Δεν το συνηθίζω, γιατί μου πέφτει λίγο βαρύ το «αποθανών δεδικαίωται», δε μπορώ να κρύψω όμως ότι με ταρακούνησε η είδηση ότι ο φίλος ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΠΑΘΙΟΥ έβαλε «τελεία» σ´ αυτό που λέγεται ζωή, μετανάστευσε στο επέκεινα και αναρωτιέμαι αν τώρα γελά μαζί μας, όπως σχεδόν πάντα έκανε, ή χάθηκε στον άγνωστο κόσμο των νεκρών.
Διαβάτης και περίεργος αναζητητής της μικρής ατομικής παρένθεσης ζωντανής παρουσίας του στη γη, της νιότης τα χρόνια τα έδωσε χωρίς ιδιοτέλεια και υστεροβουλία στο όνειρο και τον διακαή πόθο για μια άλλη καλύτερη κοινωνία, για μια άλλη πόλη και ένα τόπο λίγο πιο ανθρώπινο και φιλόξενο.
Στραβά τον πήγε μερικές φορές η «ρότα» της ζωής, έπιασε λιμάνια μα βρέθηκε και στις «ξέρες» με πληγές που δύσκολα κλείνουν με το χρόνο.
Σε αυτό τον τελικό απολογισμό το ισοζύγιο είναι στα θετικά του γιατί και αν ακόμα στο πουθενά ταξιδεύει, η μνήμη παραμένει, συνοδεύει τον ίδιο και υπενθυμίζει σε όλους εμάς που πίσω μένουμε, ότι μόνο αυτό απομένει και αυτό μας ακολουθεί.
Γεια σου Φίλε
Παρασκευάς Γιάννης
