Η Ημέρα της Γυναίκας είπατε;

Ladies nights, κόκκινα τριαντάφυλλα και ευχές… Η παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε χθες με τιμές διαφορετικές από εκείνες που αρμόζουν στη διεθνή ημέρα των δικαιωμάτων των γυναικών, που θεσμοθετήθηκε το 1977 από τον Ο.Η.Ε.
Το πολιτικό νόημα που έχει χάσει η 8η Μαρτίου, με έκανε να αναρωτηθώ κατά πόσο έχει σήμερα εξασφαλιστεί η ισότητα των γυναικών και η ενδυνάμωση της κοινωνικής τους θέσης.
Ας το λέμε ισονομία καλύτερα, γιατί ο όρος “ισότητα” έχει άκρως παραποιηθεί από τις ψευτοφεμινίστριες, οι οποίες θεωρούν πως ισότητα, είναι να μάθουν οι άντρες να καθαρίζουν φασολάκια και να αλλάζουν πάνες στα μωρά.
Θα ήταν αφελές, ίσως και ειρωνικό, να αντιλαμβανόμαστε την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας σαν μία ευκαιρία να προσφέρουμε λουλούδια και ευκαιρία για γυναικοσυνάξεις σε μπαράκια, όταν σε όλο τον κόσμο συμβαίνουν καθημερινά εγκλήματα σε βάρος των γυναικών.
Όταν δεκατρία εκατομμύρια γυναίκες μόνο στην Ευρώπη, υπέστησαν σωματική βία μέσα σε ένα χρόνο και 3.700.000 έπεσαν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης.
Όταν, μία στις τρεις γυναίκες, κάποια στιγμή στη ζωή της θα αντιμετωπίσει σωματική, ψυχολογική ή σεξουαλική βία από τον σύντροφό της.
Όταν, μία στις πέντε γυναίκες, θα πέσει θύμα βιασμού ή απόπειρας βιασμού.
Οταν, σε 27 χώρες, οι γυναίκες δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους άντρες.
Οταν, 3.500 γυναίκες δολοφονούνται κάθε χρόνο από τους άντρες τους στην ενωμένη Ευρώπη,
Οταν, η ανεργία θριαμβεύει στο γυναικείο φύλο.
Η βία σε όλες της τις εκφάνσεις κατά των γυναικών είναι εδώ, πιο αποκρουστική από ποτέ, με την οικονομική κρίση να κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα.
Η βία κατά των γυναικών είναι εδώ.
Αποτυπωμένη φέτος και στο πρόσωπο των γυναικών προσφύγων.
Όσο λοιπόν τέτοια εγκλήματα συνεχίζουν να συμβαίνουν, ο θεσμός της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας, αποκτά στα μάτια μας σκοπό και νόημα μόνο εάν θα μπορέσει, με κάποιο τρόπο, να τα εξαλείψει.
Οσο τέτοια εγκλήματα συνεχίζονται, δεν βλέπω λόγο για γιορτές και λουλούδια, παρά μόνον για περισυλλογή.
Το παρόν είναι πολύ πιο απαιτητικό. Κάνει τις «νοικοκυρές σε απόγνωση» να ανήκουν οριστικά στον 20ό αιώνα. Η περιθωριοποίηση είναι αμείλικτη, είτε είναι κοινωνική είτε εργασιακή, και δεν αφορά κυρίως γυναίκες.
Απλώνεται πάνω από αναπτυσσόμενες και ανεπτυγμένες χώρες χωρίς διακρίσεις, ούτε καν ταξικές. Εκτός από αδυσώπητη, είναι και άφυλη.
Αν αυτή η εξουθένωση και περιθωριοποίηση της Γυναίκας συνεχισθεί, και μάλιστα επιδεινούμενη, αυτό θα σημάνει, σχεδόν νομοτελειακά, την παρακμιακή πορεία της ανθρώπινης δημιουργίας.
Οι γυναίκες, ως μάνες, κόρες, αδερφές κι ως συντρόφισσες, ως πηγές ζωής, αγάπης και δημιουργίας πολιτισμού, γνωρίζουν πως η πραγματική ημέρα της γυναίκας θα γιορταστεί όταν θεμελιωθεί η κοινωνική ισότητα. Oταν επιτέλους όλες οι ημέρες θα είναι ίδιες και για όλους, θα είναι ημέρες ελεύθερων ανθρώπων.