Σε όλα τα παιδιά που πέτυχαν αξίζουν συγχαρητήρια ,αλλά γι αυτά τα τέσσερα χάρηκα ένα κλικ παραπάνω Μπορεί να μην αναδείχθηκαν πρώτοι στις σχολές που επέλεξαν να σπουδάσουν, όμως ο δικός τους αγώνας ήταν αντικειμενικά πολύ πιο δύσκολος σε σχέση με τους υπόλοιπους υποψηφίους. Ο λόγος για τους τέσσερις νέους από το Λύκειο του Ειδικού Καταστήματος Κράτησης Νέων Αυλώνα, οι οποίοι κατάφεραν να εισαχθούν στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Στο πλευρό τους, οι εκπαιδευτικοί που τους πρόσφεραν εθελοντικά και ενισχυτικά μαθήματα, προκειμένου να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα. Παιδιά που έδωσαν έναν μεγάλο αγώνα και τα κατάφεραν. Και εκτός από τις πρωτιές που βλέπουμε στα ρεπορτάζ, υπάρχουν και τα παιδιά που δεν πρώτευσαν, αλλά είναι χαρούμενα κι αυτά για την επιτυχία τους, αλλά κι εκείνα που ήθελαν να τα πάνε καλύτερα, αλλά θα ξαναπροσπαθήσουν του χρόνου. Καλό θα ήταν κάποιοι (οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί…) να πουν στα παιδιά που δεν πέτυχαν (αλλά και σ’ αυτά που πέτυχαν) στις Πανελλήνιες Εξετάσεις, ότι θα έχουν πολλές άλλες, ίσως πολύ πιο κρίσιμες, «εξετάσεις» στη ζωή τους. Γενικά, η ζωή είναι γεμάτη σταυροδρόμια και επιλογές. Κι ας μην πέφτουμε από τα σύννεφα για τα παιδιά που ακούμε πως πρώτευσαν, θεωρώντας τα παιδιά θαύματα. Είναι ευλογημένα μυαλά σίγουρα και ώριμα, αλλά ήξεραν και να διαβάσουν σωστά – αποτέλεσμα διαπαιδαγώγησης εξ απαλών ονύχων και όχι μόνο σε ότι αφορά την μελέτη- που θα έπρεπε να μαθαίνουμε στα σχολεία. Μαθαίνεις τον εαυτό σου, τις δυνατότητές σου και πιστεύεις , γιατί υπάρχει δύναμη σε ένα εφηβικό μυαλό. Καντάρια να το ποτίσεις γνώσεις και αυτό αφομοιώνει. Πανέμορφο εφηβικό μυαλό, μα ανασφαλές σε ένα ανασφαλές περιβάλλον που τους έχουμε φτιάξει. Είναι πεποίθησή μου ότι την παραπαιδεία και την ανάγκη των φροντιστηρίων την ταίζουν το εκπαιδευτικό σύστημα και η ανασφάλεια των γονιών. Είναι πεποίθησή μου, ότι όλα τα παιδιά μπορούν, αρκεί να τους δείξεις από νωρίς, από το νηπιαγωγείο, από το δημοτικό την μεθοδικότητα της μελέτης ( και όχι του διαβάσματος απλά) αντί της παπαγαλίας.
Υ.Γ. Μήπως κάποτε θα πρέπει να σταματήσουμε και μ’ αυτό τον υφέρποντα ρατσισμό; «Πρώτα τα κορίτσια στις εξετάσεις» , «Πρώτη η επαρχία», «Πρώτο το τάδε σχολείο σε επιτυχίες» «πρώτο το τάδε φροντιστήριο». Να σταματήσουμε να χρειαζόμαστε και να ανακαλύπτουμε ήρωες σε κάθε πτυχή της δημόσιας και ιδιωτικής μας ζωής;
