Η Mary Loukatari από τη Ρόδο, που ζει και εργάζεται στις Βρυξέλλες , ανάρτησε στο Facebook το παρακάτω κείμενο:
Ρόδος μου, σ’ ευχαριστώ…
Έφυγα με μια πικρό-γλυκιά γεύση.
Στεναχώρια που άφησα πίσω το όμορφο νησί μου, μα και πικρία γιατί δεν το νιώθω πια τόπο μου.
Τα πάντα έχουν θυσιαστεί στον βωμό του τουρισμού – και όχι πάντα του ποιοτικού.
Και μην πέσετε να με φάτε: δεν θεωρώ ποιότητα το σετ ξαπλώστρας στο Έλλη με 80€, ούτε το aperol των 18€. Δεν είναι ποιότητα το να το παίζεις wannabe επειδή έπιασες μια ξαπλώστρα ή κρατάς στο χέρι ένα ποτήρι. Αυτό λέγεται ξιπασιά. Ιδίως όταν δεν συνοδεύεται από στοιχειώδεις τρόπους.
Δεν έχει πια χώρο ούτε για τους ντόπιους ούτε για τον ποιοτικό επισκέπτη που θέλει να γνωρίσει πραγματικά το νησί μας, την ιστορία του, τον πολιτισμό του, την ψυχή του, τα τοπία του, τις ομορφιές του! Όλα θυσιάστηκαν για μια γυαλιστερή βιτρίνα που κρύβει τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Είναι που ο νέος δήμαρχος θα τα άλλαζε όλα σε μια νύχτα!
Μουσεία ερειπωμένα, σκουπίδια παντού, προβλήματα παντού – αλλά τουρίστες; Αμέτρητοι.
Προτίμησα τον Σεπτέμβρη για να αποφύγω την πολυκοσμία (δεν είμαι αντικοινωνικός τύπος, πέρα τούτου!). Ήθελα όμως γετος ιδίως να βρεθώ στις ρίζες μου. Και απογοητεύτηκα.
Drone show για την Ημέρα Τουρισμού, μισή ώρα = 36.000€. Εντυπωσιακό, ναι. Αλλά άστεγα ζώα πεινασμένα, στους δρόμους, λακούβες, ελλείψεις διαβάσεων, πεζοδρόμια λες κι έπεσε βόμβα… εκεί «λεφτά δεν υπάρχουν».
Και να ξεκαθαρίσω: δεν κάνω φτηνή κριτική. Δεν ζω εκεί, δεν μου πέφτει λόγος. Σιχαίνομαι να κουνάω το δάχτυλο, να κράζω, να τρολάρω… (άλλοι έχουν το μονοπώλιο σε αυτά ).
Εγώ απλή διαπίστωση κάνω.
Λυπηρή διαπίστωση.
Σήμερα χαίρομαι που γυρίζω πίσω. Θα βρίζω βέβαια την τύχη μου που ζω στα κρύα, θα μου λείπει η θάλασσα, θα μου λείπουν οι δικοί μου. Αλλά δεν θα μου λείψει αυτό που έγινε ο τόπος μου.
Κρίμα.
Να είναι καλά η Aegean και το καλό τους το WiFi — και γράφω από τα σύννεφα
Καλή μου επιστροφή… ήδη μπήκαμε στις συννεφάρες της Ευρώπης!
Brussels, I am back ✨
