Ωσεί απών και οιονεί παρών

Στη Βουλή των Ελλήνων, εκτός από αυτές τις τέσσερις εκδοχές ψήφου (ναι, όχι, λευκό, αποχή), βλέπουμε να επιλέγεται όλο και συχνότερα το «παρών». ( Καλή ώρα, επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ στην ψηφοφορία για το εκλογικό «μπλόκο» στο κόμμα Κασιδιάρη). Αυτή η λεξούλα εκφράζει πράγματι κάποια πολιτική βούληση, και μάλιστα με τη σαφήνεια που απαιτείται; Είναι όντως ψήφος ξεκάθαρη, κατηγορηματική, υπεύθυνη, ή ένας ακίνδυνος μεσοβέζικος τρόπος, ένα κουτοπόνηρο τέχνασμα ώστε ο «παρών» να τα έχει καλά με όλους και κυρίως με τον εαυτό του; Σίγουρα, κάποιες φορές αυτός που καλείται να ψηφίσει, νιώθει να ασφυκτιά μέσα στο δεδομένο πλαίσιο των εκδοχών ψήφου που έχει στη διάθεσή του. Και πολύ θα ήθελε αντί για μια μονολεκτική απάντηση, να καταθέσει στην κάλπη δοκίμιο ολόκληρο με τις σκέψεις, τους ενδοιασμούς, τους φόβους και τις προσδοκίες του. Αυτό όμως συμβαίνει κάπου αλλού. Οχι στη Βουλή μας. Στη Βουλή μας, λοιπόν, το «παρών» σημαίνει «δεν είμαι εδώ, δεν θέλω να είμαι εδώ αυτή τη στιγμή, ας λύσουν οι άλλοι το πρόβλημα». O βουλευτής δεν αντέχει να πάρει την ευθύνη που του αναλογεί, την οποία ωστόσο μάς κάλεσε να του αναθέσουμε όταν κατέβηκε υποψήφιος. Βουλευτής ναι, πλην όμως ούτε βουλή θέλει να έχει ούτε βούληση. Προτάσσει έτσι το σώμα του («είμαι παρών») και πνίγει το όποιο πνεύμα του. Πουθενά αλλού το «παρών» δεν δηλώνει τόσο καθαρά την απουσία.