Η ιστορία της οδού Καμείρου ξεκινά από το έτος 1970, όταν το Γραφείο Δοξιάδη, ένα από τα πλέον έγκυρα παγκοσμίως γραφεία συμβούλων πολεοδόμων, καταρτίζει μια μελέτη «ΡΥΡΜΙΣΤΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ» για την πόλη της Ρόδου. Μια μελέτη που προετοίμασε και οδήγησε τη Ρόδο στη σημερινή της μορφή και προέβλεψε αρκετά επιτυχημένα το πολεοδομικό και αναπτυξιακό της μέλλον. Η μελέτη αυτή συμπληρώθηκε λίγο αργότερα, το 1974, από μια κυκλοφοριακή και συγκοινωνιακή μελέτη από το γραφείο Ι.Μ. Φραγκεσκάκης και Συνεργάτες Ε.Π.Ε., καθηγητή του Ε.Μ.Π. Με αυτές τις προσπάθειες η τότε δημοτική αρχή απέδειξε πως είχε κατανοήσει ότι η Ρόδος αναπτύσσονταν ραγδαία και ότι δεν έπρεπε να αφεθούν στην τύχη τους αυτά τα θέματα. Άξιοι και σοβαροί ταγοί μιας κοινωνίας που απέβλεπε στην συνολική ευδαιμονία των κατοίκων της και όχι στα προσωπικά συμφέροντα!
Οι πολιτικοί λοιπόν εκείνοι μπόρεσαν να προβλέψουν αυτό που θα ακολουθούσε και έτσι απευθύνθηκαν στους πλέον ειδικούς, οι οποίοι περιέγραψαν με λεπτομέρεια αυτό που θα συνέβαινε και με τρόπο που δεν έχει επαναληφθεί από τότε. Οι περισσότεροι από τους επόμενους πολιτικούς μας Άρχοντες φάνηκε ότι δεν κατάλαβαν τίποτε από αυτά τα πράγματα και όσοι προσπάθησαν να μιμηθούν εκείνους δεν τα κατάφεραν, αφού υπέκυπταν, θελημένα ή αθέλητα, σε ένα περίγυρο που έχει σαν μοναδική ασχολία την εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων. Υπάρχουν βέβαια πολλές εξαιρέσεις σε επί μέρους ζητήματα, όμως η συνολική εικόνα είναι αυτή και μας έχει οδηγήσει σε αδιέξοδα.
Εν προκειμένω λοιπόν η οδός Καμείρου, ένα έργο πνοής για την πόλη, ακολούθησε την τύχη της γενικής εικόνας. Αν δούμε το συνημμένο χάρτη, παρμένο από τη σελίδα 402 του 2ου τόμου του «ΡΥΘΜΙΣΤΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ» της πόλης της Ρόδου και αν διαβάσουμε την σχετική παράγραφο την οποία μεταφέρω ως έχει: «Οι άξονες βορρά – Νότου περιλαμβάνουν τρεις λεωφόρους οι οποίες αντιστοιχούν με τις τρεις σημερινές κύριες εξόδους της πόλης, αυτή προς Ιαλυσό, Λίνδο και Καλλιθέα. Οι λεωφόροι αυτοί θα εξυπηρετούν την δυτική ακτή, την κεντρική περιοχή και την ανατολική ακτή της πόλης αντίστοιχα. Επί πλέον προβλέπεται μια αρτηρία μεταξύ των λεωφόρων Ιαλυσού και Λίνδου, ανατολικά της διαχωριστικής ζώνης η οποία δημιουργείται από την αρχαιολογική περιοχή και τη δυτική απότομη κλιτύ. Οι άξονες ανατολής – δύσης περιλαμβάνουν, ξεκινώντας από δυτικά, την Λεωφόρο Παπαλουκά – Βενιζέλου η οποία συνεχίζεται ως λεωφόρος νότια της παλαιάς πόλεως και ως αρτηρία βόρεια από αυτήν, την σημερινή περιφερειακή οδό της πόλης (Άννας Μαρίας, Γρηγορίου Ε΄, Κλαυδίου Πέπερ) η οποία διαμορφώνεται σε αρτηρία, δύο ακόμη αρτηρίες που διέρχονται από τα δύο περάσματα των δυτικών ορεινών όγκων και μιας περιφερειακής αρτηρίας της πόλης του έτους 2000», (σελίδα 401 του 2ου τόμου). Η πρόβλεψη λοιπόν για τη λεωφόρο αυτή, όπως την αναφέρει παραπάνω η μελέτη και που αργότερα ονομάστηκε οδός Καμείρου, δεν έμελλε να υλοποιηθεί. Κάποιοι δεν άφηναν επί χρόνια να διανοιχθεί, χρησιμοποιώντας την Αρχαιολογική Υπηρεσία ως αίτιο, αλλά τα αίτια είναι προφανώς άλλα. Φτάνει να δούμε την πραγματικότητα και το Σχέδιο Πόλης και θα κατανοήσουμε και την πραγματική ιστορία. Σε κάθε περίπτωση όμως, όποιες και αν είναι οι ενστάσεις, πρέπει να διανοιχθεί πλήρως η λεωφόρος αυτή που θα δώσει ανάσα στη πόλη και μάλιστα είναι άμεσης ανάγκης σε μια πόλη που ασφυκτιά κυκλοφοριακά.
Με το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο της Ρόδου του 1987, προβλέφθηκε από εμένα ο Περιμετρικός Δακτύλιος, που θα έδινε διέξοδο σε όλα σχεδόν τα προβλήματα της κυκλοφορίας της πόλης, όμως και αυτό το σχέδιο «πουλήθηκε» από τις Δημοτικές αρχές… Βέβαια οι παρανομίες δεν καλύπτονται και ελπίζω να βρεθεί κάποιος και να αποδώσει τα δέοντα!
Δεν θα ήθελα να αναφερθώ με λεπτομέρειες στο τι συνέβη όλα αυτά τα χρόνια για την οδό Καμείρου γιατί δεν έχει νόημα να σκαλίζουμε τις παθογένειες μας. Όμως η σημερινή Δημοτική Αρχή πρέπει επιτέλους να δει το πρόβλημα αυτό με την δέουσα προσοχή! Επισυνάπτω και το Σχέδιο Πόλης της περιοχής για να μην δημιουργούνται παρεξηγήσεις…, αφού κάποιοι το επικαλούνται αναίτια! Θα μπορούσα μάλιστα να επισυνάψω και δεκάδες αποφάσεις του Σ.τ.Ε που απαγορεύουν ρητά την οποιαδήποτε απομοίωση κοινόχρηστου χώρου. Το ερώτημα όμως που πρέπει να ελεγχθεί και να απαντηθεί είναι, πως δόθηκαν οι οικοδομικές άδειες στην περιοχή και ρευματοδοτήθηκαν οι οικοδομές;
Θα ήθελα παρεμπιπτόντως να αναφερθώ και σε μια άλλη πολύπαθη Λεωφόρο, αυτήν που οδηγεί στην Ιαλυσό. Το Γραφείο Δοξιάδη το 1970 αναφέρει: «Έχει εκπονηθεί μελέτη για τη διαμόρφωση της οδού λεωφόρος Τριαντών σε αρτηρία διπλού κλάδου, δύο λωρίδων κυκλοφορίας σε κάθε κατεύθυνση μα διαχωριστική νησίδα 4,00 μέτρων». (σελίδα 403 του 2ου τόμου). Ολοκληρώνοντας δηλώνω ότι δεν μπορώ να κατανοήσω όλους τους ανθρώπους αυτούς, που πίστεψαν πως μπορούσαν να διοικήσουν αυτόν τον τόπο και που θεωρούν ότι δεν έχουν την υποχρέωση να δικαιολογήσουν στους κατοίκους του νησιού την στάση τους που οδήγησε όλα αυτά τα χρόνια τον τόπο στην καταστροφή, αφού δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω από το ότι δεν ήξεραν.
Του Νικολού Φαρμακίδη
Πολιτικού Μηχανικού Συγκοινωνιολόγου
