• Η υπόθεση που συγκλόνισε το Ροδίνι ξανανοίγει δικαστικά, επιβαρύνοντας ψυχολογικά και οικονομικά την οικογένεια του θύματος ενώ το ερώτημα για την ευθύνη παραμένει
Το Ροδίνι, τόπος της τραγωδίας που συγκλόνισε τη Ρόδο πριν έντεκα χρόνια, επιστρέφει ξανά στο επίκεντρο — όχι λόγω νέας αποκάλυψης ή τεχνικής αναβάθμισης, αλλά λόγω της επιλογής της Δημοτικής Αρχής να επανεκκινήσει μία υπόθεση που για την οικογένεια της αδικοχαμένης Σταματίας Δημητρά είναι ανοιχτή πληγή.
Με την υπ’ αριθμόν 269/2025 απόφασή της, η Δημοτική Επιτροπή Ρόδου, λαμβάνοντας υπ’ όψιν την εισήγηση της Νομικής Υπηρεσίας, αποφάσισε ομοφώνως την άσκηση έφεσης κατά της απόφασης του 1ου Τριμελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Ρόδου (Α153/2025). Μια απόφαση που είχε αναγνωρίσει, με τεκμηριωμένα επιχειρήματα και τεχνικές εκθέσεις, συνυπαιτιότητα του Δήμου σε ποσοστό 60% στο θανατηφόρο τροχαίο της 4ης Σεπτεμβρίου 2014.
Μία απόφαση με νομικά επιχειρήματα, αλλά ηθικό έλλειμμα
Η Νομική Υπηρεσία επικαλέστηκε λόγους «αποφυγής τελεσιδικίας» και την ανάγκη να αμφισβητηθεί το ποσοστό συνυπαιτιότητας που επιδικάστηκε. Ωστόσο, η απόφαση της Επιτροπής να προχωρήσει στην έφεση εγείρει σοβαρά ερωτήματα όχι μόνο νομικής αλλά και ηθικής τάξης.
Η οικογένεια της Σταματίας Δημητρά, η μητέρα της Καλλιόπη και οι δύο αδελφές της, Άννα και Εμμανουέλα, που έχουν ήδη δοκιμαστεί σε μακρόχρονη ποινική διαδικασία και βιώνουν για χρόνια τις συνέπειες της απώλειας, καλούνται να εισέλθουν ξανά στη δικαστική αρένα. Μία διαδικασία ψυχοφθόρα και δαπανηρή, που δεν προκύπτει από δική τους επιλογή, αλλά από την πολιτική στάση του Δήμου — την ώρα που η ίδια η δικαστική κρίση ανέδειξε τις παραλείψεις του.
Το χρονικό της τραγωδίας
Ήταν 9:25 το πρωί της 4ης Σεπτεμβρίου 2014, όταν η 32χρονη Σταματία Δημητρά οδηγούσε το SMART της στην οδό Κωνσταντινουπόλεως, περιοχή Ροδίνι. Το αυτοκίνητο εξετράπη της πορείας του και, χωρίς να υπάρχει καμία αναχαίτιση στο επικίνδυνο σημείο, έπεσε σε χαντάκι βάθους 3,1 μέτρων. Ο θάνατός της ήταν ακαριαίος: κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις.
Το σημείο, σύμφωνα με καταθέσεις, τεχνικές γνωματεύσεις και τη δικαστική απόφαση, στερούνταν στοιχειωδών μέτρων ασφαλείας: δεν υπήρχε στηθαίο, δεν υπήρχε κατάλληλη σήμανση, ούτε καν προειδοποιητική ένδειξη για την επικινδυνότητα του δρόμου. Ένα χαμηλό τσιμεντένιο διάζωμα 15-20 εκατοστών ήταν το μόνο «εμπόδιο» ανάμεσα σε ένα αυτοκίνητο και το κενό.
Η δικαστική κρίση
Το Διοικητικό Πρωτοδικείο, μετά από μακρά διαδικασία και πλήρη εκτίμηση του φακέλου, αποφάσισε πως ο Δήμος φέρει το 60% της ευθύνης για τον θάνατο της 32χρονης. Το δικαστήριο αναγνώρισε ως αιτία του δυστυχήματος τη μη ύπαρξη στηθαίου ή άλλων κατάλληλων μέτρων αναχαίτισης. Η απόφαση χαρακτηρίστηκε από νομικούς κύκλους ως «λελογισμένη και τεχνικά πλήρης». Όμως ο Δήμος επέλεξε να εστιάσει στο ποσοστό της ευθύνης και όχι στη βαρύτητα των παραλείψεων.
Η ποινική διάσταση – Μία υπόθεση που πήγε μέχρι τον Άρειο Πάγο
Σε ποινικό επίπεδο, ο τότε προϊστάμενος των Τεχνικών Υπηρεσιών του Δήμου, αρχικά καταδικάστηκε σε 18 μήνες φυλάκισης με αναστολή. Ωστόσο, μετά από έφεση και αναίρεση που έκανε δεκτή ο Άρειος Πάγος, αθωώθηκε το 2022. Το Εφετείο έκρινε πως η μελέτη του επίμαχου έργου είχε εκπονηθεί προτού αναλάβει και σε εποχή που δεν υπήρχε νομική υποχρέωση για στηθαία ασφαλείας σε δρόμους με χαμηλό όριο ταχύτητας. Η ποινική αθώωση, όμως, δεν αναιρεί την ευθύνη του φορέα διαχείρισης του δρόμου, όπως ξεκάθαρα επισημάνθηκε από το διοικητικό δικαστήριο.
Το πραγματικό διακύβευμα: η ευθύνη του Δήμου
Η Δημοτική Επιτροπή είχε μία ευκαιρία. Όχι μόνο να μην επιβαρύνει περαιτέρω την ήδη συντετριμμένη οικογένεια, αλλά και να σταθεί απέναντι στο παρελθόν με υπευθυνότητα και αυτογνωσία. Να αναγνωρίσει έστω και εκ των υστέρων ότι υπήρξαν παραλείψεις που στοίχισαν μία ανθρώπινη ζωή. Αντί αυτού, η επιλογή της έφεσης φέρει το μήνυμα πως ο Δήμος προτάσσει τη νομική του «προστασία» έναντι της ηθικής του στάσης απέναντι στους πολίτες του.
Αν και η έφεση αποτελεί νόμιμο δικαίωμα, η απόφαση εγείρει πολιτικό, κοινωνικό και ηθικό προβληματισμό. Σε μία περίοδο όπου ζητούμενο είναι η ενσυναίσθηση, η λογοδοσία και η πρόληψη, η επιλογή να συνεχιστεί η δικαστική αντιπαράθεση μοιάζει να δείχνει τον αντίθετο δρόμο.
