Βασίλης Ψυλλάκης: «Η συνέντευξή μας στη “δ” έγινε αφορμή να σωθεί μία ζωή»

Πριν λίγους μήνες, ο Βασίλης Ψυλλάκης είχε μιλήσει ανοιχτά στη «δημοκρατική» για τη μάχη του με τον καρκίνο. Η συνέντευξη εκείνη δεν ήταν απλώς μια αφήγηση προσωπικής περιπέτειας. Ήταν μια πράξη θάρρους, ένα μήνυμα ζωής.
«Ο καρκίνος για μένα ήταν ένα δώρο Θεού», είχε πει τότε. «Με σταμάτησε, με έκανε να δω τη ζωή αλλιώς. Να συγχωρήσω, να ηρεμήσω, να ζήσω». Τα λόγια του δεν ήταν εύκολα. Μιλούσε για πόνο, για φόβο, αλλά και για ελπίδα. Κυρίως, για την ανάγκη της πρόληψης.
«Αν είχα κάνει μια απλή κολονοσκόπηση, όλα θα είχαν βρεθεί νωρίτερα. Δεν θα είχα φτάσει εκεί που έφτασα. Σήμερα, λέω σε όλους: κάντε την εξέταση. Μην φοβάστε. Δεν αξίζει να παίζετε με τη ζωή σας», μας είχε πει.
Πριν λίγες ημέρες, ο Βασίλης επικοινώνησε ξανά μαζί με τη «δ». Φανερά συγκινημένος, θέλησε να μας μεταφέρει κάτι πολύ δυνατό. Ένας Ροδίτης που ζει στην Αμερική, διαβάζοντας τη συνέντευξη, αναγνώρισε κάποια από τα συμπτώματα που περιέγραφε ο Βασίλης Ψυλλάκης. Προβληματίστηκε, ανησύχησε και πήγε για εξετάσεις.
Η διάγνωση ήταν καρκίνος. Ευτυχώς, σε αρχικό στάδιο. Ξεκίνησε άμεσα θεραπεία και σήμερα η υγεία του είναι σταθερή. Όταν βρέθηκε ξανά στη Ρόδο, θέλησε να κάνει κάτι απλό αλλά ουσιαστικό: πήγε και βρήκε τον Βασίλη για να του πει ευχαριστώ. Όχι για τις συμβουλές, ούτε για κάποιο ιατρικό στοιχείο, αλλά γιατί τόλμησε να μιλήσει. Γιατί μέσα από την προσωπική του αφήγηση, έσωσε έναν συμπατριώτη μας.
«Δεν ήξερα τι να του πω. Ήρθαμε αγκαλιά. Κλάψαμε. Ήταν από εκείνες τις στιγμές που νιώθεις πως κάτι μεγαλύτερο συμβαίνει. Μου είπε ότι η ζωή του άλλαξε από εκείνη τη συνέντευξη. Κι εγώ απλά του είπα: δεν το έκανα εγώ. Εσύ το έκανες, επειδή πήρες την απόφαση να ελέγξεις την υγεία σου», του είπε ο Βασίλης, όπως ο ίδιος μας μέτεφερε.
Και επαναλαμβάνει: «Πρέπει κανείς να περάσει ένα τέτοιο πράγμα για να καταλάβει τη σημασία της ζωής… Να πάνε όσοι είναι πάνω από 50 να κάνουν κολονοσκόπηση, να μη φοβούνται… Να μην τραβήξουν αυτά που τράβηξα εγώ στα δύο χρόνια να μην δουν ό,τι είδαν τα μάτια μου…»
Η ιστορία αυτή δεν έχει ήρωες. Έχει ανθρώπους. Ανθρώπους που μιλούν, που ακούν, που τολμούν. Και δείχνει με τον πιο απλό, αλλά και πιο συγκλονιστικό τρόπο, πόσο μεγάλη δύναμη έχει ο δημόσιος λόγος όταν είναι ειλικρινής.
Η συνέντευξη εκείνη, όπως λέει σήμερα ο Βασίλης, «άξιζε μόνο και μόνο για αυτό». Και πράγματι, καμιά φορά ένα κείμενο, ένα μήνυμα, μία αληθινή ιστορία μπορεί να φτάσει πολύ πιο μακριά απ’ όσο φανταζόμαστε.