• Ο υποψήφιος πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Ρόδου μιλά για τη συλλογικότητα, την ανάγκη ανανέωσης, την κρίση του θεσμού της Δικαιοσύνης και το προσωπικό του συμβόλαιο τιμής απέναντι στους συναδέλφους του
Ο υποψήφιος πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Ρόδου, κ. Βασίλης Καταβενάκης, μιλά με γλώσσα καθαρή και χωρίς περιστροφές για όλα όσα ταλανίζουν τον νομικό κόσμο του νησιού.
Με λόγο που συνδυάζει εμπειρία και πάθος, περιγράφει το όραμά του για έναν Σύλλογο ενεργό, ενωμένο και διεκδικητικό, που θα σταθεί αρωγός στους 520 δικηγόρους της Ρόδου και θα επαναφέρει το κύρος του λειτουργήματος στο επίπεδο που του αξίζει. Αναφέρεται στα χρόνια προβλήματα του Κτηματολογίου και του Δικαστικού Μεγάρου, στη μάχη για την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας των συναδέλφων του, αλλά και στη βαθιά του πίστη ότι η Δικαιοσύνη δεν είναι απλώς ένας θεσμός· είναι καθρέφτης της κοινωνίας.
Για τον ίδιο, η υποψηφιότητά του δεν είναι πολιτική φιλοδοξία αλλά προσωπική δέσμευση. Μια υπόσχεση ότι ο Δικηγορικός Σύλλογος Ρόδου θα πάψει να είναι σιωπηλός θεατής και θα γίνει ξανά πρωταγωνιστής.
Αναλυτικά η συνέντευξη του κ. Βασίλη Καταβενάκη.
• Τι σας ώθησε να διεκδικήσετε την προεδρία του Δικηγορικού Συλλόγου Ρόδου;
Η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη δεν είναι για μένα σύνθημα, είναι τρόπος ζωής. Προέρχομαι από πολύτεκνη οικογένεια, έξι αγόρια, κι από μικρός έμαθα τι σημαίνει αλληλοστήριξη και κοινός αγώνας. Μεγάλωσα μοιράζοντας ίσες μερίδες με τα αδέλφια μου. Έμαθα να στέκομαι δίπλα τους, κυρίως στα μικρότερα. Αυτές οι αξίες με ακολουθούν και σήμερα στο επάγγελμά μου…
Δεν είναι τυχαίο ότι πάντοτε περιστοιχίζομαι από συναδέλφους, γιατί είμαι δίπλα τους. Είμαι προσιτός, παρών, ενεργός. Ενημερώνω, παρεμβαίνω, στηρίζω, συμβουλεύω. Και αυτό δεν το λέω εγώ, το ξέρουν όλοι όσοι με ζουν καθημερινά στα δικαστήρια.
Επιπλέον, ο Δικηγορικός Σύλλογος είναι κομμάτι της ζωής μου σχεδόν από τη βρεφική μου ηλικία. Ο πατέρας μου ήταν ενεργό μέλος του Δ.Σ.Ρ. από τις αρχές του 1970. Έζησα από μέσα την ιστορία του Συλλόγου: τις πρώτες εκδρομές της ποδοσφαιρικής ομάδας, τα ομαδικά ταξίδια, τις θεατρικές ομάδες, τις χορωδίες. Ήμουν πάντα εκεί. Και πρότυπά μου είχα εμβληματικές μορφές προέδρων όπως ο Μάνος Κόκκινος, ο Εμμανουήλ Πάππου, ο Ευθύμιος Μπόνης.
Επί δέκα χρόνια συνεργάστηκα στενά με τον Κώστα Σαρή, ως αντιπρόεδρος και γενικός γραμματέας του Συλλόγου μέχρι το 2018. Και σήμερα, ο κύκλος αυτός συνεχίζεται: οι δύο γιοι μου και δύο ανιψιές μου είναι πλέον μέλη του Συλλόγου. Δεν είναι υπερβολή να πω ότι ο Σύλλογος είναι η μεγάλη μου οικογένεια. Και απέναντι στην οικογένεια έχεις υποχρέωση: να σταθείς, να αγωνιστείς, να προσφέρεις.
• Μιλάτε συχνά για αλληλεγγύη ανάμεσα στους συναδέλφους. Πού στηρίζετε αυτή τη θέση;
Γιατί ξέρω τι συμβαίνει στην καθημερινότητα του κάθε δικηγόρου. Τα 520 εγγεγραμμένα μέλη του Συλλόγου μας δεν είναι αφηρημένοι αριθμοί με κοινό παρονομαστή , είναι πραγματικοί άνθρωποι. Υπάρχουν νέες μητέρες δικηγόροι που δίνουν μάχη για να συνδυάσουν δουλειά και οικογένεια. Υπάρχουν παλαιοί συνάδελφοι που πνίγονται από τεκμαρτούς φόρους και ασφαλιστικές εισφορές χωρίς να έχουν δικαίωμα σύνταξης.
Νέοι δικηγόροι που κάνουν τα πρώτα τους βήματα και δεν έχουν στήριξη ούτε για συμβουλή. Συνάδελφοι που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας και παλεύουν μόνοι.
Ο Σύλλογος οφείλει να υποστηρίζει όλες τις ομάδες των μελών του, με δράσεις και πρακτικά μέτρα, όχι με ευχές. Και να κάνω μια επισήμανση: χωρίς την υποστήριξη και τη συνεργασία με τη διοίκηση του ΛΕΑΔΡ, πολλοί συνάδελφοι δεν θα είχαν την ασφάλεια που έχουν σήμερα. Αυτή την πολιτική θέλω να ενισχύσω, όχι να την ακυρώσω.
Είναι ώρα να δυναμώσει η συναδελφική αλληλεγγύη μέσα από τακτικές γενικές συνελεύσεις, για πραγματική επαφή και ενότητα. Γιατί σε λίγο δεν θα αναγνωριζόμαστε μεταξύ μας και δεν θα έχουμε κοινό μέτωπο και αλληλοκατανόηση. Υπάρχει και η ΕΑΝΔΙΡ, η ένωση νέων και ασκουμένων δικηγόρων, που μπορεί να αποτελέσει πολύτιμο συνεργάτη του συλλόγου σε θέματα που τους απασχολούν. Η συνεργασία φέρνει τα αποτελέσματα και δημιουργεί την αλληλεγγύη. Η θέση του προέδρου δεν είναι στόχος, είναι εργαλείο για τους 520 δικηγόρους της Ρόδου.
• Ποια είναι η θέση σας για την προβολή του επιστημονικού έργου των μελών;
Δεν είναι δυνατόν να σιωπά ο Σύλλογος όταν τα μέλη του διαπρέπουν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχουμε δικηγόρους κορυφαίους, επιστήμονες με κύρος, ανθρώπους που εργάζονται σε διεθνείς οργανισμούς και μεγάλες εταιρείες. Και εμείς τι κάνουμε ως Σύλλογος; Τίποτα.
Δεν προβάλλουμε το έργο τους, δεν το κάνουμε παράδειγμα, δεν το αξιοποιούμε. Και σαν να μην έφτανε αυτό, διαπιστώνω κάτι απαράδεκτο: τοπικοί φορείς αναθέτουν υποθέσεις τους σε δικηγόρους εκτός Ρόδου.
Αυτό είναι ζήτημα αξιοπρέπειας και θα σταματήσει. Υπάρχουν 520 ικανοί δικηγόροι σ’ αυτόν τον τόπο, άξιοι και ικανοί. Να γνωρίζετε δε ότι τόσο το Πρωτοδικείο όσο και τα Εφετείο Δωδεκανήσου είναι από τα πιο παραγωγικά στη δημιουργία νομολογίας. Δεν είναι τυχαίο και πρέπει να προβληθεί. Είναι λυπηρό να βλέπεις ακόμα και απλούς πολίτες για απλές υποθέσεις να φέρνουν δικηγόρους από άλλα μέρη.
Κάπου δεν προβαλλόμαστε σωστά, κάτι λάθος γίνεται όταν ένας ροδίτης προτιμά να επωμιστεί εκτός από την αμοιβή του δικηγόρου και τα μεταφορικά του έξοδα για να τον φέρει στη Ρόδο.
• Η Πολιτεία έχει απαξιώσει επανειλημμένα το δικηγορικό λειτούργημα. Τι πρέπει να γίνει;
Το δικηγορικό λειτούργημα έχει δεχθεί συστηματική επίθεση από όλες τις κυβερνήσεις, διαχρονικά. Περικοπές στη δικηγορική ύλη, κατάργηση της υποχρεωτικής παράστασής μας στα συμβόλαια, ΦΠΑ στις υπηρεσίες μας, τεκμαρτοί φόροι, υποβάθμιση του κύρους μας. Μας χτυπάνε γιατί είμαστε το τελευταίο τείχος της Δικαιοσύνης και της Δημοκρατίας. Και να τονίσω ότι τέτοια επίθεση δεν δέχεται κανένα άλλο επιστημονικό επάγγελμα, ούτε γιατροί, ούτε μηχανικοί, ούτε λογιστές.
Ο Δικηγορικός Σύλλογος οφείλει να έχει φωνή στην Ολομέλεια των Δικηγορικών Συλλόγων και παρέμβαση στην κοινωνία. Ο κόσμος πρέπει να γνωρίζει ποιος είναι ο ρόλος μας. Είμαστε και θα παραμείνουμε ο πρώτος επιστημονικός σύλλογος της χώρας και μόνο μέσα από την προσφορά μας στην κοινωνία θα δικαιωθούμε και σαν επαγγελματίες.
• Ποια είναι τα καυτά τοπικά ζητήματα;
Ας το πούμε για πολλοστή φορά. Το Κτηματολόγιο και το Δικαστικό Μέγαρο είναι δύο ανοιχτές πληγές που μας ταλαιπωρούν σαράντα χρόνια. Οι μέχρι τώρα «λύσεις» ήταν δήθεν. Χειρισμοί πρόχειροι, σχέδια χωρίς ουσία, αναποτελεσματικότητα, αδύναμα τραντάγματα στην κεντρική διοίκηση. Το Κτηματολόγιο πνίγεται στις καθυστερήσεις, οι υπηρεσίες δεν επικοινωνούν, η διοίκηση του Κτηματολογίου αδιαφορεί και οι δικηγόροι συνεχίζουν να συνδιαλέγονται με την αλαζονεία των οργάνων του χωρίς να εισακούονται. Αντίθετα μας προσδίδουν τον ρόλο του συνήθους υπόπτου. Αυτό πρέπει να σταματήσει χθες και αν χρειαστεί με σφιγμένη τη γροθιά μας.
Οι δικηγόροι εξευτελίζονται σε υποδομές που ντροπιάζουν τον θεσμό της Δικαιοσύνης. Οι αποφάσεις αργούν, οι δικαστές και οι υπάλληλοι, εκτός από λίγοι ενεργούν και σχεδιάζουν χωρίς τη δική μας παρουσία και θέση. Κι όμως, το Κτηματολόγιο και τα Δικαστήρια της Ρόδου φέρνουν στο κράτος τεράστια έσοδα, περισσότερα από κάθε άλλη περιφέρεια. Και όμως βρίσκονται στο περιθώριο χωρίς καμία ελπίδα αναβάθμισής τους.
Λέω λοιπόν το εξής: τέλος στην αδράνεια. Ο Σύλλογος πρέπει να αξιώσει σεβασμό, να κάνει συμμαχίες, να γίνει πρωταγωνιστής. Να σταματήσουν οι μονομερείς κινήσεις και οι προσωπικές στρατηγικές. Ή όλοι μαζί ή τίποτα. Γιατί μέχρι σήμερα κυριαρχεί ο ερασιτεχνισμός και η αδυναμία συντονισμού.
Πέραν των γνωστών κι επαναλαμβανόμενων θεμάτων πρέπει να δράσουμε για θέματα που αφορούν στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια μέσα από το δικαιικό μας σύστημα. Τριτοσκοσμικά κρατητήρια, φυλακισμένοι που περιμένουν και τρία χρόνια για να κριθούν στον δεύτερο βαθμό, μη εφαρμογή της εκτέλεσης της ποινής με επιτήρηση κατ΄ οίκον, προνομιακή μεταχείριση των εταιριών διαχείρισης τραπεζικών απαιτήσεων, φοροεισπρακτική τακτική μέσω πληρωμής παραβόλων και ενσήμων κατά τη διαδικασία των δικαστηρίων σε βάρος της ουσιαστικής δικαιοσύνης και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Πέρα από τα συνδικαλιστικά, όλα αυτά τα ανεπίλυτα θέματα, που έχουν να κάνουν με την ποιότητα της κοινωνίας μας και την εμπιστοσύνη των πολιτών στο κράτος δικαίου, μας εκθέτουν όσο δεν τα αγγίζουμε. Τέλος λοιπόν στην αδράνεια. Το επαναλαμβάνω.
• Κλείνοντας, τι ζητάτε από τους συναδέλφους σας;
Καθαρή εντολή για αλλαγή πορείας. Είμαι εδώ, δεν ήρθα πριν τις εκλογές, δεν έφυγα ποτέ. Αυτό το επισημαίνω και για όσους συναδέλφους μου έχουν κοντή μνήμη. Είμαι παρών καθημερινά στα δικαστήρια, στον Σύλλογο, στα προβλήματα. Είμαι γνωστός για τη συναδελφικότητά μου, την αποτελεσματικότητά μου και τα άμεσα αντανακλαστικά μου.
Εξάλλου η εν γένει πορεία μου είναι η καλύτερη απόδειξη για το τι μπορώ να πράξω. Δεν κάνω ελιγμούς, δεν υπόσχομαι χωρίς να μπορώ να πράξω. Και βέβαια, πέρα από την όποια ωριμότητα της ηλικίας, μπορεί και να παρασυρθώ και να παρεκτραπώ.
Όμως υποστηρίζομαι από άξιους συνεργάτες και σε περίπτωση εκλογής μου, συμβούλους του διοικητικού συμβουλίου, με τους περισσότερους των οποίων πρώτα απ΄ όλα είμαι φίλος από τα πρώτα μας βήματα στον χώρο.
Ας το λάβουν κι αυτό υπόψη οι συνάδελφοί μου, ότι στηρίζομαι σε ανθρώπους που στηρίζω και υπολογίζω. Αξιώνω σεβασμό στο δικηγορικό λειτούργημα, πρώτα από εμάς τους ίδιους. Και θα διεκδικήσω μέχρι τέλους σεβασμό για κάθε δικηγόρο και πολίτη από τις δικαστικές και διοικητικές αρχές. Αυτό είναι το προσωπικό μου συμβόλαιο τιμής. Και αυτό θα καταθέσω ως πρόεδρος.
