Οταν οι φιλοδοξίες ξεπερνούν τα όρια του Δήμου • Με δηλώσεις που προκαλούν αμηχανία και υπαινιγμούς που ξεπερνούν τα όρια θεσμικής ευπρέπειας, ο δήμαρχος Ρόδου δείχνει να στοχεύει απερίφραστα στην Περιφέρεια • Ένα σχέδιο εξουσίας που εγείρει ερωτήματα, αντιδράσεις και σκιές υπέρμετρης φιλοδοξίας
Ορισμένοι πολιτικοί χτίζουν την εικόνα τους μέσα από την προσφορά, το έργο και τη σιωπηλή επιρροή. Άλλοι επιλέγουν τον δρόμο του θορύβου, της δημόσιας αμφισβήτησης και της ακραίας αυτοπεποίθησης. Ο δήμαρχος Ρόδου κ. Αλέξανδρος Κολιάδης, ανήκει πλέον αναντίρρητα στη δεύτερη κατηγορία.
Οι πολιτικές ορέξεις του δημάρχου, πλέον, όχι μόνο δεν κρύβονται, αλλά προβάλλονται με τρόπο που δεν αφήνει πολλά στη φαντασία.
Οι τελευταίες του παρεμβάσεις στο δημοτικό συμβούλιο, σε απάντηση ερωτήσεων για την απουσία του από θεσμική συνάντηση με τον περιφερειάρχη, κ. Γιώργο Χατζημάρκο, ξεχείλισαν όχι μόνο από ειρωνεία και υπονοούμενα, αλλά και από μια πολιτική αμετροέπεια που προκάλεσε σοκ και δέος σε όσους γνωρίζουν τα όρια και τις ισορροπίες της αυτοδιοίκησης.
Από την ειρωνεία στην απροκάλυπτη πρόκληση
«Ποιος φοβάται να ανέβει τα σκαλιά της Περιφέρειας… Θα μου πει ο κ. Κώστας (Ταρασλιάς) ότι φοβάμαι να τα ανέβω επειδή είναι τόσο μεγάλα και πολλά… Θα τα ανέβουμε μία και καλή, όπως πρέπει!»
Η δήλωση αυτή δεν ήταν μόνο αλαζονική, ήταν πολιτικά εκρηκτική. Η προφανής παραπομπή στο κτήριο της Περιφέρειας, συνδυασμένη με το “μία και καλή”, αποκάλυψε κάτι περισσότερο από μια φράση εντυπωσιασμού: αποκάλυψε τη βαθιά πίστη του δημάρχου ότι μπορεί να εκθρονίσει τον Χατζημάρκο.
Το ερώτημα που τίθεται πλέον είναι αν πρόκειται για πολιτικό σχεδιασμό ή για μεγαλομανιακό αυτοπροσδιορισμό, πέρα από τις δυνάμεις και τη συγκυρία.
Το φρούτο, το σαπισμένο σύστημα και ο “χαλίφης”
Δεν ήταν η μόνη προκλητική δήλωση. Ο κ. Κολιάδης συνέχισε, με μια φράση που δεν ταιριάζει σε αίθουσα δημοτικού συμβουλίου:
«Το φρούτο σαπίζει, άστο μέχρι να πέσει»
Η αλληγορία είναι απολύτως σαφής: το “φρούτο” είναι η τρέχουσα περιφερειακή αρχή ή, πιο ξεκάθαρα, ο ίδιος ο περιφερειάρχης. Το σαπίζει, το πέφτει, όλα παραπέμπουν σε μια διάθεση υπονόμευσης ή έστω εξουδετέρωσης του Χατζημάρκου. Μιας πολιτικής ηγεσίας που, είτε συμφωνεί κανείς είτε όχι, εξελέγη με ισχυρή λαϊκή εντολή και αποδεδειγμένο έργο. Ο κατά γενική ομολογία ικανότερος τοπικός πολιτικός των τελευταίων ετών.
Το να εμφανίζεται, λοιπόν, ο δήμαρχος Ρόδου ως “χαλίφης στη θέση του χαλίφη”, αγνοώντας τις πολιτικές και αριθμητικές ισορροπίες σε 13 νησιά, φαντάζει περισσότερο ως δείγμα αμετροέπειας παρά στρατηγικής ευφυΐας.
Μπορεί η προεδρία της ΠΕΔ να θρέψει ένα ψηφοδέλτιο;
Ο Κολιάδης, ως πρόεδρος της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Νοτίου Αιγαίου, έχει αναμφισβήτητα αποκτήσει πολιτικές προσβάσεις. Όμως, το να θεωρεί κανείς ότι οι επαφές με δημάρχους ή αντιδημάρχους ισοδυναμούν με στήριξη σε υποψηφιότητα περιφερειάρχη, είναι άλλο ένα δείγμα αβάσιμης αυτοπεποίθησης.
Το να θεωρείται δεδομένο πως ο δήμαρχος Μυκόνου, ο αντιδήμαρχος Καλύμνου ή ο πρόεδρος της Τήνου θα στρατευτούν ξαφνικά σε ένα μέτωπο ανατροπής Χατζημάρκου, απλώς επειδή συμμετέχουν στην ΠΕΔ, συνιστά πολιτική απλούστευση που δεν αντέχει σε σοβαρή ανάλυση. Οι άνθρωποι της αυτοδιοίκησης έχουν βαθιά επίγνωση των συσχετισμών και δεν θυσιάζουν το τοπικό τους κεφάλαιο για προσωπικά σχέδια τρίτων.
Υπερκομματικός ή πολιτικά αποπροσανατολισμένος;
Ο Κολιάδης επιχειρεί να αυτοπαρουσιαστεί παραπέρα ως υπερκομματικός: έχει στήριξη από τον ΣΥΡΙΖΑ, τυπική υποστήριξη από το ΠΑΣΟΚ (μέσω του Νικητιάδη) και στέλνει σήματα φιλίας σε κύκλους απογοητευμένων νεοδημοκρατών. Αυτή η πολυγλωσσία μπορεί πρόσκαιρα να εντυπωσιάζει, αλλά πολιτικά δεν πείθει.
Στην πράξη, ο Κολιάδης εμφανίζεται ως πολιτικός δίχως σαφή ταυτότητα, που προσπαθεί να εδραιωθεί σε όλα τα μέτωπα ταυτόχρονα, ελπίζοντας πως η φθορά του αντιπάλου του θα ανοίξει την πόρτα για τον ίδιο. Πρόκειται για μια στρατηγική περισσότερο αντι-Χατζημαρκική, παρά δημιουργική ή θεσμική.
Η εκδίκηση ενός ηττημένου συστήματος;
Την ίδια ώρα, ένα κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας, απογοητευμένο από την εσωτερική διαχείριση στο Νότιο Αιγαίο, φέρεται έτοιμο να δει με θετικό μάτι την υποψηφιότητα Κολιάδη. Αν αυτή υποστηριχτεί από πρόσωπα του παλαιού “Καμπουρακικού μπλοκ”, τότε τα πράγματα μπερδεύουν.
Η πιθανότητα να επενδύσουν τώρα σε υποψηφιότητα Κολιάδη για την Περιφέρεια, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως η τέλεια αντιστροφή ρόλων. Να τονίσει το δόγμα της πολιτικής: “Τίποτα δεν ξεχνιέται. Όλα επιστρέφουν.”
Πιο συγκεκριμένα: Αντικειμενικά, η επικράτηση Κολιάδη στον Δήμο Ρόδου σήμανε ένα μεγάλο πλήγμα της δημοτικής πορείας του Αντώνη Καμπουράκη. Για πολλούς όμως, το παιχνίδι δεν τελείωσε, απλώς μεταφέρθηκε σε άλλο επίπεδο. Στελέχη που ανήκαν στο “στρατόπεδο Καμπουράκη” διαβλέπουν στην πιθανή υποψηφιότητα Κολιάδη για την Περιφέρεια, το ιδανικό όχημα πολιτικής ρεβάνς απέναντι στον Γιώργο Χατζημάρκο, τον οποίο θεωρούν συνυπεύθυνο για την ήττα τους.
Η πολιτική είναι και θέμα συμβόλων: το να εκλεγεί ο αντίπαλός σου περιφερειάρχης, με τη βοήθεια των δικών σου πρώην συνεργατών, θα ήταν για κάποιους μία θεία νέμεσις.
Η πολιτική είναι επίσης η τέχνη του εφικτού. Το μπόλιασμα συνεργατών σου στον μέχρι τώρα αντίπαλό σου, που εξημέρωσες πλήρως, αν οδηγήσει στην κατάρρευση του «νονού» που εσύ έχεις «βαφτίσει», σε ξανακάνει άρχοντα.
Η εσωστρέφεια της ΝΔ και η “έκρηξη” που ίσως έρθει
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη μπορεί να μοιάζει σταθερή, αλλά οι εσωτερικές εντάσεις και η φθορά που έρχεται με τον χρόνο ενδέχεται να έχουν σοβαρές επιπτώσεις στην τοπική αυτοδιοίκηση. Αν στις επόμενες εθνικές εκλογές η Νέα Δημοκρατία εμφανίσει απώλειες ή τάσεις αποσυσπείρωσης, τότε προσωπικότητες όπως ο Κολιάδης θα μπορούσαν να κεφαλαιοποιήσουν τη δυσαρέσκεια αυτή, ειδικά σε περιοχές με ιδιόμορφη κομματική γεωγραφία όπως το Νότιο Αιγαίο.
Δεν μπορεί να απουσιάζει η κεντρική πολιτική σκηνή από τον σχεδιασμό. Εάν η Νέα Δημοκρατία υποστεί φθορά στις επερχόμενες εθνικές εκλογές, ιδιαίτερα από εσωκομματικές τριβές και απογοήτευση στελεχών, τότε η ισχύς του χαρτιού Χατζημάρκου ενδέχεται να μειωθεί, λόγω και της απολύτως θετικής ταύτισής του με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, σήμερα.
Ο Κολιάδης φαντάζει στους πολιτικούς αντιπάλους του Χατζημάρκου ως ένας «μεταβατικός παίχτης» που μπορεί να ενώσει δυσαρεστημένους δεξιούς, πρώην πασόκους και ψηφοφόρους της Κεντροαριστεράς, με όχημα τον Δήμο Ρόδου και όπλο το αντι-περιφερειακό αφήγημα.
Η Ρόδος πρώτα: Μια ανοιχτή πληγή
Σε αυτό το πλαίσιο, δεν μπορεί να παραβλεφθεί πως η ίδια η πόλη της Ρόδου παραμένει με σοβαρά ζητήματα διακυβέρνησης. Εν μέσω καλοκαιρινής σεζόν, με καταιγίδες διαμαρτυριών για τις υποδομές, τη στάθμευση, την καθαριότητα και τη διαχείριση του τουριστικού ρεύματος, ο δήμαρχος Ρόδου φαίνεται περισσότερο απορροφημένος με τα σκαλιά της Περιφέρειας παρά με τα σοκάκια της Παλιάς Πόλης και τις καταστροφές που προκάλεσε η Bora στο νησί.
Πολλοί στο εσωτερικό της Ρόδου τον κατηγορούν για διάχυτη πολιτική απουσία, και για διοίκηση που βασίζεται σε λόγια και εντυπώσεις παρά σε ουσία και έργο. Το να ξεκινάει, λοιπόν, ήδη από τον πρώτο χρόνο της θητείας του τις εξορμήσεις για τη «μεγάλη καρέκλα», δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί πολιτικά επιπόλαιο, αν όχι ύποπτο.
Υπέρμετρη φιλοδοξία, χωρίς πυξίδα
Η επιμονή του δημάρχου να υπονομεύσει, να ειρωνευτεί και εν τέλει να υποκαταστήσει τον περιφερειάρχη, δύσκολα δικαιολογείται. Η φιλοδοξία είναι θεμιτή, όταν όμως συνοδεύεται από ρεαλισμό, σχέδιο και έργο. Όταν γίνεται μονόλογος εξουσίας και προσωπικής δικαίωσης, τότε χάνει την πολιτική της νομιμοποίηση και μετατρέπεται σε αυτοκαταστροφική επιδίωξη.
Αντί να επενδύει στην ενίσχυση του θεσμικού του ρόλου, ο Κολιάδης φαίνεται να τον χρησιμοποιεί ως εφαλτήριο για μία μάχη που δεν του ανατέθηκε και για έναν ρόλο που δεν του αναγνωρίστηκε.
Εν κατακλείδι: Πριν ανέβεις τα σκαλιά, κοίτα αν σε περιμένουν
Μένει να φανεί αν αυτό το σχέδιο θα μείνει στη σφαίρα της φιλοδοξίας ή θα πάρει σάρκα και οστά. Το μόνο βέβαιο είναι πως το όνομα του δημάρχου Ρόδου θα επανέρχεται με αυξανόμενη ένταση στα πολιτικά πηγαδάκια της Περιφέρειας. Και κάθε συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου θα μοιάζει λιγότερο με τοπική διαβούλευση και περισσότερο με πρόβα για ένα προεκλογικό debate… περιφερειακής κλίμακας.
Η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου δεν είναι ένα κενό που περιμένει να γεμίσει. Είναι ένας οργανισμός με ισχυρές ρίζες, δομές και ψηφοφόρους που δεν πείθονται από δηλώσεις εντυπωσιασμού και θεατρικές αλληγορίες.
Το ό,τι ο Αλέξανδρος Κολιάδης έχει φιλοδοξίες, είναι σαφές. Το ό,τι πιστεύει πως μπορεί να ροκανίσει ή και να πάρει την καρέκλα του Χατζημάρκου είναι ανέκδοτο. Το μέλλον θα δείξει αν αυτή η υπερβολική αυτοεκτίμηση θα τον οδηγήσει προς τα πάνω ή αν θα τον αφήσει μετέωρο, στα σκαλιά που ήθελε να ανέβει «μία και καλή».
