Πριν λίγες ημέρες, η οργή των κατοίκων της Ρόδου στράφηκε απέναντι σε μία ομάδα νέων, οι οποίοι κατέστρεψαν μερικά από τα ποδήλατα που προσφέρει η υπηρεσία του δήμου μας. Έχοντας δει τις φωτογραφίες που αποδεικνύουν το εν λόγω περιστατικό, οι κατηγορίες έπεσαν σαν βροχή. Η λίστα με τις ευθύνες ποίκιλε, από την ενοχοποίηση των γονέων και του τρόπου διαπαιδαγώγησης των παιδιών τους, μέχρι την αιτιολόγηση του γεγονότος ως «άλλη μία συνέπεια της καραντίνας στους νέους».
Αυτή την φορά όμως, ας παρατηρήσουμε την κατάσταση από ένα διαφορετικό, πιο παιδαγωγικό πρίσμα. Η οργή δεν αποτελεί λύση στα προβλήματά μας, ανεξαρτήτως περιεχομένου. Αντίθετα μάλιστα, οδηγεί στην πλήρη ανύψωσή τους. Το περιστατικό, αδιαμφισβήτητα δεν μπορεί να δικαιολογηθεί ούτε να ωραιοποιηθεί. Αποτελεί μία αρνητική εικόνα για την κοινωνία μας, ως όλον. Αναφέρομαι και στους νέους που διέπραξαν την ενέργεια αυτή αλλά και σε εμάς, τους υπόλοιπους πολίτες-θεατές. Ο εξοστρακισμός χωρίς σωφρονισμό όμως, δεν αποτελεί λύση.
Το πρώτο που εμφανίσαμε διαδικτυακά, ήταν ένα αόρατο δάχτυλο που απαντούσε στο ερώτημα «τις πταίει». Γονείς, διαδίκτυο, εγκλεισμός… ένας σιδηρόδρομος από λόγους που δεν λύνει απολύτως τίποτε. Γιατί αναρωτηθήκαμε πρώτα τι συμβαίνει στις ζωές αυτών των νεαρών, που τους οδήγησε στη συγκεκριμένη πράξη; Πριν λογοκριθεί η οικογενειακή τους κατάσταση, σκεφτήκαμε ποιες δυσκολίες ενδέχεται να αντιμετωπίζουν στον κλειστό τους κύκλο; Γιατί προτιμήθηκε το ανάρμοστο λεξιλόγιο και όχι η επιτόπια, στοργική επιχειρηματολογία; Σκεφτήκαμε πρώτα τον ένοχο της υπόθεσης, όχι όμως τη ρίζα του προβλήματος.
Πίσω από τις οθόνες μας, είμαστε όλοι ήρωες και κριτές, που καταδικάζουν όσα συμβαίνουν γύρω τους και απονέμουν τη δικαιοσύνη δίχως δεύτερη σκέψη. Όσον αφορά τα παιδιά όμως, αρμόζει να προσεγγίσουμε τα λάθη τους με έναν διαφορετικό τρόπο. Όντας υπεύθυνοι πολίτες, είναι μέρος της ευθύνης μας να «αγκαλιάζουμε» τα παιδιά που προβαίνουν σε αποκλίνουσες συμπεριφορές. Μην ξεχνάμε ότι όσο ακόμη αναπτύσσονται ως άνθρωποι, μαθαίνουν και μιμούνται τις συμπεριφορές που κυριαρχούν στο κοινωνικό τους περιβάλλον. Ας δώσουμε το σωστό παράδειγμα λοιπόν κάθε μέρα ανελλιπώς, δείχνοντας ότι κάθε πράξη πρέπει να κοσμείται από ήθος, ευθύνη και αξιοπρέπεια. Παρεμβαίνοντας με αρμοστό και παιδαγωγικό τρόπο σε συμβάντα τα οποία κοστίζουν τη σωστή τάξη των πραγμάτων. Μορφώνοντας τους εαυτούς μας, βελτιώνοντας τους χαρακτήρες μας· αποτελώντας ένα παραδειγματικό, κοσμιότατο κοινωνικό σύνολο όχι μόνον για εμάς… αλλά κυρίως, τους νεότερους συμπολίτες μας.
Η οργή και η χυδαιολογία είναι ήδη μέρος της καθημερινότητας των νέων. Η επιπλέον προσφορά τους από μέρους μας, δεν θα κάνει τη διαφορά που επιθυμούμε.
Αντιγόνη Σεβαστάκη, Ιστορικός, παιδαγωγός.
