή δεν υπάρχει κράτος σε αυτές τις περιπτώσεις, θέλω να πω όποιος μπορεί, κάνει έλεγχο τακτικά και να κάνει μια ιδιωτική ασφάλεια, να τον καλύψει. Γιατί αν περιμένει από το κράτος… Εγώ ήμουν από τους προνομιούχους. Με βοήθησε ο Θεός και δεν πούλησα το νεφρό μου για να είμαι εδώ σήμερα να μιλάμε. Αλλοι δεν είναι…
