Πολύ μεγάλη επιτυχία σημείωσε η ημερίδα με θέμα : «Η Ζωή και ο Θάνατος στο υλικό Σύμπαν», το απόγευμα του Σαββάτου 6/4 στο Κολλέγιο Ρόδου, με ομιλητή το διακεκριμένο καθηγητή Αστροφυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Μάνο Δανέζη.
Στο πλαίσιο της ημερίδας παρουσιάστηκαν στην αίθουσα iPoint τρία project στο κοινό από τους μαθητές :
α. Μητσοπούλου Αναστασία, Μητσοπούλου Κυριακή και Θεοχάρους Λεωνίδα οι οποίοι παρουσίασαν την εργασία τους «Η πορεία της ζωής του ήλιου μας σ’ ένα διάγραμμα φωτεινότητας και θερμοκρασίας (H – R)».
β. Μαγκαφά Μιχάλη, Υψηλάντη Νίκο, Νάνο Χρήστο και Μητσοπούλου Δήμητρα, που παρουσίασαν την εργασία τους «Τα Βλαστοκύτταρα και η χρήση τους, μύθος ή πραγματικότητα». Ήταν μια πολύ χρήσιμη και επίκαιρη εργασία σε θέματα υγείας.
γ. Θεοχάρους Λεωνίδα, Κώστα Βαγγέλη, Κουντούρη Μιχάλη, οι οποίοι παρουσίασαν την εργασία τους: «Εξερεύνηση και οπτικοποίηση Μαθηματικών εννοιών, με χρήση σύγχρονου υπολογιστικού περιβάλλοντος».
Επίσης ο μαθητής του Λυκείου Παναγιώτης Μπρόκος παρουσίασε την έκθεσή του, που αφορούσε κειμήλια του Β` Παγκοσμίου Πολέμου. Ένα πάρα πολύ σημαντικό και αξιόλογο υλικό το οποίο συνέλλεξε ο Παναγιώτης από τα πρώιμα μαθητικά του χρόνια.
Ο κος Δανέζης παρακολούθησε μαζί με τους γονείς, εκπαιδευτικούς και πλήθος κόσμου τις παρουσιάσεις και τα συμπεράσματα των projects και δήλωσε εντυπωσιασμένος.
Στη συνέχεια ο κος Δανέζης τον οποίο παρουσίασε ο φίλος του καθηγητής Μαθηματικός και Αστρονόμος Γιάννης Φόστερ, σ’ ένα κατάμεστο από πλήθος κόσμου Αμφιθέατρο, άρχισε την ομιλία του παρουσιάζοντας τις βασικές έννοιες των Μαθηματικών και της Φυσικής που αφορούν το Συμπαντικό Κόσμο που μας περιβάλλει.
Ειδικότερα εστίασε και ανέλυσε τις έννοιες του «χώρου», «των διαστάσεων», «του χρόνου», «της ύλης», «της μάζας», «την έννοια της καμπυλότητας» και «της πυκνότητας». Επίσης αναφέρθηκε στην «έννοια του θανάτου του Σύμπαντος», στο «χωρόχρονο» και στη «Θεωρία της σχετικότητας του Εinstein».
Έννοια του χώρου
Ο χώρος είναι το αναγκαίο φιλοσοφικό αλλά και υπαρκτό τίποτα μέσα στο οποίο πλέουν τα γεωμετρικά σχήματα.
Η Γεωμετρία περιγράφει μια σειρά ιδιοτήτων, του χώρου, ανεξαρτήτως του αριθμού των διαστάσεων του.
Για παράδειγμα ένας χώρος οσωνδήποτε διαστάσεων μπορεί να είναι Ευκλείδειος, αν υπακούει στις βασικές ιδιότητες της Ευκλείδειας Γεωμετρίας.
Όταν αναφερόμαστε σε γεωμετρικά σχήματα θεωρούμε ως αυτονόητο την ύπαρξη ενός χώρου, μέσα στον οποίο αυτή αναπτύσσεται και τις ιδιότητες του οποίου περιγράφει.
Στα μαθηματικά η έννοια του χώρου οσωνδήποτε διαστάσεων είναι ιδεατή και δεν έχει καμία σχέση με την υλική πραγματικότητα.
Τα σχήματα και οι μορφές που σχηματοποιούνται μέσα σ’ αυτούς τους Μαθηματικούς χώρους είναι αντίστοιχα των Πλατωνικών ιδεών ή των Πλατωνικών ιδανικών στερεών.
Η έννοια των Διαστάσεων
Η έννοια της Διάστασης ταυτίζεται με την έννοια του βαθμού ελευθερίας μέσα σ’ ένα χώρο με δεδομένες ιδιότητες (Γεωμετρία).
Κάθε διάσταση πρέπει να είναι κάθετη πάνω σε όλες τις άλλες.
Επομένως μια διάσταση έχει ένα βαθμό ελευθερίας, δύο διαστάσεις, δύο βαθμούς ελευθερίας και τρεις διαστάσεις, τρεις βαθμούς ελευθερίας.
Λέμε ότι ένας χώρος είναι n διαστάσεων αν μέσα σ’ αυτόν μπορεί ένα σημείο να έχει, κατά μέγιστο n βαθμό ελευθερίας που ο κάθε ένας είναι κάθετος πάνω σε όλους τους άλλους.
Δεν είναι γραφικά εφικτή, η χάραξη ενός τετάρτου ή και μεγαλύτερου βαθμού ελευθερίας (διάσταση) κάθετου προς όλους τους προηγούμενους, άρα μορφές και σχήματα βαθμών ελευθερίας (διαστάσεων) μεγαλύτερα του τρία, βρίσκονται έξω από την δυνατότητα της ανθρώπινης φυσιολογίας.
Τα σχήματα και οι μορφές περισσότερων των τριών διαστάσεων είναι επιστημονικές έννοιες εφόσον μπορούν να περιγραφούν από τα Μαθηματικά.
α. Μια διάσταση : είναι το μήκος ή μονοδιάστατος κύβος δηλαδή η κίνηση ενός σημείου Α κάθετα στον εαυτό του.
β. Δύο διαστάσεις : είναι το τετράγωνο, η δυσδιάστατος κύβος δηλαδή η κίνηση μιας ευθείας κάθετα προς τον εαυτό της.
γ Τρεις διαστάσεις : είναι ο τρισδιάστατος κύβος δηλ. η κίνηση του επιπέδου κάθετα προς τον εαυτό του.
δ Τέσσερις διαστάσεις : είναι ο τετραδιάστατος κύβος ή Υπερκύβος δηλαδή η μετόπιση του κύβου «κάθετα» πάνω στον εαυτό του.
Αυτή η κατάσταση, δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή από τις ανθρώπινες αισθήσεις, μπορεί όμως να μελετηθεί μέσω Μαθηματικών σχέσεων. Εδώ ο νους του ανθρώπου αντικαθιστά τις αισθήσεις μας. Ο τετραδιάστατος κύβος υπάρχει, έξω όμως από τις αισθήσεις μας.
Ένας τετραδιάστατος κύβος, σε χώρο τριών διαστάσεων, όπως είναι ο χώρος του παρατηρούμενου Σύμπαντος των αισθήσεων μας, έχει: 8 τρισδιάστατες όψεις, 24 δισδιάστατες όψεις (επιφάνειες), 32 μονοδιάστατες (ακμές) , 16 κορυφές. Μπορούμε να ακουμπήσουμε κάθε εσωτερικό σημείο του, χωρίς να ακουμπήσουμε κανένα εξωτερικό.
Στα Μαθηματικά όλες οι διαστάσεις είναι ισοδύναμες και ομοειδείς. Για τη μέτρησή τους χρησιμοποιούμε την ίδια μονάδα. Αυτό σημαίνει ότι η τέταρτη διάσταση, όπως και η πέμπτη, μετριούνται με τη μονάδα.
Όταν μελετάμε το Σύμπαν στην ολότητά του, η έννοια του cm ταυτίζεται με την έννοια του sec.
Π.χ η ακτίνα του Σύμπαντος : R(+) = + 2/2 ή R(+) = + 1/3
Ενώ έχουμε την εντύπωση ότι η ακτίνα μετριέται με μονάδες μήκους η λύση της εξίσωσης μας δίνει μονάδες χρόνου.
Για τον μεγάκοσμο του Σύμπαντος, η έννοια του cm συμπίπτει με την έννοια του sec. Στον κοντινό μας χώρο στη Γη, το δευτερόλεπτο δεν εκφράζει την 4η διάσταση αλλά ένα παράγωγο μέγεθος.
Στο κοντινό μας χώρο η έννοια του cm φαντάζει διάφορη, από την έννοια του sec. Τι συμβαίνει όμως με την 4η Διάσταση.
Λόγω της βιολογίας μας την 4η διάσταση δεν μπορούμε να την αντιληφθούμε ευθέως, αλλά μόνο μέσω δευτερογενών ιδιοτήτων της. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος έχουμε την ψευδαίσθηση ότι η 4η Διάσταση είναι κάτι διαφορετικό από τις άλλες τρεις διαστάσεις και ως εκ τούτου τη μετράμε με ένα άλλο μέτρο, το δευτερόλεπτο της ώρας.
Ο χρόνος των ρολογιών και ημερολογίων δεν έχει καμία σχέση με την 4η διάσταση αλλά αποτελεί μια ψεύτικη εικόνα του, στον χώρο των αισθήσεων μας, π.χ αν έχουμε τετράδυμα αδέλφια εντελώς όμοια και βλέπουμε τα 3 απευθείας στο πρόσωπο, ενώ το τρίτο μέσω ενός παραμορφωτικού καθρέπτη, το τέταρτο παιδί έχουμε την ψευδαίσθηση ότι διαφέρει στην όψη από τα άλλα τρία που αντιλαμβανόμαστε εντελώς όμοια.Δεν πρέπει να ταυτίζουμε την έννοια της 4ης διάστασης με την έννοια του ανθρώπινου χρόνου.
Τι είναι Καμπυλότητα
Όταν μιλάμε για καμπύλωση του Ευκλείδειου συμπαντικού χώρου των τριών διαστάσεων, τις οποίες μπορούν να αντιληφθούν οι αισθήσεις μας, απλά εννοούμε μια κύρτωση του προς την τέταρτη διάσταση, (όχι χρόνος).
Στον κόσμο των Μαθηματικών η βασική έννοια είναι ο χώρος και βασική ιδιότητα του χώρου είναι καμπυλότητα.
Στον κόσμο της Φυσικής η βασική έννοια είναι η Ύλη, βασική ιδιότητα της Ύλης είναι η Μάζα και η Ενέργεια καθώς και η Πυκνότητα (Υλοενέργεια ρ)
Οι δύο αυτοί κόσμοι συνδέθηκαν μέσω της θεωρίας της Σχετικότητας του Einstein.
Τι είναι ύλη
Η μεγαλοφυϊα του θείου Αλβέρτου συνέλαβε την ιδέα ότι το κύριο συστατικό της κλασικής Φυσικής, η ύλη, δεν είναι παρά η καμπύλωση των κύριων συστατικών του κόσμου των Μαθηματικών, του χώρου. Επειδή όμως ο χώρος είναι ένα τίποτα, η ύλη είναι η καμπύλωση του τίποτα.
Η καμπυλότητα (ε) και η πυκνότητα υλοενέργειας ρ είναι ποσά ανάλογα.
ε= [ π ΚR 2/3 (Kp / 6H2)] . [ (Κ.ρ / 6 Η2) – 1/2]
ε= παράγοντας καμπυλότητας του χώρου
ρ=πυκνότητα υλοενέργειας.
Όταν έχουμε τη σχέση Ε=Μ.c2 λέμε ότι :
Η σχέση αυτή μας δείχνει, ότι οι έννοιες της μάζας και ενέργειας είναι ισοδύναμες και ταυτόσημες και η εξίσωση της καμπυλότητας μας λέει με τον ίδιο τρόπο ότι :
«Οι έννοιες της καμπυλότητας και πυκνότητας της υλοενέργειας, είναι ταυτόσημες και ισοδύναμες».
Το γεγονός ότι η καμπυλότητα ενός χώρου είναι έννοια ταυτόσημη με εκείνη της πυκνότητας της υλοενέργειας, είναι κάτι δεκτό από την επιστήμη και όχι κάτι μεταφυσικό.
Όταν ο «χώρος» των τριών διαστάσεων καμπυλώνεται, προς την 4η διάσταση πέραν ενός ορίου, τότε οι αισθήσεις μας αντιλαμβάνονται αυτή την καμπύλωση ως πυκνότητα ύλης.
Η αυξομείωση της καμπυλότητας μιας περιοχής ενός χώρου σηματοδοτεί την γέννηση, την εξέλιξη και το θάνατο μιας υλικής ύπαρξης.
Το πόσο ο χώρος καμπυλώνεται προς την τέταρτη διάσταση είναι η βάσιμη παράμετρος που χαρακτηρίζει την εξέλιξη μιας υλικής ύπαρξης.
Αισθητή και παρατηρούμενη Ύλη ονομάζουμε, την καμπύλωση του μαθηματικού χώρου μεταξύ μιας ελάχιστης και μιας μέγιστης τιμής.
Επειδή ο μαθηματικός τρισδιάστατος χώρος είναι ένα αισθητό τίποτα.
Ύλη είναι η καμπύλωση του τίποτα.
Ζωή, ονομάζουμε τη δυνατότητα της υλικής υπόστασης να μεταβάλλει την ενεργειακή της Πυκνότητα. Συνεπώς έχουμε μια δυνατότητα αυξομείωσης της διάστασης χρόνος, που εγκλείουμε αοράτως μέσα μας.
Η έννοια της ζωής χαρακτηρίζεται από τις θεωρίες της Γέννησης, της Ανάπτυξης, της Φθοράς και του θανάτου.
Η έννοια της Γέννησης, της υλικής πραγματικότητας από το αισθητό τίποτα, είναι η καμπύλωση του χώρου πέραν κάποιου ορίου.
Η καμπύλωση αυτή μπορεί να γίνει αισθητή και λογικά αντιληπτή ως μια περιοχή κάποιας αυξημένης ενέργειας που γύρω της σχηματίζεται κάποιο πεδίο βαρύτητας.
Η έννοια της ανάπτυξης είναι ταυτόσημη με την έννοια της αύξησης της καμπυλότητας του χώρου και με την ισοδύναμη έννοια της αύξησης της ενεργειακής πυκνότητας.
Τι είναι ο Θάνατος
Υπάρχουν δύο είδη θανάτων.
α. Θάνατος ως ελαχιστοποίηση της πυκνότητας ενέργειας που έχει ως αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό στην ψευδή φύση του τρισδιάστατου φυσικού ειδώλου του χώρου του σύμπαντος.
Αυτό σημαίνει ότι αν η καμπύλωση (προς τη διάσταση χρόνος) γίνει μικρότερη από την ελάχιστη, τότε η ύλη στερούμενη της αισθητής καμπυλότητας, ξαναπαίρνει τη μορφή του καθαρού χώρου μιας ουσίας, έξω από τη δυνατότητα των αισθήσεων μας.
Προκειμένου η ύλη να ξαναπάρει αισθητή υπόσταση, θα πρέπει κάποιο αίτιο να την ξανακαμπυλώσει, να της δώσει και πάλι κάποια μετρούμενη ενεργειακή πυκνότητα.
β. Αν η καμπύλωση (προς τη διάσταση χρόνος), ξεπεράσει το ανώτατο όριο, τότε το υλικό καθίσταται αόρατο από τις ανθρώπινες αισθήσεις (περίπτωση μελανής οπής). Η ενεργειακή πυκνότητα μεγαλώνει συνεχώς ο χώρος γύρω της καμπυλώνεται μέχρι το σημείο που θα ξεπεράσει κάποια όρια (ορίζοντας γεγονότων μελανής οπής) και θα γίνει αόρατη από τις ανθρώπινες αισθήσεις.
Κάθε υλικό σώμα παρουσιάζει μια σταθερή ενεργειακή πυκνότητα αλλά είναι μια περιοχή σημείων διαφορετικών ενεργειακών πυκνοτήτων. Αυτό σημαίνει ότι η υλική ύπαρξη μιας περιοχής του χώρου εξαρτάται όχι από την συνολική ενεργειακή πυκνότητα της περιοχής αλλά από την ισόρροπη κατανομή της ενεργειακής της πυκνότητας σε όλα τα σημεία της.
Θάνατος δεν είναι παρά το πέρασμα από μη υπάρχον αλλά αισθητό, στο μη αισθητό αλλά υπάρχον. Είναι μια απλή αλλαγή κατάστασης και όχι η κατάργηση της ίδιας της κατάστασης.
Μετά το τέλος της ομιλίας του ο καθηγητής κος Δανέζης απάντησε σε πλήθος ερωτήσεων που έθεσε το κοινό, για την έννοια της καμπυλότητας για την 4η Διάσταση, για την ύπαρξη ζωής σε άλλους πλανήτες.
