• Η απόφαση αναγνωρίζει ευθύνες της επιχείρησης για σοβαρές παραλείψεις στα μέτρα ασφάλειας και δέχεται ενδεχόμενο δόλο, επιδικάζοντας χρηματική ικανοποίηση στους συγγενείς του θύματος
Η πολυσυζητημένη υπόθεση του θανάσιμου τραυματισμού του 56χρονου Αριστοτέλη Θολενού, βοηθού ηλεκτρολόγου της ΔΕΥΑΡ, κατά τη διάρκεια εργασιών στον βιολογικό καθαρισμό Ρόδου, βρήκε την πρώτη δικαστική της δικαίωση. Το Μονομελές Πρωτοδικείο Ρόδου, με την απόφαση αριθ. 556/2025, έκανε δεκτή την αγωγή των τριών αδελφών του εκλιπόντος και αναγνώρισε ευθύνη της Δημοτικής Επιχείρησης Ύδρευσης και Αποχέτευσης Ρόδου για το τραγικό εργατικό δυστύχημα του Μαρτίου 2020.
Η απόφαση επιδίκασε αποζημίωση ύψους 26.393,51 ευρώ σε καθέναν από τους ενάγοντες.
Ο Αριστοτέλης Θολενός εργαζόταν στη ΔΕΥΑΡ από το 2003. Στις 13 Μαρτίου 2020, κατά τη διάρκεια συντήρησης της δεξαμενής προπάχυνσης ιλύος στις εγκαταστάσεις του βιολογικού καθαρισμού στη θέση «Βόδι» Καλλιθέας, έχασε την ισορροπία του στο περιμετρικό στηθαίο, όπου τα μεταλλικά καλύμματα ήταν ανοιχτά, και έπεσε από ύψος έξι μέτρων. Χτύπησε στο στήθος και στο πίσω μέρος του κεφαλιού του, με αποτέλεσμα να υποστεί βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση.
Ακολούθησαν πολύμηνες νοσηλείες σε Ρόδο και Λάρισα, με διαδοχικές επεμβάσεις, τετραπληγία και επιπλοκές, έως ότου ο 56χρονος κατέληξε στις 4 Μαρτίου 2021. Η ιατρική αιτία θανάτου κατέγραψε καρδιακή ανακοπή, πολυοργανική ανεπάρκεια και βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση.
Οι συγγενείς του θύματος, εκπροσωπούμενοι από τον δικηγόρο κ. Ιωάννη Βρούχο, υποστήριξαν ότι η ΔΕΥΑΡ παραβίασε τις διατάξεις για την ασφάλεια των εργαζομένων, αφού δεν είχε εγκαταστήσει προστατευτικά κιγκλιδώματα, δεν υπήρχε σήμανση κινδύνου και δεν είχε ληφθεί καμία μέριμνα για τη μείωση του κινδύνου πτώσης, παρά τις σχετικές επισημάνσεις από τη μελέτη επαγγελματικού κινδύνου του 2015.
Η πλευρά της ΔΕΥΑΡ, που εκπροσωπήθηκε από τον κ. Ακη Δημητριάδη, υποστήριξε ότι το δυστύχημα οφείλεται σε αμέλεια του ίδιου του εργαζόμενου, ο οποίος κινήθηκε μόνος του στο επικίνδυνο σημείο και δεν φορούσε το κράνος ασφαλείας που του είχε χορηγηθεί.
Το δικαστήριο, ωστόσο, απέρριψε την πλήρη απαλλαγή της επιχείρησης, κάνοντας δεκτό μόνο μερικό ποσοστό συνυπαιτιότητας 20% για τον θανόντα.
Το σκεπτικό αναφέρει ότι:
«Η ΔΕΥΑΡ, αν και είχε στη διάθεσή της από το 2015 μελέτη εκτίμησης επαγγελματικού κινδύνου, στην οποία καταγραφόταν ως υψηλός ο συντελεστής κινδύνου πτώσης, δεν προέβη στην τοποθέτηση κιγκλιδωμάτων ούτε στην κατάλληλη σήμανση, κατά παράβαση των άρθρων 3 και 10 του Π.Δ. 16/1996 και 42 του Ν. 3850/2010».
Η απόφαση τονίζει ότι η παράλειψη αυτή είχε άμεση αιτιώδη συνάφεια με το ατύχημα και ότι η επιχείρηση «ενήργησε με πρόθεση να παραλείψει τα αναγκαία μέτρα, παρότι γνώριζε την επικινδυνότητα των χώρων». Έτσι, το δικαστήριο αναγνώρισε πως «η υπαιτιότητα του εναγόμενου συνίσταται σε δόλο, έστω και ενδεχόμενο».
Το δικαστήριο όρισε ότι η συνυπαιτιότητα του εργαζόμενου ανέρχεται σε 20%, καθώς δεν φορούσε το κράνος ασφαλείας, αλλά η παράλειψη αυτή δεν επηρέασε καθοριστικά την πρόκληση του ατυχήματος. Αντίθετα, η πλημμελής τήρηση των μέτρων ασφαλείας από τη ΔΕΥΑΡ αποτέλεσε το κύριο αίτιο του δυστυχήματος.
Ως εκ τούτου, η χρηματική ικανοποίηση για ψυχική οδύνη ορίστηκε στο ποσό των 20.000 ευρώ για κάθε ενάγοντα, λαμβάνοντας υπόψη το πταίσμα της επιχείρησης, την κοινωνική κατάσταση των μερών και τον χρόνο που μεσολάβησε έως τον θάνατο του εργαζομένου.
Η απόφαση περιλαμβάνει λεπτομερή αναφορά σε παραστατικά που αποδεικνύουν τη δαπάνη νοσηλείας του θύματος. Αναγνωρίστηκαν συνολικά 8.385,62 ευρώ για αμοιβές αποκλειστικών νοσοκόμων στο Γενικό Νοσοκομείο Ρόδου και 17.404 ευρώ για τη μακρά παραμονή στο κέντρο αποκατάστασης «Animus» στη Λάρισα. Το δικαστήριο έκρινε ότι τα ποσά αυτά αποτελούν άμεσες συνέπειες του εργατικού ατυχήματος και τα επιδίκασε υπέρ των συγγενών.
