Αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα

Ερώτηση δημοσιογράφου σε κυβερνητικό στέλεχος, συμπεριλαμβάνει τη λέξη «φτώχεια». Με απαξιωτικό και κάπως «σουφρωμένο» ύφος το στέλεχος δηλώνει : «Αυτή η λέξη δεν ταιριάζει στην Ελλάδα της ανάπτυξης, στην Ελλάδα του Κυριάκου Μητσοτάκη». Κάπως έτσι αντιδρούν όσοι βρίσκονται μπροστά στη λέξη «φτώχεια». Αν και όχι με τόσο ακραία ελιτίστικη προσέγγιση, την αποφεύγουν ως ο διάβολος το λιβάνι. Γενικά το να μιλάς για «φτώχεια στην Ελλάδα» γίνεται αντιληπτό ως ένα είδος «μιζέριας». Συνιστά μια απαισιόδοξη προσέγγιση, μια έλλειψη υψηλών στόχων που οδηγεί σε μια αντίστοιχη πρακτική «αντι-αναπτυξιακή». Εν ολίγοις καλό είναι αντί να εντοπίζεις την φτώχεια, να λες απλά πως  οι πολίτες αντιμετωπίζουν «δυσκολίες», «καθυστέρησε λίγο η ανάπτυξη». Δημιουργεί άλλο κλίμα. Μόνο που δυστυχώς η φτώχεια είναι εδώ και δεν εξωραΐζεται. Με όσα ανέφερε το Ελληνικό Δίκτυο για την Καταπολέμηση της Φτώχειας «πατώντας» στα δεδομένα της ΕΛΣΤΑΤ, η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα, μετά τη Βουλγαρία, με τα μεγαλύτερα ποσοστά πληθυσμού σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού. Σε δεινή οικονομική κατάσταση βρίσκονται σχεδόν 7 στους 10 Έλληνες. Σύμφωνα δε με στοιχεία του ΟΟΣΑ, τα οποία παραθέτει ο ΣΕΒ, το 68,3% του πληθυσμού ζει κοντά στο όριο της φτώχειας. Συγκεκριμένα το 12,9% έχει εισόδημα κάτω από το όριο της φτώχειας και το 55,4% είναι οικονομικά ευάλωτο. Πρακτικά, κάτι τέτοιο σημαίνει ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να βρεθεί κάτω από το όριο της φτώχειας, αφού δεν έχει αποταμιεύσεις που μπορούν να τον συντηρήσουν για περισσότερο από τρεις μήνες. Ήτοι οι καταθέσεις του στην τράπεζα είναι λιγότερες από 1.000 ευρώ. Τα στοιχεία αυτά δεν μπορούν να αποτυπώσουν όλες τις διαστάσεις της φτώχειας ούτε το τι συμβαίνει σε όλες τις ευάλωτες ομάδες και στον φτωχότερο γενικό πληθυσμό. Η κοινωνική πραγματικότητα άλλωστε είναι πάντοτε διαφορετική από τους αριθμούς και τις στατιστικές. Η αναφορά επομένως μπορεί να προσφέρει μόνο μια ενδεικτική εικόνα φωτίζοντας όψεις της φτώχειας. Μόνο μια επίμονη και ευαίσθητη ματιά για το πώς ζουν και πώς νοιώθουν οι άνθρωποι γύρω μας, μπορεί να μας καθοδηγήσει στο να κατανοήσουμε το τι πραγματικά συμβαίνει. Και κάποιοι μάλλον αδυνατούν να το κατανοήσου, ζώντας στο μικρόκοσμο τους.