“Μένεις άφωνος… Ο κόμπος στον λαιμό, δεν αφήνει τις σκέψεις και τα συναισθήματα ν’ αποκτήσουν ήχο. Ήχο μπορεί να μην είχαν και οι σκέψεις κι οι απόψεις του Νικήτα, βλέποντας τες τυπωμένες στο φύλλο μιας εφημερίδας. Αντηχούσαν όμως σαν καμπάνες στην εφησυχασμένη κοινωνία μας. Ο πράος, ο σεμνός, ο ευγενής Νικήτας, μ’ εκείνο το παιχνιδιάρικο ύφος διαχείρισης ακόμα και της πιο σοβαρής κουβέντας, δεν είναι πια ανάμεσά μας. Η απώλεια δεν αναπληρώνεται όσα όμορφα λόγια και να πει κανείς και ξέρω πως ο πόνος της αγαπημένης ξαδερφούλας μου της Κατερίνας, δεν απαλύνεται μ’ αυτά. Ελπίζω κι εύχομαι ο χρόνος να βοηθήσει…
Καλό ταξίδι σήμερα στις γειτονιές των αγγέλων Νικήτα…”
