Ήταν ξημερώματα 24ης Ιουλίου 1974. Το αεροσκάφος του Γάλλου προέδρου Βαλερί Ζισκάρ ντʼ Εστέν προσγειώνεται στο αεροδρόμιο της Αθήνας μεταφέροντας από το Παρίσι τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Χιλιάδες κόσμου με αναστάσιμες λαμπάδες στα χέρια, αποτελεί το λαϊκό ξέσπασμα μετά την επτάχρονη δικτατορία, αλλά και την εισβολή και την τραγωδία της Κύπρου. Και εγένετο αποκατάσταση του δημοκρατικού μας πολιτεύματος . Μάλλον όμως, κάτι πήγε στραβά αυτά τα 42 χρόνια. Πότε και πώς η θριαμβευτικά νομιμοποιημένη δημοκρατία άρχισε να απονομιμοποιείται; Πότε άρχισε να μεταλλάσσεται σε κομματοκρατία. Πώς δηλαδή, το πολιτικό «παιχνίδι» εξέπεσε σε αντιπαράθεση αντίπαλων ομάδων ( το λέω ευγενικά…) για τη διανομή των πλούτου του κράτους στην πελατεία τους; Πως εμείς καταντήσαμε να γίνουμε πελάτες τους; Τι οδήγησε μια χώρα, που έγινε πρώτη από όλες τις περιφερειακές χώρες της Ευρώπης ισότιμο μέλος των ευρωπαϊκών κοινοτήτων, να μετατραπεί σε κράτος παρία, χρεοκοπημένο αναξιοπρεπές με ευτελισμένους πολίτες; Και μιας και πολλά θ’ ακούσουμε γι’ αυτή τη δύσμοιρη δημοκρατία, η σιωπή , η περισυλλογή και ο «Ισοκράτους Αεροπαγιτικός» θα ήταν ότι καλύτερο:
«Καίτοι πῶς χρὴ ταύτην τὴν πολιτείαν ἐπαινεῖν ἢ στέργειν τὴν τοσούτων μὲν κακῶν αἰτίαν πρότερον γενομένην, νῦν δὲ καθ’ ἕκαστον τὸν ἐνιαυτὸν ἐπὶ τὸ χεῖρον φερομένην; πῶς δ’ οὐ χρὴ δεδιέναι μὴ τοιαύτης ἐπιδόσεως γιγνομένης τελευτῶντες εἰς τραχύτερα πράγματα τῶν τότε γενομένων ἐξοκείλωμεν; …»
«Πως γίνεται να επαινούμε και να ευνοούμε αυτό το πολίτευμα που έγινε η αιτία τόσων κακών και σήμερα φαίνεται να πηγαίνει προς το χειρότερο; Πως γίνεται να μην φοβόμαστε ότι, αφού η κατάσταση πάει προς το χειρότερο, δεν θα καταντήσουμε σε κατάσταση ακόμα πιο άσχημη από την εποχή εκείνη; Διότι εκείνοι που διοικούσαν την πόλη τότε (αναφέρεται στην εποχή του Σόλωνα και του Κλεισθένη), δεν δημιούργησαν ένα πολίτευμα το οποίο μόνο κατ’ όνομα να θεωρείται το πιο φιλελεύθερο και το πιο πράο από όλα, ενώ στην πράξη να εμφανίζεται διαφορετικό σε όσους το ζουν• ούτε ένα πολίτευμα που να εκπαιδεύει τους πολίτες έτσι ώστε να θεωρούν δημοκρατία την ασυδοσία, ελευθερία την παρανομία, ισονομία την αναίδεια και ευδαιμονία την εξουσία του καθενός να κάνει ό,τι θέλει, αλλά ένα πολίτευμα το οποίο, δείχνοντας την απέχθειά του για όσους τα έκαναν αυτά και τιμωρώντας τους, έκανε όλους τους πολίτες καλύτερους και πιο μυαλωμένους.»
