Με συγκίνηση -όπως κάθε χρόνο- θα τελεστεί από την Δημοτική Κοινότητα Ρόδου παραμονή της γιορτής του Αρχαγγέλου, στις 7 το απόγευμα, η επιμνημόσυνη δέηση στη μνήμη του αείμνηστου δημάρχου Ρόδου Μιχαήλ Πετρίδη, στο κοιμητήριο του Ταξιάρχη, ένα έργο που φέρει τη δική του υπογραφή.
Θα έχει προηγηθεί Μέγας πανηγυρικός εσπερινός χοροστατούντος του Μητροπολίτη Ρόδου κ. Κυρίλλου και λιτανεία της εικόνας με τη συνοδεία της Φιλαρμονικής του Δήμου Ρόδου. Ο χώρος που ο ίδιος με προσωπικό πάθος φρόντισε να δημιουργηθεί, έγινε τελικά ο τόπος της αιώνιας ανάπαυσής του.
Μέσα στη δεκαετία του ’60, όταν το παλιό νεκροταφείο του Αγίου Δημητρίου δεν επαρκούσε πλέον για τις ανάγκες της διαρκώς επεκτεινόμενης πόλης, ο δήμαρχος Πετρίδης ανέλαβε πρωτοβουλία για τη χωροθέτηση και την κατασκευή ενός νέου κοιμητηρίου. Επέλεξε την περιοχή του Ζέφυρου, ώστε να συνυπάρξουν καθολικό, εβραϊκό και οθωμανικό κοιμητήριο, έναν τόπο αμμώδη, που χρειάστηκε να μεταμορφωθεί με τη μεταφορά δεκάδων φορτηγών χώματος από την ύπαιθρο. Με τον γνωστό του ζήλο και την αποφασιστικότητα που χαρακτήριζαν κάθε του έργο, παρακολουθούσε προσωπικά την πορεία των εργασιών.
«Ο ζήλος του οίκου σου κατέφαγέ με»
«Κάθε μέρα επισκεπτόταν το κοιμητήριο για να δει την πρόοδο», θυμόταν αργότερα ο ιδιαίτερος γραμματέας του Δημήτρης Σαρής. Ο Μητροπολίτης Σπυρίδων, βλέποντας τον «πυρετό δημιουργίας» που τον είχε καταλάβει, προσπαθούσε να τον μετριάσει. Ο γιατρός-δήμαρχος, με σπουδές στη Γαλλία και σπάνια καλλιέργεια, είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη των Ροδιτών όχι μόνο για το διοικητικό του έργο, αλλά και για το ήθος του. Στεκόταν κοντά στους φτωχούς και στους κατατρεγμένους. Πολλοί θυμούνται ακόμη το άγγιγμα του στον ώμο και τη φράση: «Θα τα χρειαστείς για τα φάρμακά σου…».
Από τα μέσα της δεκαετίας του ’50, η Ρόδος γνώρισε χάρη σε εκείνον ένα πρωτόγνωρο άλμα ανάπτυξης. Ο Πετρίδης υπήρξε ένας «καλλιτέχνης της πολιτικής», με φινέτσα, διορατικότητα και πνευματική δύναμη που ξεπέρασε τα όρια του νησιού. Δεν ήταν ουραγός των ισχυρών, αλλά πρωτοπόρος, «ο δήμαρχος που όλοι ήθελαν, αν όχι να τον έχουν σύμμαχο, τουλάχιστον να τα έχουν καλά μαζί του», όπως σημείωνε τότε ο έντυπος τύπος.
4 Απριλίου 1966, η καρδιά του σταμάτησε. Η Δ.Ε. της Κοινότητας συνεδρίασε αυθημερόν και εξέδωσε ψήφισμα για τον αιφνίδιο και αδόκητο θάνατο του πρώτου πολίτη της Ρόδου (πρακτικό. αρ. 1/1966.) Ο δήμαρχος που ταυτίστηκε με την ανοικοδόμηση και την ευημερία της Ρόδου έφυγε ξαφνικά λίγο μετά την επιστροφή του στο νησί από ταξίδι στη Γαλλία. Μετά την κηδεία του, ο Μητροπολίτης Σπυρίδων τοποθέτησε στο κυλικείο του κοιμητηρίου, κάτω από τη φωτογραφία του, την επιγραφή: «Ο ζήλος του οίκου σου κατέφαγέ με». Κι όπως τα έφερε η ζωή, ο Μιχαήλ Πετρίδης ήταν ο πρώτος που τάφηκε στο νέο κοιμητήριο. Το μνήμα του είναι στραμμένο ανάποδα από των υπολοίπων, προς την είσοδο, για να βλέπει, όπως έλεγαν οι Ροδίτες, όσους φτάνουν και να τους ρωτάει με τη γνωστή του γαλήνια φωνή: «Πες μου, διαβάτη: είναι η Ρόδος μου όμορφη, όπως αυτή που άφησα;».
