Tο μεσημέρι που “δολοφονήθηκαν” τα κλισέ

Στη χώρα των κλισέ, στη χώρα που το σύνθημα «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» ακούγεται από όλο και περισσότερα στόματα, ένας δημοσιογράφος έπεφτε νεκρός λίγη ώρα αφότου είχε σχολάσει.
Λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι του, όπου τον περίμεναν η σύζυγος και ο γιος του, μέρα μεσημέρι ο Γιώργος Καραϊβάζ έπεφτε νεκρός, γαζωμένος από σφαίρες.
Ηταν μια δολοφονία που πάγωσε την κοινή γνώμη για την αγριότητά της αλλά και γιατί ο Γιώργος Καραβαϊβάζ ήταν ένα οικείο πρόσωπο, έμπαινε κάθε μέρα στα σπίτια μας μέσω της τηλεοπτικής εκπομπής «Αλήθειες με τη Ζήνα».
Ετσι και την περασμένη Παρασκευή. Μόλις ολοκληρώθηκε η εκπομπή, πήρε τον δρόμο για το σπίτι του αλλά δεν άνοιξε την πόρτα ποτέ. Οι δολοφόνοι τον πρόλαβαν λίγα μέτρα μακριά, από εκεί που η σύζυγος και ο γιος του τον περίμενα όπως κάθε μεσημέρι. Αλλά αυτό το μεσημέρι δεν ήταν σαν τα άλλα.
Ηταν το μεσημέρι, που ο χρόνος πάγωσε για την οικογένειά του. Ηταν το μεσημέρι που οι συνάδελφοί του «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» άναυδοι παρακολουθούσαν τον Γιώργο Καραϊβάζ να γίνεται πρωταγωνιστής σε ένα ανατριχιαστικό ρεπορτάζ, το οποίο για πρώτη φορά δεν θα καλύψει με την εμπειρία και την ψυχραιμία του. Ηταν το μεσημέρι που οι αστυνομικοί συντάκτες, κλήθηκαν να διαχειριστούν τη δολοφονία του δημοσιογράφου που επί χρόνια ήταν μαζί στο δρόμο, εκεί που είναι η θέση του μάχιμου ρεπόρτερ όπως ήταν για χρόνια ο Γιώργος Καραϊβάζ. Ηταν το μεσημέρι, που οι «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» απέκτησαν πρόσωπο με τον πιο σκληρό τρόπο. Ηταν το μεσημέρι, που έστω για λίγο, τα κλισέ πέρασαν σε δεύτερη μοίρα και αναγνωρίστηκε ότι ο δημοσιογράφος ως άνθρωπος μπορεί να συγκλονίζεται, μπορεί να πονάει, μπορεί να κλαίει, μπορεί να λυγίζει, μπορεί να στοχοποιείται, να είναι ο συγγενής μας, ο φίλος μας, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Ηταν το μεσημέρι που οι δημοσιογράφοι διαχωρίστηκαν από τους μεγαλοεκδότες, από τους μεγαλοπαράγοντες, ήταν το μεσημέρι που «όλοι οι δημοσιογράφοι δεν ήταν ίδιοι»…