Που πάνε τα self-test;

Σύμφωνα με την πιο πρόσφατη ενημέρωση του υπουργείου υγείας, στην Ελλάδα έχουν διατεθεί συνολικά από την αρχή της πανδημίας του κορωναϊού περίπου 108.000.000 συσκευές self-test σε περίπου 7,8 εκατομμύρια πολίτες. Μια συσκευασία διαγνωστικού τεστ περιλαμβάνει τη πλαστική δοκιμαστική ταινία, μια μπατονέτα, τον σωλήνα εκχύλισης με το ρυθμιστικό διάλυμα και η υπόλοιπη συσκευασία. Σύμφωνα με έρευνα επιστημόνων του  Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου η ουσία που περιέχεται στο ρυθμιστικό διάλυμα ονομάζεται αιθοξυλιωμένη οκτυλο-/εννεϋλοφαινόλη, η οποία έχει χαρακτηρισθεί ως  ουσία που προκαλεί μεγάλη ανησυχία ως προς την τοξικότητα τους. Αυτό σημαίνει πως παρά το γεγονός πως η ποσότητα της ουσίας στο διαλυτικό υγρό για μια συσκευασία που θα χρησιμοποιηθεί στο σπίτι, είναι πολύ μικρή και δεν διαφαίνεται να προκαλεί κίνδυνο σε περίπτωση διαδερμικής επαφής, είτε επαφής με τα μάτια ή τους βλεννογόνους, σε μεγάλες ποσότητες αυτή δύναται να προκαλέσει δυσμενείς επιπτώσεις όταν βρεθεί στο περιβάλλον» Αγοράζοντας ένα self test αγοράζουμε μαζί, την σακούλα του φαρμακείου (πλαστική τις περισσότερες φορές), το χάρτινο κουτί της συσκευασίας, την πλαστική θήκη της μπατονέτας, τις οδηγίες χρήσης, το πλαστικό σωληνάριο και το ίδιο το test. Η οδηγία αναφέρει να μην τα πετάμε σε « σε μπλε κάδους ή αποχετεύσεις», γιατί έτσι φτάνουν στο περιβάλλον πολύ πιο γρήγορα και ανεξέλεγκτα». Το διακύβευμα δεν είναι μόνο ο τρόπος με τον οποίο θα πετάξουμε τα self-tests στον πράσινο κάδο ( αν υπάρχει και εάν μπούμε σ’ αυτή τη… λεπτομέρεια) και αυτά απλώς να φτάσουν στους ΧΥΤΑ/ΧΥΤΥ, αλλά τι γίνεται μετά. Ήδη πολλές χώρες της Ευρώπης προχωρούν σε ταφή ή καύση των αποβλήτων αυτών. Εδώ;