Η αγάπη που δε λύγισε ούτε μπροστά στον θάνατο – Η ιστορία ενός βαριά άρρωστου άντρα που ζήτησε να πεθάνει στο νησί του και της συντρόφου του που δεν τον άφησε ούτε στιγμή. Μια συγκλονιστική διαδρομή γεμάτη ρίσκο, πίστη και τρυφερότητα.
Σε έναν κόσμο όπου όλα μοιάζουν να γίνονται βιαστικά, ψυχρά, σχεδόν μηχανικά, υπάρχουν στιγμές που υπενθυμίζουν τι πραγματικά έχει σημασία: η αγάπη, η αξιοπρέπεια και το να είσαι δίπλα σε αυτόν που αγαπάς, μέχρι το τέλος.
Η ιστορία που ακολουθεί δεν είναι απλώς μια ιατρική καταγραφή ή μια συγκινητική ανάμνηση. Είναι μια πράξη αφοσίωσης, ένα ύστατο “μαζί”, μια σιωπηλή επανάσταση απέναντι στον φόβο του θανάτου.
Στο επίκεντρο, ο κύριος Γιάννης, βαριά ασθενής, και η σύζυγός του, η κυρά Καθολική. Ο στόχος του: να επιστρέψει στη Ρόδο του για να φύγει όπως έζησε — με αξιοπρέπεια. Δίπλα του, όχι απλώς μια σύντροφος, αλλά ένας βράχος. Ένας άνθρωπος που του κράτησε το χέρι σε κάθε ανάσα και αντιστάθηκε σε κάθε “πρέπει” που πήγαινε κόντρα στην τελευταία του επιθυμία.
Μια αφήγηση από τις “Αναμνήσεις ενός γιατρού του δρόμου”, που μας θυμίζει ότι η αληθινή αγάπη δεν είναι μόνο λόγια — είναι παρουσία. Μέχρι τέλους.
“Μαζί στη ζωή….”
Ήταν 80 χρονών, ο καρκίνος του είχε πάρει το δεξί πνεύμονα…
Ο αριστερός είχε πνευμονία. Η κατάσταση του ήταν βαριά… Η καρδιά και αυτή μαστιγωνόταν απο μια σοβαρή αρρυθμία…
Η επιθυμία του ήταν όμως δεδομένη…
Να γυρίσει πίσω, στο σπίτι του, στη Ρόδο του…
Μιλάω με τη συνάδελφο πνευμονολόγο.
-Γιατρέ που θα τον πας? Δε θα φτάσει στην έξοδο… θέλει 20 λίτρα οξυγόνου το λεπτό για να κρατήσει κορεσμό 80…
-Έχεις δίκιο, θα πρέπει να διασωληνωθεί για να τον πάρω….Που είναι οι συγγενείς;
-Εξω απο το θάλαμο, ειναι σε πανικό.
Βγαίνω έξω οπου συναντώ τις δυο κόρες του. Τους εξηγώ ότι πολυ δύσκολα θα φτασει ζωντανός αν δε διασωληνωθεί. Τους περιγραφω απλά τι είναι η διασωλήνωση.
Παραδίπλα στεκόταν μια γυναίκα ηλικιωμένη που με άκουγε προσεκτικά. Δεν κατάλαβα πως ηταν μαζι τους. Οι κόρες πελαγωμένες. Δε ξερουν τι να πουν.
Πετάγεται η ηλικιωμένη και μου λέει.
-Γιατρέ αν διασωληνωθεί θα ξυπνήσει ποτέ;
-Για να ειμαι ειλικρινής δε το πιστεύω… Θα καταλήξει καποια στιγμή διασωληνωμενος.
-Ετσι όμως δε θα μπορέσει να δει το νησί του, αφου θα κοιμάται.
-Αν δε διασωληνωθεί μπορεί να μην καταφέρει να φτάσει…
-Είμαι η γυναίκα του γιατρέ. Αν τον πάρουμε ετσι μπορείς να τον κοιμήσεις στο αεροπλάνο αν χρειαστεί;
-Μπορώ να τον διασωληνώσω στο αεροπλάνο, αλλά έχει τεράστιες πιθανότητες να παθει ανακοπή στη διασωληνωση.
– Εντάξει τότε, θα ειμαι εγώ μαζι σου και αν πεθανει θα ειμαι κοντά του.
-Μα ξέρετε δε μπορώ να σας παρω μαζι στο αεροπλάνο. Δε χωρατε και απο την αλλη…
-Ακουσε γιατρέ, ειμαστε 50 χρόνια μαζι στη ζωή. Θα είμαστε και στο θάνατο…
Η αποφασιστικότητα της δε μου αφησε περιθώρια και ενώ σκεφτόμουν πόσο τρελός ειμαι να παρω αφενός τετοιο περιστατικό αδιασωληνωτο, αφετέρου να πάρω και τη γυναίκα του…
Η πνευμονολόγος χτυπώντας με στην πλάτη μου ειπε ” Δεν πας καλά…Πάρε δύο τραχειοσωλήνες μαζί σου”
Έτσι ξεκινήσαμε…
Στο αεροπλάνο βράχος. Του κρατούσε το χερι. Ψύχραιμη, αμίλητη…
Κάποια στιγμή ο κορεσμός άρχισε να πεφτει…
-Ετοιμασου διασωληνώνουμε , λέω στο νοσηλευτή και αυτή ατάραχη…
-Γιάννη πάρε ανάσες του λέει με αυστηρή φωνή. Και ξαφνικά ο κορεσμός αυξάνει…
-Κυρά Καθολική κάνεις για δέκα άντρες,το ξέρεις; Θέλω να σας τραβήξω μια φωτογραφία για να θυμάμαι πάντα αυτή τη στιγμή…
-Να μας βγάλεις παιδάκι μου και να τη δείχνεις στον κόσμο για να μάθουν ότι η αγάπη δε φοβάται το θάνατο….
Ο κυρ Γιάννης παραδόθηκε στο Νοσοκομείο της Ρόδου και η κυρά Καθολική αφού με αγκάλιασε, μου έδωσε την άδεια να δημοσιοποιήσω την ιστορία της….
Κυρ Γιάννη, κυρά Καθολική είμαι πια σίγουρος ότι ούτε ο θάνατος δε μπορεί να σας χωρίσει…
Απο τις “Αναμνήσεις ενός γιατρού, του δρόμου”
