Από το Νεοκυπριακό Σύνδεσμο ανακοινώθηκαν τα εξής:
Η 15η Ιουλίου 1974 αποτελεί μια από τις πιο δραματικές και σκοτεινές σελίδες στην ιστορία του Κυπριακού Λαού. Εκείνο το πρωί, η στρατιωτική δικτατορία της Ελλάδας, σε σύμπραξη με την παραστρατιωτική οργάνωση ΕΟΚΑ Β΄, εξαπέλυσε πραξικόπημα με σκοπό την ανατροπή της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης και του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Στις 8:20 π.μ., τεθωρακισμένα και επίλεκτες μονάδες της Εθνικής Φρουράς, καθοδηγούμενες από Έλληνες αξιωματικούς και μέλη της ΕΟΚΑ Β΄, εξαπέλυσαν συντονισμένες επιθέσεις σε καίρια σημεία της Λευκωσίας και άλλων πόλεων. Ο Πρόεδρος Μακάριος κατόρθωσε να διαφύγει, χάρη στην αποφασιστική δράση αντιστασιακών ομάδων που καθυστέρησαν την προέλαση των πραξικοπηματιών, εξασφαλίζοντάς του πολύτιμο χρόνο διαφυγής.
Κατά τις ημέρες του πραξικοπήματος, δεκάδες δημοκρατικοί πολίτες βασανίστηκαν, δολοφονήθηκαν ή εξαφανίστηκαν, ενώ το καθεστώς απελευθέρωσε από τις Κεντρικές Φυλακές τα πιο επικίνδυνα και ακραία στοιχεία, εντείνοντας το κλίμα τρόμου και ανομίας.
Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελληνοδιοικούμενη Εθνική Φρουρά της Κυπριακής Δημοκρατίας αποφεύγει διαχρονικά να αναφερθεί επίσημα στο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου. Αντίθετα, για την τουρκική εισβολή εκδίδονται ετησίως δηλώσεις καταδίκης. Μα για το πραξικόπημα, ποιους να καταδικάσει; Εκείνους που αποτέλεσαν τους πολιτικούς και στρατιωτικούς προγόνους της σημερινής ηγεσίας; Εκείνους δηλαδή που άνοιξαν διάπλατα την κερκόπορτα στον Τούρκο εισβολέα;
Δεν νοείται κυρίαρχο και σοβαρό κράτος που να μην ασκεί πλήρη, συνταγματικό και δημοκρατικό έλεγχο στις ένοπλες δυνάμεις του. Πόσο μάλλον να επιτρέπει οι στρατιωτικές του δομές να ελέγχονται – έμμεσα ή άμεσα – από αξιωματικούς ξένου κράτους. Η Κύπρος από το 1974 πληρώνει ακόμη το τίμημα αυτής της επικίνδυνης εξάρτησης, που είχε ως συνέπεια τη βίαιη καταπάτηση της δημοκρατίας και, τελικά, την απώλεια της εδαφικής της ακεραιότητας.
Η μνήμη του πραξικοπήματος δεν είναι απλώς ιστορική υποχρέωση – είναι καθήκον συλλογικής αυτογνωσίας. Η λήθη οδηγεί στην επανάληψη των ίδιων καταστάσεων. Η 15η Ιουλίου 1974 δεν θα ξεχαστεί – όσο υπάρχουν άνθρωποι που θυμούνται.
Η Κυπριακή Δημοκρατία μας ανήκει — και είναι δική μας υποχρέωση να την αγαπάμε, να τη διαφυλάσσουμε και να την ενισχύουμε. Αν την εγκαταλείψουμε, δεν θα χαθεί μόνο ένα κράτος — θα χαθεί το δικαίωμα μας να ορίζουμε το μέλλον μας ως ελεύθεροι άνθρωποι.
