Την τελευταία δεκαετία η Ελλάδα κατάφερε να προσθέσει περίπου 13 εκατ. ξένους τουρίστες σε όσους την επισκέπτονται κάθε χρόνο. Παρά τον πόλεμο, που οδήγησε στην απώλεια των Ρώσων τουριστών (περίπου 1 εκατ.), παρά την πανδημία, παρά το πληθωριστικό ρεύμα, παρά τον ανταγωνισμό από νέες ανερχόμενες δυνάμεις (Αλβανία, Τυνησία κ.λπ.), παρά ακόμη και τους σεισμούς στη Σαντορίνη, η χρονιά θα κλείσει με μεγέθη-ρεκόρ της τάξης των 37 εκατ. τουριστών.
Οι επιτυχίες ως συνήθως έχουν πολλούς «πατεράδες», αλλά αυτή η επίδοση αποτελεί από κάθε άποψη ένα θρίαμβο της ιδιωτικής οικονομίας. Για να γίνει αντιληπτό, οι επενδύσεις στον τουρισμό που οδήγησαν σε αυτήν την εκρηκτική άνοδο παραμένουν και σήμερα, σύμφωνα με ανάλυση της Εθνικής Τράπεζας, κατά 80%-85% ιδιωτικές. Φανταστείτε να ακολουθούσαν και οι δημόσιες επενδύσεις.
Το ξενοδοχειακό δυναμικό αναβαθμίστηκε μαζικά τα τελευταία δέκα χρόνια, με σαφή στροφή σε μονάδες 4 και 5 αστέρων. Ταυτόχρονα ενισχύθηκαν οι αεροπορικές συνδέσεις, ιδίως με αγορές υψηλής δαπάνης, όπως αυτή των ΗΠΑ. Δηλαδή, ποιότητα και συνδεσιμότητα.
Το αποτέλεσμα ήταν η Ελλάδα να βρίσκεται πλέον στην πεντάδα των μεσογειακών χωρών με αύξηση μεριδίου αγοράς από το 2% στο 2,5% της παγκόσμιας αγοράς, ποσοστό δυσανάλογο με το γεωγραφικό μέγεθός της. Συνέβη μάλιστα την ώρα που οι παραδοσιακοί ανταγωνιστές μας, Ιταλία και Ισπανία, είδαν υποχώρηση των μεριδίων τους.
Στα 55 εκατ. τουρίστες ετησίως έως το 2040
Από αυτήν την αύξηση που σημείωσαν οι ελληνικοί προορισμοί μέσα σε μία δεκαετία, το 40% είναι καθαρά ελληνική επιτυχία. Δεν οφείλεται μόνο στην παγκόσμια άνοδο των ταξιδιών, ούτε στην ελκυστικότητα των μεσογειακών χωρών. Αποτελεί κερδισμένο μερίδιο λόγω αύξησης της ανταγωνιστικότητας.
Τα 5 εκατ. από τα 13 εκατ. επιπλέον τουριστών δεν ήρθαν επειδή «έτσι πήγαινε το ρεύμα», αλλά επειδή επέλεξαν ένα αναβαθμισμένο τουριστικό προϊόν.
Και κάπου εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Τα ιδιωτικά κεφάλαια συνεχίζουν να κινούνται. Αλλά χωρίς κρατικές επενδύσεις σε βασικές υποδομές, όπως ύδρευση, απορρίμματα και λιμάνια, η αυξημένη τουριστική δραστηριότητα συγκρούεται ήδη με τις τοπικές αντιδράσεις, τον κορεσμό και βεβαίως τη φθορά του προϊόντος. Ο ελληνικός τουρισμός μπορεί για μεγάλο μέρος του κράτους (συμπεριλαμβανομένης και της τοπικής αυτοδιοίκησης) να θεωρείται ότι θα συνεχίσει να μεγαλώνει μόνος του, αλλά η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Αν θεωρήσουμε δεδομένη την επιτυχία και συνεχίσουμε να επενδύουμε μόλις ένα ευρώ σε δημόσιες επενδύσεις για κάθε τέσσερα ευρώ ιδιωτικών, τότε το μοντέλο θα αρχίσει να τρίζει. Ο πραγματικός κίνδυνος σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι να σταματήσουν οι αυξημένες ροές νέων τουριστών, αλλά να χάσουμε αυτούς που κερδίσαμε την τελευταία δεκαετία.
Πηγή: kathimerini.gr
