Σαν ένα ποτήρι που έσπασε

Ελεύθερος ο πατέρας του μωρού.  Κι άντε να καταδικάσεις το κινητό τώρα! O 52χρονος πατέρας ένα βράδυ της περασμένης εβδομάδας τύφλα στο μεθύσι  σκότωσε το μόλις πεντέμισι μηνών παιδί του , το οποίο βρέθηκε στη μέση ενδοοικογενειακού καυγά, αφέθηκε ελεύθερος με  τον περιοριστικό όρο της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα και χρηματική εγγύηση 20 χιλιάδων ευρώ. Τόσο κοστολόγησε η ελληνική δικαιοσύνη τη ζωή ενός βρέφους,  δεχόμενοι προφανώς, ότι το κινητό του έκανε τριπλό λουπ με αναπήδηση, γκελ και γκολ στο κεφάλι του μωρού και το σκότωσε! Το πλέον εντυπωσιακό, είναι η στάση που τηρεί το περιβάλλον του πατέρα, αλλά και της μάνας, επαναλαμβάνοντας πως το μωρό βρέθηκε εκεί την λάθος στιγμή, σε μια λάθος κίνηση. Σαν να έπεσε ένα ποτήρι και να έσπασε. Δεν πειράζει βρε αδερφέ θα πάρουμε άλλο. Και μετά την επιστολή που με την οποία κάνουν συστάσεις στα ΜΜΕ να μην τους… κακολογούν,  φόρεσαν μαύρα και πήγαν να θρηνήσουν το άτυχο μωρό που βρέθηκε μπροστά τους τη… λάθος στιγμή. Αβυσος η ψυχή των ανθρώπων. Όπως λέει  η πολύ ευαίσθητη συγγραφέας παιδικών βιβλίων  Χριστιάννα Γύρα : Στην ερώτηση «Ποιο είναι το πιο φονικό ζώο στον πλανήτη;» με την έννοια, ποιο σκοτώνει περισσότερους ανθρώπους το χρόνο, η απάντηση είναι το κουνούπι, προκαλώντας 725,000 θανάτους ετησίως (σύμφωνα με έρευνα που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο το 2015). Το δεύτερο ον στη λίστα είναι ο άνθρωπος, προκαλώντας/εκτελώντας 475,000 δολοφονίες το χρόνο. Δεν γνωρίζω αν η έρευνα αυτή είναι αξιόπιστη, αν αυτά τα αποτελέσματα ισχύουν. Και δεν με απασχολούν οι απόλυτοι αριθμοί. Κάτι δείχνουν όμως αυτά τα ευρήματα, δημιουργούν έστω μια αίσθηση. Σε εμένα τουλάχιστον. Κι αυτή η αίσθηση επιβεβαιώνεται καθημερινά. Με τους πολέμους. Πολλοί, ταυτόχρονοι, εμφύλιοι και μη, μακροχρόνιοι οι περισσότεροι, όλοι φέρουν πολλά ερωτηματικά σχετικά με την ύπαρξή τους και συνοδεύονται από ημερήσιες λίστες με ανθρώπινες απώλειες. Μάχιμοι, άμαχοι, όλοι μέρος της λίστας. Της κάθε λίστας. Επίσης αυτή η αίσθηση επιβεβαιώνεται με τα τρομοκρατικά χτυπήματα. Τακτικά, τακτικότατα πλέον σε τέτοιο βαθμό που τα συνηθίζουμε, όπως και τους πολέμους άλλωστε. Συνηθίζουμε τη λέξη θύματα, τη λέξη «μακελάρης», τη λέξη «τρομοκρατικός στόχος», τη λέξη «καμικάζι», κι άλλες πολλές λέξεις. Αίμα. Πτώμα. Απανθρακωμένο. Διαμελισμένα. Ερείπια. Παιδιά. Μωρά. Μάλλον υπήρξε βουβός μάρτυρας φωνών, κραυγών κι εντάσεων στην ατμόσφαιρα του σπιτιού. Μάλλον έτρεμε και τρανταζόταν κάθε φορά που κάποιο αντικείμενο έπεφτε με δύναμη στον πάγκο της κουζίνας ή που προσγειωνόταν βίαια στο πάτωμα, κάθε φορά που κάποιο χέρι ενήλικα βαρούσε την ξύλινη επιφάνεια του τραπεζιού για να τονίσει κάποια λόγια, έντονα ειπωμένα. Μάλλον πέρασε χρονικά διαστήματα στην καλαθούνα, στην κούνια, στο καρότσι κλαίγοντας χωρίς ανταπόκριση. Μόνο του. σως αποτέλεσε αντικείμενο καυγά. Καυγάδων. Ίσως άκουσε κι εμπέδωσε καλά τη φράση «εσύ φταις για όλα», είτε αφορούσε το ίδιο, είτε τη μάνα είτε τον πατέρα του. Κάποιος ή κάποιοι έφταιγαν σε αυτό το σπίτι. Κάτι θα μάθουμε κάποια στιγμή, όχι πολλά. Μικρής και μεγάλης σημασίας. Το μωρό όμως πέθανε. Κι αποτελεί πλέον μέρος της στατιστικής των φονικών από άνθρωπο σε άνθρωπο. Το 2017.