«Ο μοναδικός λόγος που θα μπορούσε να μου δώσει το κουράγιο να τεθώ στη κρίση του Ροδιακού λαού, είναι να αισθανθώ πως υπάρχει ελπίδα, θέληση και αποφασιστικότητα από όλους, να διεκδικήσουμε επιτέλους το αναφαίρετο δικαίωμα του Ροδίτη και της Ροδίτισσας να αποφασίζει μόνος του για τα θέματα που αφορούν την ανάπτυξη του τόπου του».
Με τη δήλωση αυτή, σε συνέντευξή του στη «δ», ο γνωστός δικηγόρος κ. Μιχάλης Κόκκινος, αναφέρεται στο λόγο που θα τον ωθήσει όταν έρθει η ώρα να λάβει την απόφαση για να διεκδικήσει το Δήμο Ρόδου.
«Έχω πει πολλές φορές και το δηλώνω ευθαρσώς ότι δεν με απασχολεί να γίνω δήμαρχος αυτού του τόπου, για να καταθέτω στεφάνια στις εθνικές εορτές και να κάθομαι στην πρώτη σειρά στις παρελάσεις, μια που ευτυχώς επιτέλους καταργήθηκαν οι εξέδρες. Η θέση του δημάρχου της Ρόδου είναι τιμητική μόνο και εφόσον αυτός που την κατέχει δεν γεμίζει απλά μια καρέκλα», δηλώνει ο κ. Κόκκινος.
Σε ερώτηση σχετικά με τα στοιχεία της Ρόδου, που θα πρέπει να βελτιωθούν ο κ. Κόκκινος δηλώνει, πως τον ενοχλεί η μιζέρια, η μοιρολατρία και η εγκληματική απάθεια με την οποία δημόσια πρόσωπα αντιμετωπίζουν αυτό που συμβαίνει στον τόπο μας.
«Όσο αποδεχόμαστε μοιρολατρικά την κάθε παράλογη απαίτηση της κεντρικής εξουσίας που συνήθως υπαγορεύεται από άλλα πιο μακρινά και δυστυχώς αόρατα κέντρα αποφάσεων, τόσο θα μένουμε καταδικασμένοι σε μια μοίρα που δεν την αξίζει ούτε η Ρόδος, ούτε οι Ροδίτες και οι Ροδίτισσες. Και δυστυχώς αν δεν ξυπνήσουμε γρήγορα, η μοίρα αυτή δεν θα στοιχειώσει μόνο τη ζωή τη δικιά μας, αλλά και τη ζωή των επόμενων γενιών», τονίζει ο κ. Μιχάλης Κόκκινος.
Η συνέντευξη του κ. Μιχάλη Κόκκινου, αναλυτικά:
• Πώς κατά τη γνώμη σας εξελίσσεται η κατάσταση στην τοπική αυτοδιοίκηση; Έχει συμβάλει στην άμβλυνση των όποιων αρνητικών στοιχείων του Καλλικράτη;
Ήμουν από τους ανθρώπους που στήριξαν το Νόμο του «Καλλικράτη» με την ελπίδα ότι επιτέλους το κεντρικό κράτος θα έδινε στους Δήμους – Κυβερνεία, που σχηματίστηκαν με τη συνένωση των μικρότερων Δήμων, εξουσίες τέτοιες, οι οποίες θα έκαναν πράξη το όνειρο όλων μας, να αποφασίζουμε για τις δικές μας τύχες. Ήταν κατά τη γνώμη μου η ευκαιρία να εφαρμοστεί η περίφημη αποκέντρωση που μέχρι τότε τη συναντούσαμε σε φιλολογικό επίπεδο μόνο στα προεκλογικά προγράμματα των κομμάτων. Όμως τελικά, η προχειρότητα με την οποία συντάχθηκε ο συγκεκριμένος νόμος και η αδυναμία των δημοτικών αρχόντων να αναδείξουν τα επί μέρους προβλήματα της νομοθεσίας, να απαιτήσουν την άμεση τροποποίησή τους και ουσιαστικά να διεκδικήσουν τις αρμοδιότητες εκείνες που θα τους επέτρεπαν να ασκήσουν ουσιαστική πολιτική, δείχνουν σήμερα ότι το εγχείρημα της αποκέντρωσης μέσα από το Νόμο του «Καλλικράτη» έχει αποτύχει. Δυστυχώς η αποτυχία αυτή δεν βαραίνει μόνο την κεντρική εξουσία. Αν κι εμείς οι ίδιοι δεν ορθώσουμε το ανάστημά μας μπροστά στην κοινωνική αδικία που συνιστά η συγκέντρωση των εξουσιών, η οικονομική και διοικητική παράλυση των χωριών και των γειτονιών του νησιού μας, δεν υπάρχει περίπτωση να αποκτήσουμε ουσιαστικές εξουσίες ώστε να αποφασίζουμε για «τα του οίκου μας» χωρίς ξένες παρεμβάσεις.
• Πώς είδατε την καταδίκη του κ. Παπαγεωργόπουλου που έχει δημιουργήσει αρκετές εντυπώσεις; Πρέπει οι έλεγχοι να συνεχιστούν για όλους τους αυτοδιοικητικούς, νυν και πρώην και γιατί;
Είναι αλήθεια ότι πολλοί από τους ανθρώπους που διαχειρίστηκαν δημόσιες θέσεις σ’ αυτή τη χώρα, από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους, δεν είχαν ούτε την ηθική υπόσταση, ούτε την ανάλογη παιδεία αλλά ούτε και το μέγεθος της εθνικής ευθύνης για να διαχειριστούν δημόσιο χρήμα προς όφελος της κοινωνίας. Φθάσαμε στο σημείο όπου το αυτονόητο, που είναι η ηθική ακεραιότητα ενός πολιτικού άρχοντα, να αποτελεί ζητούμενο. Δυστυχώς τα τελευταία τριάντα χρόνια το φαινόμενο της κατάχρησης δημόσιας περιουσίας από πολιτικούς που κατείχαν θέσεις εξουσίας αυξήθηκε σε τέτοιο σημείο που οι ηθικοί να θεωρούνται τουλάχιστον ηλίθιοι για το γεγονός ότι δεν «βάλανε το δάχτυλό τους στο μέλι». Ο λαός ζητά απονομή δικαιοσύνης. Αυτό θα πρέπει να συμβεί το συντομότερο δυνατόν όσο ψηλά κι αν φθάνει η διαφθορά. Το σημαντικό όμως αίτημα που απορρέει από τη λαϊκή οργή δεν είναι να γεμίσουν οι ήδη γεμάτες φυλακές. Είναι να επιστραφούν τα κλεμμένα από τους καταχραστές σε πρώτη φάση και κατόπιν να βρεθούν τρόποι για να διορθώσουν το κακό που έκαναν στον τόπο τους. Προς αυτή την κατεύθυνση μια ρεαλιστική πρόταση είναι όσοι εγκλημάτησαν εις βάρος του λαού κατακλέβοντας το ελληνικό δημόσιο να επιστρέψουν τα κλεμμένα στο σύνολό τους και να προσφέρουν αναγκαστικά κοινωνική εργασία μέχρι το τέλος της ζωής τους. Έτσι μπορεί να υπάρξει η στοιχειώδης ικανοποίηση σε όλους εμάς που αγωνιζόμαστε νύχτα μέρα για να καταφέρουμε στο τέλος του μήνα να πληρώσουμε φόρους, δάνεια και ότι άλλο μας φόρτωσε η ανήθικη απληστία των ανθρώπων αυτών. Από την άλλη όμως το ό,τι υπήρξε σωρεία παραβατικών συμπεριφορών από δημόσιους λειτουργούς δεν δικαιολογεί τη σημερινή συμπεριφορά του κράτους, να αντιμετωπίζει όλους, κυρίως τους εκπροσώπους της τοπικής αυτοδιοίκησης, ως εν δυνάμει κλέφτες. Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί έχουν τη δυνατότητα να κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους, χωρίς να ακυρώνουν τη δυνατότητα άσκησης πολιτικής από τους εκπροσώπους των τοπικών κοινωνιών. ¶λλο ο δημοσιονομικός έλεγχος και άλλο οι προεγκρίσεις για κάθε απόφαση που αφορά τοπικές πολιτικές, οι οποίες καθιστούν απόλυτα πολιτικά ελεγχόμενη και τελικά πολιτικά υποκινούμενη την τοπική εξουσία από κέντρα λήψης αποφάσεων της πρωτεύουσας.
• Θεωρείτε πως το περιβάλλον είναι ευνοϊκό για νέους ανθρώπους, όπως εσείς, για να ασχοληθούν με τα κοινά;
Η δικιά μου γενιά κρατήθηκε χρόνια τώρα στο περιθώριο των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων του τόπου μας και στερήθηκε τη δυνατότητα της συμμετοχής. Αυτό οφείλεται κυρίως στο ό,τι οι εκπρόσωποι της γενιάς που κατέχουν σήμερα τις δημόσιες θέσεις, λόγω της πολύχρονης παραμονής τους σε δημόσια πόστα, έχουν γίνει πλέον αμοραλιστές, αλαζόνες και εξουσιομανείς. Είναι δύσκολο γι’ αυτούς τους ανθρώπους να κατανοήσουν ότι η πολιτική δεν είναι επάγγελμα. Είναι ακόμα δυσκολότερο γι’ αυτούς που δεν ένιωσαν την αγωνία που νιώθει σήμερα ο κάθε απλός πολίτης και κυρίως οι νεότερες γενιές που κλήθηκαν να βγάλουν «τα κάστανα από τη φωτιά», να αντεπεξέλθουν στοιχειωδώς με μόχθο και εργατικότητα, (όσοι έχουν την πολυτέλεια να εργάζονται), στις ανάγκες της καθημερινότητας. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον και με δεδομένη την απαξία που η συμπεριφορά των ανθρώπων αυτών έδωσε στον όρο πολιτική, είναι σαφέστατα δύσκολο για ένα νέο άνθρωπο να ασχοληθεί με τα κοινά. Η δε πλεονεξία και αρχομανία των ανθρώπων αυτών το κάνει ακόμα δυσκολότερο και είναι πραγματικά θλιβερό να συμπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο εκείνοι που έχουν μερίδιο ευθύνης σημαντικό, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, για τη σημερινή κατάντια της χώρας και του τόπου μας αλλά και για την απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών στη συνείδηση του λαού μας.
• Σας ενδιαφέρει να είστε υποψήφιος για το Δήμο Ρόδου; Με ποιες προϋποθέσεις θα διεκδικούσατε το αξίωμα αυτό;
Έχω πει πολλές φορές και το δηλώνω ευθαρσώς ότι δεν με απασχολεί να γίνω δήμαρχος αυτού του τόπου, για να καταθέτω στεφάνια στις εθνικές εορτές και να κάθομαι στην πρώτη σειρά στις παρελάσεις, μια που ευτυχώς επιτέλους καταργήθηκαν οι εξέδρες. Η θέση του δημάρχου της Ρόδου είναι τιμητική μόνο και εφόσον αυτός που την κατέχει δεν γεμίζει απλά μια καρέκλα. Μόνο όταν αυτός που την κατέχει τη χρησιμοποιεί για να διεκδικήσει τα μέγιστα για τον τόπο του και για να υπηρετήσει με ανιδιοτέλεια και αφοσίωση τις ανάγκες των συμπολιτών του, που τον τοποθέτησαν εκεί. Έτσι αποκτούν λάμψη τα αξιώματα. Από τους ανθρώπους που τα αναδεικνύουν και τιμούν το ρόλο τους, σεβόμενοι τις ευθύνες απέναντι στις προσδοκίες του λαού τους. Σε κάθε άλλη περίπτωση γίνεται αυτό που βλέπουμε σήμερα. Οι άρχοντες προσπαθούν να αντλήσουν λάμψη από τις καρέκλες. Αναγνωρίζοντας λοιπόν τη σοβαρότητα ενός τέτοιου εγχειρήματος ο μοναδικός λόγος που θα μπορούσε να μου δώσει το κουράγιο να τεθώ στη κρίση του Ροδιακού λαού, είναι να αισθανθώ πως υπάρχει ελπίδα, θέληση και αποφασιστικότητα από όλους να διεκδικήσουμε επιτέλους το αναφαίρετο δικαίωμα του Ροδίτη και της Ροδίτισσας να αποφασίζει μόνος του για τα θέματα που αφορούν την ανάπτυξη του τόπου του, να αγωνίζεται και να διεκδικεί με αξιοπρέπεια τουλάχιστον τα στοιχειώδη ανταποδοτικά οφέλη για το νησί του, τη στιγμή που ερήμην του χωρίς κανένα ουσιαστικό όφελος για το Δήμο, ξεπουλιέται η ακίνητη περιουσία του. Είμαι σίγουρος πως αυτή η σπίθα θα ανάψει στη συνείδηση του Ροδιακού λαού πολύ σύντομα, διότι το έχει αποδείξει ιστορικά με τους αγώνες του ότι δεν ανέχεται την κοινωνική αδικία και την όποια προσπάθεια επιβουλής, εσωτερικής ή εξωτερικής, για τον τόπο μας.
• Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που σας ενοχλούν στη Ρόδο, δηλαδή τι δεν έχει γίνει για να αλλάξει προς το καλύτερο η πορεία αυτού του τόπου; Πιστεύετε ότι οι έχοντες την ευθύνη του τόπου έχουν δυνατότητες να φέρουν την ανάπτυξη και την ευημερία ή δεν μπορούν καθώς αυτό προϋποθέτει και συγκρούσεις;
Με ενοχλεί η μιζέρια, η μοιρολατρία και η εγκληματική απάθεια με την οποία δημόσια πρόσωπα αντιμετωπίζουν αυτό που συμβαίνει στον τόπο μας. Ζούμε σε ένα από τα πιο όμορφα μέρη στον κόσμο και ο λαός μας, αντίθετα σ’ αυτό που θέλουν να παρουσιάσουν, είναι από τους πλέον άξιους και εργατικούς. Παράλληλα είναι αποδεδειγμένο το γεγονός ότι οι δυνατότητές μας είναι αστείρευτες και δεν χρειαζόμαστε ξένο πατρονάρισμα για να πετύχουμε υψηλούς στόχους όταν το θελήσουμε. Η ανάπτυξη και η ευημερία μας δεν μπορεί να είναι υπόθεση κανενός άλλου πλην του ίδιου του λαού μας. Όσο όμως αποδεχόμαστε μοιρολατρικά την κάθε παράλογη απαίτηση της κεντρικής εξουσίας, που συνήθως υπαγορεύεται από άλλα πιο μακρινά και δυστυχώς αόρατα κέντρα αποφάσεων, τόσο θα μένουμε καταδικασμένοι σε μια μοίρα που δεν την αξίζει ούτε η Ρόδος, ούτε οι Ροδίτες και οι Ροδίτισσες. Και δυστυχώς, αν δεν ξυπνήσουμε γρήγορα, η μοίρα αυτή δεν θα στοιχειώσει μόνο τη ζωή τη δικιά μας, αλλά και τη ζωή των επόμενων γενιών.
• Πώς θα μπορούσε πραγματικά η Ρόδος να πάει μπροστά τη στιγμή που λόγω του τουρισμού και του πρωτογενή τομέα, που δεν έχει αναπτύξει ως πρέπει, έχει αρκετές δυνατότητες;
Ποτέ δεν είναι αργά για ένα νέο σχεδιασμό της τοπικής οικονομίας. Στην παρούσα φάση και λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών στην οικονομία είναι απόλυτα λογικό να βλέπουμε μπροστά μας μόνο εμπόδια. Τα εμπόδια όμως αποτελούν παράλληλα και προκλήσεις. Σε κάθε γωνιά αυτού του νησιού υπάρχουν άνθρωποι με τεράστιες δυνατότητες, τις οποίες όμως ακόμα ή δεν τις έχουμε αξιοποιήσει ή απλά τις αγνοούμε. Αυτό που απαιτείται αυτή τη στιγμή είναι ένας ευρύτερος σχεδιασμός που θα εντάσσει όλο αυτό το δυναμικό και τις προοπτικές που δημιουργούνται από την ενεργό δράση του. Σ’ αυτό το σχεδιασμό βέβαια επιβάλλεται να ακουστούν οι προτάσεις και οι ιδέες των επί μέρους τοπικών κοινωνιών του νησιού και να αξιολογηθούν με σύνεση και όραμα. Αυτή είναι μια ευθύνη που βαραίνει όλους τους εκπροσώπους της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας τοπικής αυτοδιοίκησης και επισημαίνω για μια ακόμα φορά ότι δεν είναι ποτέ αργά να ξεκινήσει ουσιαστικά μια τέτοια προσπάθεια.
• Η εμπειρία σας στο νοσοκομείο της Ρόδου σας άφησε γλυκιά ή πικρή γεύση καθώς τα προβλήματα στο χώρο αυτό παραμένουν;
Μόνο γλυκιά γεύση μπορεί να μου έχει αφήσει αυτή η συγκλονιστική εμπειρία και κυρίως γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να ωριμάσω περισσότερο ως άνθρωπος μέσα από τη γνωριμία, τη συναναστροφή και τελικά την ταύτιση στην κοινή προσπάθεια με το σύνολο των εργαζομένων του νοσοκομείου. Η αναγνώριση της δουλειάς μας, των μελών του διοικητικού συμβουλίου, των θεσμικών οργάνων του Νοσοκομείου, των εργαζομένων γιατρών και λοιπού προσωπικού από την τοπική μας κοινωνία και όχι μόνο, για το χρονικό διάστημα που είχα την τιμή να προΐσταμαι αυτού του ιδρύματος, με γεμίζει περηφάνια και με δένει ακόμα περισσότερο με όλους αυτούς τους ανθρώπους που δώσαμε μαζί τον κοινό αγώνα για να βελτιώσουμε την παροχή υπηρεσιών υγείας στον τόπο μας. Αντιμετωπίσαμε τα προβλήματα χωρίς να φοβηθούμε, να διαφωνήσουμε και να αντιπαρατεθούμε με την κεντρική εξουσία. Και καταφέραμε, αρνούμενοι συμβιβασμούς και επιταγές ξένων κέντρων αποφάσεων, που δεν είχαν καμιά σχέση με τη Ρόδο και δεν είχαν καμιά γνώση για τα προβλήματα υγείας αυτού του τόπου, να φέρουμε το Γενικό Νοσοκομείο Ρόδου στις πρώτες θέσεις ανάπτυξης. Όσο για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα το Νοσοκομείο, θα πω κάτι που συνήθιζα να λέω και ως διοικητής του. Το Γενικό Νοσοκομείο Ρόδου και οι άνθρωποί του έχουν την ανάγκη ολόκληρης της Ροδιακής κοινωνίας. Το Νοσοκομείο μας ανήκει στον κάθε Ροδίτη και στην κάθε Ροδίτισσα και δεν θα πρέπει να επιτρέψουμε σε κανένα να αμφισβητήσει και να αλλοιώσει το δημόσιο χαρακτήρα του. Γι’ αυτό κάθε έκκληση του Νοσοκομείου για βοήθεια θα πρέπει να βρίσκει όλη τη Ροδιακή κοινωνία στο πλευρό των ανθρώπων του, για να δυναμώνει τη φωνή του και να ενισχύει τις διεκδικήσεις του.
