ΚΟΥΣΟΥΡΝΑΣ ή ΧΑΤΖΗΜΑΡΚΟΣ; Δεδομένο το διακύβευμα στο δίλημμα

Συνήθως οι εκλογές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση ήταν ήσσονος σημασίας από την άποψη ότι τα πολιτικά μηνύματα της κάλπης δεν επηρέαζαν την κεντρική πολιτική σκηνή.
Οι σημερινές εκλογές προσέλαβαν ωστόσο χαρακτήρα γενικής πολιτικής και κομματικής αναμέτρησης, γεγονός που δεν αποκλείει να λειτουργήσουν ως καταλύτης για τη δρομολόγηση γενικότερων εξελίξεων.
Οι ηγεσίες των κομμάτων προσπάθησαν συστηματικά και κατόρθωσαν να δημιουργήσουν συνθήκες πόλωσης και όξυνσης του κομματικού φρονήματος των εκλογέων, προκειμένου να ενισχύσουν τους υποψηφίους που υποστηρίζουν, ώστε να οικειοποιηθούν το εκλογικό αποτέλεσμα.
Ο έντονος μάλιστα πολιτικός χρωματισμός των εκλογών και η κυριαρχία του διλήμματος «μνημόνιο – αντιμνημόνιο» φαίνεται ότι θα αποτελέσει τη θρυαλλίδα εξελίξεων.
Το γεγονός, αδικεί κατάφωρα τη μεγάλη διοικητική μεταρρύθμιση που εισάγεται με τον «Καλλικράτη», τη σημαντικότερη προσπάθεια αποκέντρωσης εξουσίας.
Δυστυχώς η Αυτοδιοίκηση αντί να συζητά για το μεγάλο στοίχημα της επόμενης μέρας της μεταρρύθμισης και πως αυτή θα υλοποιηθεί, υποχρεώθηκε σε μια ανούσια κουβέντα για εκλογές στήριξης της κυβέρνησης ή εκλογές «αντιμνημονιακής» ψήφου.
Το ψευτοδίλημμα μπήκε από την αντιπολίτευση και παρέσυρε και τον ίδιο τον πρωθυπουργό.
Το πραγματικό όμως δίλημμα είναι η Αυτοδιοίκηση και η σωστή λειτουργία της αλλαγής που μπορεί να επιφέρει ο «Καλλικράτης» στη χώρα.
Το δίλημμα της κάλπης δεν είναι αν ο υποψήφιος που θα επιλέξουμε ανήκει στο ΠΑΣΟΚ ή στη Ν.Δ. ή αν είναι ανεξάρτητος, κατ΄επίφαση ή πραγματικά.
Το δίλημμα είναι ποιοι είναι αυτοί που πιστεύουν το θεσμό και έχουν τάξει τον εαυτό τους στο να τον υπηρετούν χωρίς να λοξοκοιτούν κατά περίπτωση από δω και από εκεί.
Κριτήριο πρέπει να είναι η πορεία του υποψηφίου στην Αυτοδιοίκηση, η εμπειρία του, η ηθική του υπόσταση, το όραμα, το πρόγραμμα και η δυνατότητα του να το υλοποιήσει.
Η εκλογική μάχη για τον «Καλλικρατικό» Δήμο της Ρόδου, δεν θα πρέπει να κερδηθεί από πολυσυλλεκτικούς μηχανισμούς δυσαρέσκειας αλλά από κοινωνικό πλειοψηφικό ρεύμα με αρχές, αξίες και στόχους.
Ο πολίτης έχει μάθει στην Ελλάδα να αντιμετωπίζει τον εαυτό του είτε ως αδικημένη κοινωνική ομάδα, είτε ως ευνοημένο πολίτη που οφείλει να διατηρήσει τα κεκτημένα του.
Αυτό γίνεται αγνοώντας το συλλογικό όφελος που περνά σε δεύτερη μοίρα πίσω από το ατομικό όφελος που πάντα προηγείται, άσχετα αν αυτό οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια, σε βέβαιο θάνατο την πόλη.
Αλλο πράγμα οι συνδαιτυμόνες και οι φίλοι που λέμε όμορφες ιστορίες για να κυλά ευχάριστα η ώρα και άλλο η ανάδειξη προσώπων που μπορούν να εξασφαλίσουν καλύτερες μέρες για την πόλη και τα τοπικά μας πράγματα.
Επιπλέον το να είναι κάποιος «άφθαρτος» στην πολιτική δεν σημαίνει ότι κάνει απαραίτητα και για μια συγκεκριμένη δουλειά.
Οι υποψήφιοι κατά την προεκλογική περίοδο που διανύσαμε δεν βρέθηκαν αντιμέτωποι μόνο με τα προβλήματα της πόλης, αλλά και με τους ενδοπαραταξιακούς εμφυλίους, τους έντονους παραγκωνισμούς και τα πισώπλατα μαχαιρώματα.
Ο Στάθης Κουσουρνάς αν ληφθούν υπόψιν τα ανωτέρω κριτήρια έχει σαφή πλεονεκτήματα, τα οποία βασίζονται στην επιτυχημένη θητεία του στη Νομαρχία, την πορεία του στο ΤΕΕ και τη σεμνή παρουσία του στη Βουλή. Είναι άνθρωπος χαμηλών τόνων, τεχνοκράτης, εργασιομανής, δεν λαϊκίζει. Παρά τη μακρά του θητεία στην Αυτοδιοίκηση σε καίριες θέσεις ευθύνης δεν έχει «φθαρεί», δεν βρέθηκε αντιμέτωπος με την κοινή γνώμη και δεν βρήκε ποτέ κάτι κανείς να του καταλογίσει. Λειτουργεί συνθετικά, σέβεται και αξιοποιεί τους συνεργάτες του.
Αν ήθελε όμως κανείς θεωρήσει ότι σημαντικότερο ρόλο στην εκλογή θα παίξουν κομματικά κριτήρια θα πρέπει να συνεκτιμηθούν τα εξής:
«Σκιά» στην υποψηφιότητα του κ. Κουσουρνά ρίχνει η δυσαρέσκεια του κ. Γιάννη Παρασκευά. Η στάση όμως του κ. Παρασκευά αν και επηρεάζει ελάχιστα τη συσπείρωση της εκλογικής βάσης του κ. Κουσουρνά δεν απειλεί την πρωτοκαθεδρία του, η οποία παγιώνεται μετά και τη διάσπαση της «γαλάζιας» παράταξης σε τοπικό επίπεδο. Αν λάβει κανείς υπόψιν του μάλιστα ότι πρωτοκλασάτα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας στο νησί έχουν στρατευθεί με τον Στάθη Κουσουρνά, όπως και κορυφαία στελέχη της παρατάξεως του Γιάννη Παρασκευά, οι συσχετισμοί δυνάμεων είναι αδιαμφισβήτητοι.
Δεν είναι εξάλλου αμελητέα και η δύναμη της Δημοκρατικής Αριστεράς που έχει προ πολλού εκδηλώσει τη στήριξή της στον ίδιο υποψήφιο.
Στον αντίποδα βρίσκεται ο Γιώργος Χατζημάρκος. Η θητεία του στο ΕΒΕΔ ανεξαρτήτως του αν θεωρείται υποκειμενικά ή αντικειμενικά πετυχημένη ή όχι, το σίγουρο είναι ότι δίχασε τον επιχειρηματικό κόσμο. Και τον έφερε πολλές φορές προ αδιεξόδων.
Οι στρατηγικές επιλογές του, η πολιτική που ακολούθησε αλλά και ο εν γένει επιθετικός χαρακτήρας του σε σημείο μάλιστα να μην μπορεί να τον ελέγχει, τον έφεραν αντιμέτωπο με στελέχη του ΕΒΕΔ από την αντιπολίτευση. Του αποδίδουν αλαζονεία, μεγαλομανία και συγκεντρωτισμό.
Του αναγνωρίζουν ταυτόχρονα πολλοί ότι είναι εργασιομανής και πεισματάρης στην επίτευξη των στόχων του.
Κατά την προεκλογική περίοδο ο κ. Χατζημάρκος στηρίχθηκε σε επικοινωνιακά τεχνάσματα εντυπωσιασμού. Από τους εθελοντές που δια μαγείας βρέθηκαν να τον πλαισιώνουν, μέχρι την αποκομιδή των σκουπιδιών από το αεροδρόμιο, τη βράβευση του από τον Δήμαρχο Ιαλυσού, τις θέσεις του για την κατάργηση του ΔΗΦΟΔΩ και πιο πρόσφατα το πρόγραμμα του που περιλαμβάνει έργα που θεωρούνται δικαίως ή αδίκως εξαιρετικά δύσκολο αν όχι τελείως αδύνατον να υλοποιηθούν.
Τα επικοινωνιακά «φάουλ» ωστόσο στον καλά σχεδιασμένο αγώνα του ήταν πολλά. Από τον εκνευρισμό, για παράδειγμα, που εκδήλωσε δημόσια στο αυτονόητο αίτημα να δημοσιοποιήσει το βιογραφικό του, μέχρι και τον χειρισμό του θέματος της σύμβασης που υπέγραψε η ΔΕΤΑΠ με την Ryanair. Τελικά δεν έμαθε ο ψηφοφόρος τι δουλειά κάνει, πως ζει και τι μόρφωση έχει. Γιατί χωρίς μόρφωση και εμπειρία όχι μόνο δεν θα μπορέσει κανείς να υλοποιήσει τον «Καλλικράτη» αλλ’ ούτε καν να τον καταλάβει.
Εκνευρισμό εκδήλωσε θέτοντας ταυτόχρονα διχαστικές και διαχωριστικές γραμμές στις σχέσεις του με τοπικά ΜΜΕ και δημοσιογράφους. Έφτιαξε από πολύ νωρίς «αυλή» και ήδη όπως φαίνεται επέλεξε να συμπορεύεται με «αυλοκόλακες». Τρέμει και την πιο καλόπιστη κριτική, απ’ όπου κι αν προέρχεται, όπως ο διάβολος το λιβάνι.
Ο κ. Χατζημάρκος φόρεσε από νωρίς τον μανδύα του ανεξάρτητου αλλά στην πορεία στρατηγικές επιλογές του και η αποκάλυψη του παρασκηνίου που συνόδευσε τη συμμετοχή συγκεκριμένων υποψηφίων στο ψηφοδέλτιο του έδειξαν ότι η νέα Νέα Δημοκρατία αφού κατόρθωσε να αποδομήσει την υποψηφιότητα του Χατζή Χατζηευθυμίου τον στήριξε και τον στηρίζει κατά κράτος, αλλά στα… κρυφά. Είναι αυτό μια άλλη θεώρηση της Δημοκρατίας και του σεβασμού προς τον πολίτη.
Η απόφαση του να ζητήσει αντιμνημονιακή ψήφο με σκοπό να αποσυσπειρώσει τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και να εξασφαλίσει την ψήφο διαμαρτυρίας των αναποφάσιστων ήταν ένα επικοινωνιακό τέχνασμα που δεν φαίνεται να του προσφέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα, γιατί δείχνει και στοιχεία καιροσκοπισμού.
Η κρίση και οι συνέπειες του μνημονίου εξάλλου δεν έχουν αντίκτυπο στη Ρόδο ανάλογο με αυτόν που βιώνει ο ψηφοφόρος στα μεγάλα αστικά κέντρα.
Σε κάθε περίπτωση η πρόβλεψη ότι ο κ Κουσουρνάς θα κόψει σήμερα πρώτος το νήμα επιβεβαιώνεται από τα ίδια τα πράγματα και από τα συγκριτικά στοιχεία.
Το διακύβευμα στο δίλημμα Κουσουρνάς ή Χατζημάρκος είναι δεδομένο. Πορεία προς τα εμπρός ή χρεοκοπία του νησιού.
Η εξουσία μπορεί να είναι ελκυστική για πολλούς, η επιλογή όμως των υποψηφίων πρέπει να γίνει με κριτήρια αξιοκρατίας, διοικητικής εμπειρίας, χαρακτήρα και αποτελεσματικότητας.
Η πολιτική ιστορία έχει διδάξει ότι όσο καλοί κι αν είναι οι θεσμοί, η λειτουργία τους εξαρτάται από τα πρόσωπα που θα τους υπηρετήσουν.
Μετά την απομάκρυνση από την κάλπη, εξάλλου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.