Οι Ευρωπαίοι συνταξιούχοι μπορούν να δώσουν ώθηση στην ανάπτυξη του νησιού

Για πολλά χρόνια η ανάπτυξη της χώρας μας στηρίχθηκε στην οικοδομή.
Οικιστική και τουριστική ανάπτυξη απαιτούσαν υποδομές, κτίρια, ξενοδοχεία κλπ.
Δυστυχώς το πολιτικό σύστημα δεν θέλησε ποτέ να νοικοκυρέψει την κατασκευαστική ασυδοσία και παράλληλα επέτρεψε με τις ευλογίες του, η οικοδομή να είναι η μεγαλύτερη πηγή φοροαποφυγής και ταυτόχρονα η ιδανικότερη κάλυψη για το πόθεν έσχες.
Τώρα το σύστημα σκοτώνει τελείως την οικοδομή, θεωρώντας ότι τελείωσε η ανάπτυξη μέσα από την κατασκευαστική δραστηριότητα.
Χωρίς φυσικά να μας λέει κανείς μέσα από τι θα υπάρξει ανάπτυξη.
Μήπως από τις επενδύσεις που συστηματικά διώχνει με την ασύλληπτη γραφειοκρατία, πολυνομία, αντινομία και διαφθορά;
Ή μήπως από την επιδοτούμενη αγροτική παραγωγή που παράγει προϊόντα που δεν θέλει να τα αγοράσει κανείς και «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά και ο κάμπος να είναι καλά»;
Πρέπει να βρεθεί ο τρόπος να μεταμορφωθεί μια καταδικασμένη σε μαρασμό δραστηριότητα όπως η κατασκευαστική , σε παραγωγική και μάλιστα σε εξαγωγική , με διάρκεια , όπως θα δούμε παρακάτω.
Στην Ισπανία ζουν 6,6 εκατομμύρια ¶γγλοι συνταξιούχοι, σε σπίτια που έχτισαν ή αγόρασαν εκεί, χωρίς να πέσουν θύματα ακαταλαβίστικων εννοιών, όπως «εκτός σχεδίου δόμηση», «ημιυπόγειο», «κάθετος» , «οριζόντιος», κλπ που μόνο στην Ελλάδα βρίσκει κανείς και επιτηδείων που αναλαμβάνουν να ξεμπερδέψουν όλα αυτά, με το αζημίωτο φυσικά.
Ζώντας το λιγότερο 6 μήνες το χρόνο στην Ισπανία και ξοδεύοντας έστω 1000 ευρώ το μήνα, τροφοδοτούν την ισπανική αγορά με 6 μήνες*6,6 εκατομμύρια άνθρωποι * 1000 ευρώ το μήνα = 39.600.000.000 ευρώ.
Ναι τριάντα εννέα δισεκατομμύρια εξακόσια εκατομμύρια ευρώ.
Αλλά ας πάρουμε τώρα μια αναλογία που να χωράει στη Ρόδο μας, μέσα από μια χωροταξία, φτιαγμένη με τα δικά μας πρότυπα και ας μην αντιγράψουμε αυτή τη φορά τα ελληνικά πρότυπα που υπαγορεύει, αφαιρώντας κάθε δημιουργική ευχέρεια από τον αρχιτέκτονα, ο ΓΟΚ.
Αξιοποιώντας την ιστορία μας, το κλίμα μας, τις φυσικές ομορφιές του τόπου μας, κάνοντας τα ξεχασμένα χωριά μας γειτονιές για τους καινούργιους γείτονες που θα έρθουν να ζήσουν κοντά μας, κάνοντας τη Ρόδο μακράν τον πρώτο προορισμό απλών αλλά και εύπορων, συνταξιούχων και λοιπών κατοίκων της Ευρώπης των 500 εκατομμυρίων
Μόλις 2000 άνθρωποι, από αυτούς, αν επέλεγαν να ζήσουν στη Ρόδο, κάθε χρόνο για τα επόμενα δέκα χρόνια, θα έφερναν στον τόπο 2000 * 6 μήνες * 1000 = 12.000.000 ευρώ τον πρώτο χρόνο και 120.000.000 ευρώ τον δέκατο χρόνο και κάθε χρόνο από κει και μετά, χρήματα που θα μοιραστούν στην τοπική αγορά, χωρίς να υπολογίζεται το κόστος αγοράς γης και κατοικίας.
Στην πορεία αυτή θα βρουν δουλειά οι παραδοσιακοί Ροδίτες οικοδόμοι και τεχνίτες που είναι μεγάλοι σε ηλικία για αλλαγές σε δεξιότητες και πρέπει να οδηγηθούν με ηρεμία και αξιοπρέπεια στο τέλος της επαγγελματικής τους ζωής, όπως την ξέρουν, μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια.
Αυτό προϋποθέτει ενιαία χωροταξία, ενιαία διοίκηση και ένα master plan ανάπτυξης για όλο το νησί, από το Ενυδρείο μέχρι το Πρασονήσι.
Ο μεγάλος Δήμος του νησιού μας που δημιουργείται με τον Καλλικράτη είναι η μοναδική και ίσως η τελευταία ευκαιρία, για μια τέτοια αυτόνομη ανάπτυξη της Ρόδου .