• « Ήθελα να κάνω κάτι και για το νησί και για τους ανθρώπους που δίνουν μάχη με τον καρκίνο» • «Είχα μια περίοδο περίπου τριών μηνών σκληρής δουλειάς, έχασα 9 κιλά, έκανα πολλή γυμναστική, πρόσεξα τη διατροφή μου, έκοψα το κάπνισμα» • «Πιθανόν να ήμουν από τους τελευταίους που ανέβηκαν φέτος, ίσως και ο τελευταίος, μέχρι να ξαναλιώσουν τα χιόνια και οι πάγοι»
Η επαφή του Δημήτρη Καραβόλια με την ύπαιθρο, οι πεζοπορίες, η αναρρίχηση και η συμμετοχή του σε εθελοντικές δράσεις έχουν διαμορφώσει έναν άνθρωπο που ξέρει τι σημαίνει προσπάθεια, πειθαρχία, ενσυναίσθηση και υπομονή.
Φέτος αποφάσισε να ανέβει στον Μύτικα μέσα σε δύσκολες καιρικές συνθήκες, έχοντας προηγουμένως δουλέψει σκληρά για να προετοιμαστεί. Δεν το έκανε όμως μόνο για τον εαυτό του. Πήρε μαζί του τη σημαία του Συλλόγου Στήριξης Καρκινοπαθών Δωδεκανήσου, θέλοντας να στείλει το δικό του μήνυμα σε όσους παλεύουν με τον καρκίνο. Εξάλλου έχει δει τον αγώνα των ογκολογικών ασθενών από πρώτο χέρι, αφού όπως λέει στη συνέντευξή μας στη «δημοκρατική» και ο πατέρας αλλά και δύο φίλοι του χρειάστηκε να περάσουν αυτή τη μεγάλη δοκιμασία.
Η πράξη του άγγιξε πολλούς, τόσο για το εγχείρημά του όσο και για το μήνυμα που θέλησε να μεταφέρει. Στη συνέντευξή μας περιγράφει την προσπάθεια, το βάρος της ευθύνης που ένιωσε, αλλά και το τι σημαίνει για τον ίδιο η επαφή με το βουνό.
• Δημήτρη, επέστρεψες στη Ρόδο μετά από την ανάβαση στον Μύτικα, ένα μεγάλο επίτευγμα για πολλούς λόγους.
Πράγματι. Η ανάβαση στον Μύτικα έγινε στις αρχές Νοεμβρίου. Στις 3 του μήνα έφυγα από Ρόδο για τη Θεσσαλία και στις 4 του μηνός, τα ξημερώματα, ξεκινήσαμε την ανάβαση στον Όλυμπο. Αναχώρηση, ανάβαση, επιστροφή, όλα έγιναν μέσα σε μία μέρα, χωρίς διανυκτέρευση σε καταφύγιο, γιατί δεν υπήρχε κανένα ανοιχτό. Κανονικά, η κλασική ανάβαση γίνεται με διανυκτέρευση από τη μεριά του Λιτόχωρου, από τη βορειοανατολική πλευρά του Ολύμπου. Εμείς επιλέξαμε τη νοτιοδυτική πλευρά του βουνού, τη διαδρομή από τη μεριά της Ελασσόνας. Ανεβήκαμε προς το καταφύγιο Χριστάκη, το οποίο όμως ήταν κλειστό. Όλα τα καταφύγια εκείνη την περίοδο είναι κλειστά. Κλείνουν στις 30 Οκτωβρίου και από εκεί και πάνω, τέτοια εποχή, κανονικά δεν ανεβαίνει κανείς, γιατί το βουνό είναι σε φάση αυξημένης επικινδυνότητας, χιόνι, πάγος, αέρας, χαμηλές θερμοκρασίες. Σταματά η οργανωμένη λειτουργία και η υποστήριξη. Η ανάβαση στον Μύτικα αυτή την περίοδο είναι σχεδόν απαγορευτική. Πιθανόν να ήμουν από τους τελευταίους που ανέβηκαν φέτος, ίσως και ο τελευταίος, μέχρι να ξαναλιώσουν τα χιόνια και οι πάγοι.
• Παρόλα αυτά εσύ το τόλμησες και το κατάφερες.
Έπαιξε μεγάλο ρόλο ο οδηγός μου. Είχα μαζί μου, κατά τη γνώμη μου, έναν από τους καλύτερους οδηγούς βουνού στην Ελλάδα, αν όχι τον καλύτερο. Είναι ο Σάκης Πιτένης, ο άνθρωπος πίσω από την Trekking Hellas Θεσσαλονίκης – Ολύμπου. Ανέβηκα μαζί του. Τον πλησίασα γιατί ήδη είχα μια σχέση με το βουνό, μια ενασχόληση γενικά με το outdoor, και του είπα «τελειώνω τη δουλειά στις 2 Νοεμβρίου, δουλεύω σεζόν, και την επόμενη μέρα φεύγω. Αν υπάρχει κάποια πιθανότητα, θα ήθελα να ανέβω στον Μύτικα». Εκείνος μου είπε ότι, αν ο καιρός μας ευνοήσει και είμαι σωστά προετοιμασμένος, μπορούμε να το επιχειρήσουμε.
• Τι προετοιμασία χρειάζεται για μια τέτοια ανάβαση; Ήταν η πρώτη φορά που ανέβηκες εσύ στον Μύτικα;
Στον Μύτικα ανέβηκα για πρώτη φορά φέτος. Πέρσι, στις 22 Νοεμβρίου, είχα ανέβει στη δεύτερη ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου, το Σκολιό. Το Σκολιό είναι εξ ολοκλήρου πεζοπορική κορυφή, αλλά τον χειμώνα είναι πολύ απαιτητική. Το χιόνι κάνει την κίνηση επίπονη, πονάει το πόδι και στο πάτημα και στο σήκωμα, και καταπονεί πολύ το σώμα. Τότε είχα ανέβει χωρίς τόσο καλή προετοιμασία και ένιωσα την επικινδυνότητα της κατάστασης. Δεν ήμουν στην ιδανική φυσική κατάσταση για κάτι τέτοιο. Ήταν οριακό και που ανέβηκα και που κατέβηκα. Για αυτό φέτος αποφάσισα να το πάρω πολύ σοβαρά. Είχα μια περίοδο περίπου τριών μηνών σκληρής δουλειάς, έχασα 9 κιλά, έκανα πολλή γυμναστική, πρόσεξα τη διατροφή μου, έκοψα το κάπνισμα. Ήταν μια περίοδος με μεγάλο προσωπικό πείσμα και με έναν ξεκάθαρο στόχο στο μυαλό μου.
• Άρα είχες βάλει συνειδητά στόχο τον Μύτικα. Γιατί; Τι σημαίνει για σένα αυτή η κορυφή;
Ο Μύτικας είναι η κορυφή της Ελλάδας. Για έναν ορειβάτη είναι το φυσικό «ταβάνι» της χώρας. Κάθε ορειβάτης, αργά ή γρήγορα, σκέφτεται αυτή την κορυφή. Δεν είναι εύκολη ανάβαση.
Τα τελευταία μέτρα είναι σχεδόν αναρριχητικά και το βουνό είναι τεχνικό, ιδιαίτερα από ένα σημείο και πάνω. Δεν πας χωρίς γνώσεις, χωρίς εξοπλισμό και χωρίς σωστή καθοδήγηση. Τον χειμώνα όλα αυτά γίνονται ακόμα πιο δύσκολα.
• Εδώ στη Ρόδο μπορεί να μην έχουμε νιώσει ακόμα χειμώνα, αλλά στο σημείο που ήσουν εσύ μιλάμε για πραγματικές χειμερινές συνθήκες. Πώς ήταν ο καιρός όταν ξεκινήσατε;
Πολύ δύσκολος. Το πρωί, όταν ξεκινήσαμε, φτάσαμε σε ένα χωριό στους πρόποδες του Ολύμπου, τα Καλύβια, για να συναντήσουμε τον οδηγό μας τον Σάκη.
Μαζί μου ήταν κι ένας φίλος μου, ο Χρήστος Κόνιαρης. Ξεκινήσαμε μαζί την προσπάθεια, εκείνος όμως έμεινε στη Σκάλα, στα 2.860μ, εκεί που τελειώνει η πεζοπορία και γίνεται αναρριχητικό και τεχνικό το βουνό και δεν τα κατάφερε μέχρι πάνω. Στα Καλύβια, πριν αρχίσουμε ουσιαστικά την ανάβαση, έβρεχε καταρρακτωδώς. Εκείνη τη στιγμή σκεφτόμουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει η ανάβαση. Ο Σάκης, όμως, μου είπε «πάμε να δούμε μέχρι το καταφύγιο Χριστάκη. Μπορεί πιο πάνω από τα σύννεφα να είναι καλύτερα». Μιλάμε για μεγάλα υψόμετρα. Ανεβήκαμε λοιπόν μέχρι το Χριστάκη και, πράγματι, όταν περάσαμε τα 2.000 μέτρα, βγήκαμε σχεδόν πάνω από τα σύννεφα. Εκεί ψηλά δεν έβρεχε. Μας έκανε χάρη ο καιρός.
• Για πόσες ώρες μιλάμε συνολικά, ανάβαση και κατάβαση;
Μιλάμε για περίπου 6–7 ώρες συνολικά. Βέβαια, ανάλογα με τον καιρό, η ίδια διαδρομή μπορεί να είναι 5 ώρες το καλοκαίρι και να φτάσει και τις 10 τον χειμώνα. Το χιόνι, ο πάγος, ο αέρας, όλα παίζουν ρόλο.
• Θέλω να πάμε στη στιγμή που πλησιάζεις την κορυφή. Τι ένιωθες εκεί;
Όσο πλησιάζεις, υπάρχει ένα πράγμα μόνο στο μυαλό, «πρέπει να φτάσω». Αυτό σκεφτόμουν. Δεν περνάει από το μυαλό σου το «γυρίζω πίσω», εκτός αν σε σταματήσει ο καιρός ή το βουνό που δεν γίνεται να προχωρήσεις άλλο. Ο καιρός ήταν οριακός. Όταν φτάσαμε στο τελευταίο πεζοπορικό κομμάτι, στην κορυφή Σκάλα, που είναι η τρίτη ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου, εκεί σταματήσαμε με τον φίλο μου. Εκείνος έμεινε πίσω, δεν συνέχισε. Από εκεί και πάνω ξεκινά το καθαρά αναρριχητικό τμήμα. Ο Σάκης μου είπε ότι η κατάσταση είναι οριακή για να συνεχίσουμε. Το βουνό είχε πιάσει χιόνι και πάγο. Αυτό σημαίνει ότι όλα γλιστράνε. Αν φύγεις στον γκρεμό που βρίσκεται από κάτω, δεν έχεις σταματημό. Του είπα «Σάκη, εσύ είσαι ο οδηγός. Εγώ θέλω να φτάσω στην κορυφή. Αν μου πεις όμως ότι είναι απαγορευτικό, το δέχομαι. Αλλά αν κρίνεις ότι γίνεται, θέλω να το προσπαθήσω». Εκείνος μου είπε πως βλέπει ότι έχω εξοικείωση με το βουνό, ότι είμαι σωστά εξοπλισμένος και σε καλή κατάσταση. Φαντάζομαι ότι, αν έβλεπε έναν άνθρωπο ανασφαλή και σφιγμένο από τα πρώτα βήματα, δεν θα τον έπαιρνε μαζί του σε αυτές τις συνθήκες. Αφήσαμε λοιπόν τον Χρήστο στη Σκάλα και ξεκινήσαμε το σκαρφάλωμα προς τον Μύτικα. Ανεβήκαμε με σκοινιά, ζώνες, κράνη. Δεν πας χωρίς σωστό εξοπλισμό, δεν είναι μια απλή ανάβαση. Υπήρχαν νερά παντού, χιόνια δεξιά και αριστερά, πάγοι. Ένα γλίστρημα αρκεί για να γίνει ζημιά. Καθώς ανεβαίναμε, πιστεύω ότι ο Σάκης είδε πως είμαι πιο εξοικειωμένος και αυτό τον έκανε να νιώσει ότι μπορεί να με εμπιστευτεί μέχρι την κορυφή.
• Πατάς κορυφή. Εκεί, τι συμβαίνει, τι συναισθήματα βιώνεις;
Τα συναισθήματα είναι πολύ έντονα. Δικαίωση, χαρά, ανακούφιση, όλα μαζί. Εκεί πάνω σήκωσα και τη σημαία του Συλλόγου Στήριξης Καρκινοπαθών Ρόδου «Μαζί με Δύναμη για τη Ζωή». Αυτός ήταν ο δεύτερος μεγάλος στόχος αυτού του ταξιδιού. Ήθελα να κάνω κάτι και για το νησί και για τους ανθρώπους που δίνουν μάχη με τον καρκίνο. Για μένα δεν υπάρχει κορυφή που να συγκρίνεται με το «βουνό» που ανεβαίνουν αυτοί οι άνθρωποι κάθε μέρα.
• Πώς γεννήθηκε η ιδέα να πάρεις μαζί σου τη σημαία του Συλλόγου Στήριξης Καρκινοπαθών;
Έχω δύο αδελφικούς φίλους και τον πατέρα μου που πέρασαν καρκίνο. Ευτυχώς, σήμερα είναι όλοι καλά. Ο ένας από τους φίλους αυτούς είχε σκοπό να έρθει μαζί μας στον Όλυμπο. Ήθελε να κάνει κι αυτός την προσπάθειά του. Τελικά, λόγω προγράμματος δεν μπόρεσε να έρθει. Σκέφτηκα ότι, αφού έχω αυτή την ευκαιρία να ανέβω στην κορυφή της Ελλάδας, είναι σωστό να κάνω κάτι που να έχει και ένα μήνυμα για ανθρώπους που δοκιμάζονται. Δεν ήθελα να είναι μόνο μια προσωπική επιτυχία. Μίλησα με την αδερφή μου, την Αγνή, και τη ρώτησα τι μπορούμε να αναδείξουμε από τη Ρόδο. Μου είπε για τον Σύλλογο «Μαζί με Δύναμη για τη Ζωή», που στηρίζει καρκινοπαθείς και τις οικογένειές τους. Ζήτησα τη σημαία για να την πάρω μαζί μου και να την υψώσω στον Μύτικα, οι άνθρωποι του Συλλόγου με χαρά ανταποκρίθηκαν, κι έτσι έγινε.
• Μετά τη δημοσιοποίηση της ανάβασης, όταν πια ανέβηκες στον Μύτικα με τη σημαία του συλλόγου, επικοινώνησαν μαζί σου άνθρωποι που παλεύουν με τον καρκίνο;
Ναι, δέχτηκα πολλά τηλεφωνήματα και μηνύματα. Εγώ στην αρχή δεν ήξερα καν ότι είχε βγει ήδη άρθρο. Ήμουν ακόμα στη Θεσσαλία, σε φάση ταξιδιού, γιατί πρέπει να πω ότι μετά από τον Όλυμπο δεν γυρίσαμε κατευθείαν. Συνεχίσαμε, σκαρφαλώσαμε στα Μετέωρα και ανεβήκαμε και στον Κόζιακα, μια δεύτερη κορυφή, στα 1.901 μέτρα. Κάποια στιγμή με πήρε η γυναίκα μου για να μου πει για το δημοσίευμα της «δημοκρατικής». Από εκεί και μετά άρχισαν τα τηλεφωνήματα, τα μηνύματα. Μου έστειλαν φίλοι, αλλά και άνθρωποι που δεν γνώριζα προσωπικά, για να μου πουν συγχαρητήρια, για να μου μεταφέρουν τη συγκίνησή τους. Η χαρά ήταν μεγάλη. Το συναίσθημα που εισέπραξα ήταν πολύ έντονο.
• Κάποιοι λένε ότι η ορειβασία είναι επικίνδυνο σπορ.
Το ακούω συχνά. Το κάθε βήμα πονάει. Ειδικά με τις συνθήκες που είχαμε, με κρύο, χιόνια, πάγο. Όταν όμως φτάνεις στην κορυφή, όλη η κούραση αλλάζει μορφή. Γίνεται χαρά. Γίνεται ένα πολύ δυνατό συναίσθημα. Είναι και μια καθαρή αναμέτρηση με τον εαυτό σου, με τις δυνάμεις σου, τις αντοχές σου, τα όριά σου. Η πρώτη φορά που ένιωσα πραγματικά ότι «σπάω» τα όριά μου ήταν πέρσι, όταν ανέβηκα στο Σκολιό. Έβλεπα την κορυφή στα 10–20 μέτρα και δεν ήμουν σίγουρος αν θα τα καταφέρω. Όταν τελικά πάτησα πάνω, συνειδητοποίησα ότι κανένας στόχος δεν είναι ανέφικτος.
• Με το βουνό πότε άρχισες να ασχολείσαι;
Με το outdoor, γιατί δεν είναι μόνο η ορειβασία, είναι και κατασκηνώσεις, πεζοπορίες, διάφορες δραστηριότητες στη φύση, ασχολούμαι από πολύ μικρός, από 13–14 χρονών. Με τις ψηλές κορυφές άργησα λίγο. Ήταν ένα όνειρο που το κουβαλούσα χρόνια. Ειδικά ο Όλυμπος ήταν στο μυαλό μου για πολύ καιρό. Το έκανα πέρσι με το Σκολιό και φέτος με τον Μύτικα. Όταν φτάνεις εκεί πάνω, αυτό το συναίσθημα λειτουργεί σχεδόν «εθιστικά», θέλεις κι άλλο.
• Η οικογένειά σου πώς το πήρε όλο αυτό;
Η γυναίκα μου για να είμαι ειλικρινής, δεν ήξερε από την αρχή τον ακριβή βαθμό επικινδυνότητας. Πέρσι ειδικά, στην πρώτη μεγάλη ανάβαση, δεν της είχα πει όλες τις λεπτομέρειες. Φέτος, όταν είδε στις ειδήσεις και στα δημοσιεύματα τι ακριβώς κάναμε, κατάλαβαν όλοι ότι δεν ήταν μια απλή βόλτα στο βουνό. Παρ’ όλα αυτά, και η οικογένεια και οι φίλοι μου μού έδωσαν συγχαρητήρια. Φοβούνται, είναι λογικό, αλλά ξέρουν ότι αυτό το κυνηγάω χρόνια.
• Μετά τον Μύτικα, ποιος είναι ο επόμενος στόχος;
Θέλω να ανέβω λίγο πιο ψηλά. Ο Μύτικας είναι η ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας και η δεύτερη ψηλότερη στα Βαλκάνια. Το πιο ψηλό βουνό στα Βαλκάνια είναι το Μουσαλά, στη Βουλγαρία. Η διαφορά τους είναι μικρή, ο Μύτικας είναι στα 2.918 μέτρα, το Μουσαλά στα 2.925. Υψομετρικά, αυτός είναι ένας επόμενος στόχος. Δεν ξέρω αν και πότε θα τα καταφέρω. Πριν όμως πάω σε βουνά του εξωτερικού, θέλω να κυνηγήσω κι άλλες μεγάλες ελληνικές κορυφές. Μιλάμε για Όλυμπο από διαφορετικές διαδρομές, Τύμφη, Σμόλικα, Ταΰγετο, Ψηλορείτη και άλλα βουνά. Το συζητάμε ήδη με φίλους για τα επόμενα χρόνια.
• Πώς συνδυάζεις αυτή τη δραστηριότητα με τη δουλειά σου;
Δουλεύω ως σεφ σε ξενοδοχείο, σεζόν. Μόλις τελειώσει η σεζόν, «παίρνω τα βουνά». Για μένα ισχύει αυτό κυριολεκτικά. Η επαφή με το βουνό με βοηθά να καθαρίσω το μυαλό μου, να φύγω από το comfort zone της καθημερινότητας, να επαναφέρω λίγο τις ισορροπίες μου.
• Κάποιος που μένει στη Ρόδο και θέλει να ασχοληθεί με πεζοπορία ή ορειβατικές δραστηριότητες, έχει δυνατότητες; Προσφέρεται το νησί;
Ναι, φυσικά. Στη Ρόδο έχουμε αρκετούς ικανούς ορειβάτες, πολύ πιο έμπειρους από μένα. Υπάρχει κόσμος που ασχολείται σοβαρά με την ορειβασία. Πέρα από τον Αττάβυρο, τον Προφήτη Ηλία, τον Ακραμύτη και κάποιες άλλες κορυφές, δεν έχουμε μεγάλα υψόμετρα, αλλά έχουμε πολλές διαδρομές ιδανικές για πεζοπορία και αναρρίχηση, σε όλο το νησί. Για παράδειγμα, έχουμε διαδρομές όπως από το λιμάνι μέχρι το Λαδικό, όπου μπορείς να κάνεις trail και αναρρίχηση, να κρεμαστείς με σκοινιά στη σπηλιά του Λαδικού. Γενικά, το νησί προσφέρεται για πεζοπορικές διαδρομές, έχει ωραία φύση, προσφέρει πάρα πολλά. Και το σημαντικό είναι ότι αυτές οι διαδρομές είναι ασφαλείς, ειδικά αν πας με ανθρώπους που ξέρουν.
Έχω μερικούς φίλους που μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη για τα βουνά. Κάνουμε εκδρομές στη Ρόδο, μας αρέσει η φύση. Να φεύγεις από το νησί δεν είναι πάντα εύκολο, γιατί για τέτοια ταξίδια απαιτείται οργάνωση, χρήματα, χρόνος. Θέλει προγραμματισμό. Παρ’ όλα αυτά, όταν μπορούμε, οργανώνουμε εξορμήσεις. Άλλοτε για ορειβασία, άλλοτε για αναρρίχηση, άλλοτε για πεζοπορίες.
• Στη Ρόδο, τον χειμώνα, αυτές οι διαδρομές που αναφέρεις είναι προσιτές και σε κάποιον που δεν έχει μεγάλη εμπειρία;
Ναι. Η Ρόδος, σε σχέση με τα μεγάλα βουνά της Βόρειας Ελλάδας, είναι πιο ήπια σε υψόμετρο. Αυτό δίνει τη δυνατότητα σε ανθρώπους με μικρή εμπειρία να ξεκινήσουν χωρίς να μπουν σε πολύ απαιτητικές καταστάσεις.
Πέρα από την πεζοπορία και την αναρρίχηση, έχουμε και δραστηριότητες όπως το camping, εξορμήσεις στη θάλασσα κλπ. Εγώ από εκεί ξεκίνησα, και ακόμα τα κάνω αυτά. Παράλληλα, συμμετέχω και σε εθελοντικές δράσεις. Είμαι μέλος στην Επίλεκτή Ομάδα Ειδικών Αποστολών Ρόδου και λειτουργώ ως εθελοντής διασώστης και ως εθελοντής δασοπυροσβέστης. Συχνά κάνουμε κατασκηνώσεις και ασκήσεις, όπως τώρα στον Προφήτη Ηλία, σε έναν χώρο που έχει διαμορφωθεί για τέτοιες δράσεις.
• Δημήτρη θέλω να κλείσουμε με ένα μήνυμα προς τους ανθρώπους στους οποίους ουσιαστικά απευθύνθηκες, ανεβάζοντας τη σημαία του Συλλόγου Στήριξης Καρκινοπαθών στον Μύτικα. Τι θα ήθελες να τους πεις;
Θα ήθελα να τους πω ότι για μένα δεν υπάρχει ψηλή κορυφή που να συγκρίνεται με τον αγώνα που δίνουν εκείνοι. Να έχουν καλή δύναμη. Όλα έχουν μια κορυφή. Όταν φτάνεις εκεί, μετά αρχίζει η «κατηφόρα», η αποφόρτιση. Έτσι είναι και με τον αγώνα τους, έχει δύσκολες ανηφόρες, αλλά έχει και στιγμές που αρχίζει η κάθοδος, η ανακούφιση. Εύχομαι όλα να πάνε καλά για τον καθένα τους. Καλή δύναμη, από καρδιάς.
