Γράφει
ο κ. Γ. Παρασκευάς
Στη μουντή ατμόσφαιρα που ζούμε έστω και μια μικρή χαραμάδα από φως αναπτερώνει το ηθικό μας και την πίστη μας ότι δεν χάθηκαν όλα και ότι μας έχει απομείνει ακόμα το δικαίωμα να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο σε κάτι πιο φωτεινό.
Τυχαία λόγω μιας Κοινωνικής υποχρέωσης βρέθηκα στο Μοναστήρι της Τσαμπίκας και θεώρησα τον εαυτό μου τυχερό γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία για την διατύπωση των παραπάνω αισιόδοξων σκέψεων.
Μια μικρή παρέμβαση στα κτήρια του περιβάλλοντος χώρου του Μοναστηριού συνοδευόμενη από επιλογές χρήσης συμβατές με την ιστορία και την ιερότητα του χώρου προκαλεί τον επισκέπτη να αναλογιστεί τον πλούτο και τους θησαυρούς αυτού του τόπου.
Με ανάμεικτα συναισθήματα έκπληξης και θαυμασμού περιδιάβηκα το Μικρό Εκκλησιαστικό Μουσείο που φυλάττει και εκθέτει αντικείμενα ιδιαίτερου κάλλους και αξίας που αναδεικνύουν και υπενθυμίζουν την ιερότητα και ιστορικότητα του Μοναστηριού.
Διττή προσφορά, η καταγραφή, φύλαξη και προστασία αυτού του πολύτιμου θησαυρού είναι το πρώτο, η πρόκληση και η πρόσκληση να δούμε και να μάθουμε τι καταβολές κουβαλάμε από το παρελθόν και ποιο το χρέος μεταλαμπάδευσης.
Εκ του μη όντος ουδέν γίγνεται, για ό,τι γίνεται και για ό,τι δεν γίνεται υπεύθυνος είναι ο άνθρωπος, για να γίνει κάτι έστω και το πιο απλό πρέπει να υπάρξει αυτός και που θέλει και που μπορεί.
Για αυτό το μικρό, ουσιαστικό και όμορφο που έγινε στο Μοναστήρι το θέλω και μπορώ εκφράστηκε και υλοποιήθηκε από τον Δεσπότη και τους συνεργάτες του επώνυμους και ανώνυμους.
Προσωπικά θέλω να πω σε όλους ένα Ευχαριστώ και να τους εκφράσω τα πιο θερμά μου συγχαρητήρια, η αναγνώριση δεν είναι χαριστική πράξη είναι υποχρέωση.
Σεβασμιώτατε και θέλεις και μπορείς, η φύση και η Κοινωνία αρνιέται το κενό.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ
20/5/2013
