Από τις 8 Οκτωβρίου έως τις 9 Νοεμβρίου 2025, ένα λευκό UFO θα δεσπόζει στο Athens International Airport – Express Facility. Πρόκειται για το Chronodisc (2025), το νέο γλυπτό της Εύης Σαββαΐδη, σε επιμέλεια και concept design του Kostas Prapoglou, στο πλαίσιο της έκθεσης “All Aboard”.
Με διαστάσεις 2 x 2 x 1,50 μέτρα και κατασκευή από fiberglass, το Chronodisc μοιάζει να αιωρείται ανάμεσα στο τεχνολογικό και το μυθικό. Διατηρεί την αισθητική ένταση ενός τεχνολογικού απολιθώματος, ενός μνημονικού κελύφους που παραπέμπει σε έναν ακαθόριστο πολιτισμό — ένα αντικείμενο που καλεί τον θεατή να στοχαστεί τον χρόνο, τη μνήμη και την ανθρώπινη φαντασία.
Το έργο της Σαββαΐδη, τοποθετημένο σε έναν τόπο αφίξεων και αναχωρήσεων, λειτουργεί σαν χρονική κάψουλα, μια προβολή του ασυνείδητου που μας προσκαλεί σε ένα εσωτερικό ταξίδι.
Το έργο Chronodisc (2025) της Εύης Σαββαΐδη συνιστά τη γλυπτική απόδοση ενός αντικειμένου που έχει
ενσωματωθεί σε μια ανοίκεια χρονική διάσταση. Διατηρεί την αισθητική ένταση ενός τεχνολογικού
απολιθώματος, ενός μνημονικού κελύφους που παραπέμπει σε έναν ακαθόριστο πολιτισμό. Το αδιαφανές
αεροδυναμικό του περίβλημα διακόπτεται από χαραγμένα σύμβολα: ιδεογραφικοί σχηματισμοί που αψηφούν
τη φωνητική χρησιμότητα, προβάλλοντας ως αυτόνομοι παλμοί αδρανούς νόησης. Αντί να καταλαμβάνει μια
θέση ισχύος, το αντικείμενο υποκινεί μια αργή κοσμολογική κωδικοποίηση. Ριζωμένο σε μυθοποιητικά
σχήματα, θυμίζει πλανητικές τελετουργίες, αρχειακές μετατοπίσεις και κρυπτογραφημένα δεδομένα.
Τοποθετημένο εντός του ελεγχόμενου εδάφους ενός αεροναυτικού χώρου, το Chronodisc καταγράφεται ως
προβολή του ασυνείδητου, μια συμπυκνωμένη χωροθέτηση ανεπεξέργαστων παρορμήσεων που
διοχετεύονται μέσω του μηχανισμού του ταξιδιού.
Η k. Σαββαΐδη δρα στο σημείο τομής μεταξύ εξιδανικευμένης επιθυμίας και επινοημένης κοσμολογίας. Το δημιούργημά της δεν σχεδιάστηκε για συγκεκριμένη αφήγηση, αλλά για να διεγείρει λανθάνουσες μυθολογίες επαφής, αντοχής και γνωσιακής αστάθειας. Αντικατοπτρίζει τη γεωπολιτική αισθητική της αεροδιαστημικής προπαγάνδας, όπου η φόρμα ενεργεί ως θέαμα, αποκρύπτοντας τα συστημικά προγράμματα επιτήρησης και εποικισμού της ατμόσφαιρας. Το έργο λειτουργεί ως ένας επιβραδυνόμενος αισθητήρας. Δεν έχει σχεδιαστεί για να αποκρυπτογραφηθεί, αλλά διαθλά την προσοχή.
Η καλλιτέχνις ρυθμίζει την αβεβαιότητα ως γλυπτική συνθήκη, προτείνοντας έναν τόπο όπου η μορφή διαλύεται στην απροσδιοριστία και η αναστολή του χρόνου καθίσταται αδιαχώριστη από τη δυνατότητα της σκέψης.
